Spring Awakening was in 2006 voor het eerst te zien en welop Broadway. In 2007 waren ze genomineerd voor11 Tony Awards, waar ze er uiteindelijk maar liefst 8 won. In 2009 ging de Londense versie van start. Daar sleepteSpring Awakening 4 Olivier Awards in depocket. Spring Awakening is inmiddels in 18 landen te zien geweest en werd overal lovend ontvangen.
Alle reden dus om hier hele hoge verwachtingen te hebben.
Spring Awakening gaat over tieners die bezig zijn zichzelf te ontdekken, in een tijd waarin de wil van ouders, leraren en vooral de kerk wet was. Het geloof was zeer belangrijk in die tijd en seks daar werd niet over gesproken, dat was een zonde.
Fotografie: Bob Bronshoff
In Nederland is een blik nieuwe acteurs open getrokken voorSpring Awakening, alleen de volwassen rollen worden gespeeld door doorgewinterde acteurs. Dit is in de voorstelling echter niet te zien. Alle acteurs hebben hun eigen charme, weten bij je binnen te dringen en onder je huid te kruipen. Je moet wel van beton zijn wil deze voorstelling je niet raken.
Michelle van de Ven, net afgestudeerd en bezig met haar master zet de rol van Wendela fantastisch neer. Ze is breekbaar, lief maar ook erg standvastig. Gelooft onvoorwaardelijk in haarmoeder en begaat daardoor een enorme ”fout”. Het proces van liefhebben, het ontdekken van zichzelfis zo voelbaar en zo herkenbaar. Michelle levert echt vakwerk af en heeft ook nog eens een stem van eenengeltje. Een absoluut hoogte punt in de voorstelling is haarduet met Ton Sieben.
Ton Sieben is Michelles directetegenspeler. Sieben is tussen het geweld van alle jonkies, iets ouder. Hij is 29, maar nog maar net in hetvak. Hij is Melchior, een jongen die een stukje verder is als de rest. Seks niet ziet als iets slechts en zich voorzichtig af durft tezetten tegen de volwassenen. Sieben is enorm geloofwaardig, heeft een prettige stem om naar te luisteren en straalt vertrouwen uit. Daardoor begrijp je waarom Wendela de keuze maakt om telkens terug tegaan naar Melchior wat er ook gebeurd is.
Fotografie: Bob Bronshoff
Nog zo’n jonge net afgestudeerde en bezig met een extra jaar aan de Frank Sanders Akademie is Jasper Stokman. Hij is diegene in de voorstelling die het meest met zichzelf worstelt. Op school gaat het niet goed en de gedachte aan seks, zichzelf ontdekken maakt hem gek. Hij verafschuwt zichzelf maar wil er tegelijkertijd ook meer van weten. Stokman speelt grandioos. De tranen in zijn ogen bij de ruzie met zijn vader, de angst die hij voelt voor zijn vader, maar ook voor wat hem overkomt is zo dichtbij, kruipt zo onder je huid. Zijn onschuldige gezichtsuitdrukkingen daarbij zorgt ervoor dat je medelijde met hem krijgt en met hem mee blijft voelen tot het einde.
Robin Virignie speelt vol belevening. Zelfs als zij aan de zijkant van het toneel zit valt haar spel op. Het moment dat zij vertelt dat ze mishandeld wordt, zie je de angst, de pijn en het verdriet op haar gezicht maar tegelijkertijd voel je de onvoorwaardelijke liefde, wat een kind heeft voor zijn ouders.
Samen met Lisa Berendse mag ze stralen in een duet. Zowel Berendse als Virignie hebben een prachtige stem. Een stem waarmee ze de juiste snaar weten te raken, als je je ogen dicht doet kan je hun verdriet ”zien”.
Ook de overige castleden, André Haasnoot (Een frisse vernieuwende uitstraling) Desi van Doeveren (prachtig onschuldig) Annemarieke Deurs (vol overtuiging) Tim Van Peteghem (heel geloofwaardig spel) Bart van Veldhoven (mooie warme spel) en Martijn Vogel (de onschuld zelf) mogen genoemd worden. Allen hebben een eigen uitstraling, een eigen geluid en spelen de sterren van de hemel!
De cast is een hechte groep, wat heel mooi naar voren komt in het nummer ” alles is kut” Hierin weten zij zich te
Fotografie Bob Bronshoff
bevrijden uit het keurslijf waarin zij gevangen zitten. Komen de stemmen prachtig samen en ook debeleving wordt één.
Ad Knipsels en Henriëtte Tol spelen de volwassen rollen. Dit doen zij erg goed. Niet de kleding in hun verschillende rollen wisselen een beetje. Ook hungezichtsuitdrukking en manier van praten, intonatie is anders. Hierdoor heb je meteen door dat je met een andere volwassene te maken hebt dan even te voren.
De kleding is enerzijds heel onopvallend, aan de andere kant valt de kleding op door de gevangenschap die het uitbeeld. Op de kleding zitten gespen waardoor ze als het ware gevangen zitten in hunkleding, Melchior heeft deze gespen los hangen, niet dichtgeklemd wat uitbeeld dat hij een stuk vrijer is. Moritz lijkt welingebakend in zijn kleding. Alsof hij helemaal bekneld zit in zijn kleding.
De vertaling is fantastich gedaan. De intentie is behouden gebleven en de sterke termen die zijn sterk gebleven. Veel Engelse woorden zijnzo ingeburgerd, zo vernederlandsts dat deenige juiste keuze is om gebruik van deze woorden te maken. Dat is gedaan en versterkt tevens het effect van je af te zetten, jezelf te ontdekken, ook nu nog in deze tijd.
Het orkest past feilloos in het stuk, ze zitten boven de spelers, passen perfect in het plaatje en staat echt volledig in dienst van het verhaal en de spelers. Ze weten zichzelf weg te cijferen maar zijn toch aanwezig!
Fotografie: Bob Bronshoff
Het decor is super eenvoudig gehouden, heel anders als deversies van Broadway en Westend, maar zeker niet minder. Juist het minimale geeft de acteurs nog meer ruimte om te stralen en weten zo nog beter uit de verf te komen. De stoelen aan de zijkant, die ook gebruikt worden om op te bidden zijn prachtig en passen perfect in het geheel. Daarnaast speelt deze voorstelling in het M-lab, misschien wel het sterkste punt van de voorstelling. Je zit als publiek zo dicht op de spelers, je ziet de kleinste details waardoor je je nog beter in kunt leven en voelt wat de spelers voelen.
En de hele hoge verwachtingen? Die worden ruimschoots overtroffen! Het is nu te hopen dat we niet alleen Ton Sieben in het theater ( miss saigon ) blijven tegenkomen maar dat ook de rest van de cast de kans krijgt zich te bewijzen aan het grote publiek.
