Big Black and Beautiful – ‘Everything’s Changing’

door Janine Guijt

“Spread the word, we’re back,” roept Michelle David als laatste voordat de dames van Big Black and Beautiful voor het eerst na 4,5 jaar de theaterplanken van het De La Mar Theater verlaten. En dat ze terug zijn, heeft het publiek gemerkt, dankzij de stevige, gevarieerde show waarin Lucreatia, Michelle en Rocq-E bewijzen dat een paar jaar radiostilte en wat extra kilo’s niet in de weg staan van een groot succes.

Toegegeven: de voorstelling komt wat langzaam op gang. In het eerste gedeelte ziet het publiek de dames van Big Black and Beautiful tijdens een repetitie voor hun nieuwe tour ‘Everything’s Changing’. De soulsisters moeten duidelijk nogal wennen aan het nieuwe concept, de kleding en ook de nieuwe band krijgen ervan langs. “There are enough unemployed in the line,” snauwt Michelle naar een bandlid die er naar haar mening niet veel van bakt. Tijdens deze repetitie probeert de groep een setlist samen te stellen, wat niet zonder slag of stoot gaat. Telkens zingen ze een gedeelte van een nummer begeleid door de band, waarna het lied wordt afgekapt en de dames overleggen of het al dan niet in hun show komt. Voor het publiek zijn deze interrupties redelijk irritant en er gaat dan ook een zucht van verlichting door de zaal wanneer Lucreatia, Michelle en Rocq-E Diana Ross’ The Boss in zijn geheel zingen.

Vanaf hier wordt de show alleen maar beter. Nadat het gordijn opgaat voor de tweede helft van de show begint het spektakel pas echt. De dames laten het idee van de repetitie achterwegen en zijn duidelijk in hun element tijdens de grote reeks soulnummers die voorbij komen.

Variatie is het toverwoord dat de show tot een succes maakt. Nummers uit de gloriedagen van Big Black and Beautiful worden afgewisseld met klassiekers als I’m Still Standing van Elton John en Queens’ Somebody to Love, maar ook nieuwere muziek zoals Just The Way You Are van Bruno Mars komt aan bod. Tijdens het eerste deel waagt Lucretia zich zelfs op een ludieke manier aan Italiaanse opera. Tijdens een mash-up van Please Don’t Stop The Music van Rihanna en Closer van Ne-Yo is het publiek niet meer te houden en staat en masse op om mee te dansen. Dit is dan ook met recht een van de hoogtepunten van de avond te noemen, al denkt de man op de eerste rij die een lapdance van Lucretia krijgt daar vast anders over.

Het enige minpunt is dus dat de show is opgesplitst in twee gedeelten, die weinig met elkaar corresponderen. Het idee van een introductie waarin het publiek aan de comeback van de dames kan wennen is aardig, maar voegt weinig toe en lijkt in deze show zelfs erg onlogisch. Verder niets dan lof voor de drie sisters of soul die het kunstje duidelijk niet zijn verleerd.