web analytics

Category Archives: Interviews

Roy Julen | ‘Je krijgt een soort familie gevoel’

Roy Julen

Roy Julen, de man die ooit zelf in ‘Fame’ danste, de choreografieën verzorgde van ‘Flash dance’ maar bij het grote publiek bekend als hoofdchoreograaf van so you think you can dance. Wij spraken hem bij de pers presentatie van de nieuwe theatertour van so you think you can dance, hij zal de show hosten en hij is mede verantwoordelijk voor de choreografieën.

Hoe zorgen jullie ervoor dat het elk jaar opnieuw vernieuwend is?
Wij choreografen, Martin Michel en ik, wij moeten eigenlijk altijd vernieuwend blijven in verband met de choreografieën. In dit geval hebben we heel erg gedacht aan de combinatie van stukken en in het presenteren van de dansers. Vorig jaar hebben we ze bijvoorbeeld alleemaal een voor een op laten komen. We hebben gemerkt dat de show een concert gevoel oproept dus daar gaan we ons dit jaar nog meer op focussen, als een dansconcert, een heel nieuw begrip. Ook nieuwe elementen als dansers van voorgaande jaren terug brengen zorgt voor vernieuwing. De dansers terug brengen is voor ons wel een hele mooi meerwaarde want heel veel mensen kennen de dansers nog en willen zien hoe ze zijn gegroeid en hoe dat in vergelijking is met de dansers van nu.

Hoe denk je dat het kan dat So you think you can dance er voor heeft gezorgd dat meer mensen van dans gaan houden?
Eigenlijk hebben we dat heel simpel gedaan, we hebben in alle jaren heel veel goede dansers gehad het ziet er heel leuk uit, sprankelend, stoer en het ziet er sexy uit en dat prikkelt iedere danser of iedere dans liefhebber dus ik denk dat dat heel makkelijk is gegaan. We hebben er niet zo veel voor moeten doen je moet er alleen voor zorgen dat het leuk is en dat het spannend is en dat het mensen raakt.

De mensen die naar het theater komen zijn dat voornamelijk fans?

Ja vooral in de eerste paar jaren dat we de tour hebben gedaan waren het vooral de fans uit België. Het deed het vooral bij de Belgen goed want die maken de trip naar Aalsmeer, waar de live shows zijn, niet zo snel. We merken ook dat het veel fans zijn die niet naar de live shows hebben kunnen gaan en die de dansers toch in het echt willen zien, en dan naar de tour komen.
Sinds vorig jaar host ik de theatershow, net als dit jaar, ik ga dat nu ook weer doen en dan heb je veel interactie met het publiek. Ik merkte vorig jaar, toen ik de vraag stelde ‘wie is er bij de live shows geweest?’ dat er toch een aantal mensen hun vinger opstaken. Er is toch wel drie kwart die niet naar de liveshows geweest zijn maar wel gewoon de shows hebben gezien en de dansers graag in het echt willen zien.

Denk je dat dat komt doordat ze zich verbonden gaan voelen met de dansers?
Ja absoluut. Dat is zeker een meerwaarde je kent de dansers en je hebt het gevoel dat het je vrienden zijn. Je weet gewoon alle ins en outs. Je weet wanneer ze verdrietig zijn geweest, je kent hun ouders eigenlijk ook. Dan krijg je bijvoorbeeld zo iets als ‘Hey Floris hoe is het met je moeder’ en dan denk je ‘huh hoe weet je dat…’ ja natuurlijk dat zien de mensen op tv. Dus dat is eigenlijk heel vreemd maar het heeft daardoor echt wel een meerwaarde. Het is heel leuk je krijgt een beetje een soort familie gevoel.

Waarom denk je dat de show past bij Albert Verlinde Entertainment?
Ik heb zelf bij Albert Verlinde gedanst in ‘Fame’ ook een dans musical en ik heb gezien hoe hij Martin Michel dat heeft geregisseerd en gechoreografeerd en hoe ze met de dansers om gaan, hij weet gewoon echt wel hoe dat moet. Vorig jaar heb ik ‘Flashdance’ gechoreografeerd, ook een dans musical. Je ziet dat Albert Verlinde daar affiniteit mee heeft. My name is Micheal heeft ook heel veel met dansen te maken. Het is toch wel een hele andere tak van theater. Je hebt hele ander faciliteiten nodig een hele andere manier van aanpak en ik denk dat Albert Verlinde daar de persoon voor is die de meeste affiniteit mee heeft, en weet hoe hij om moet gaan met dans, en Martin Michel is daar ook een hele goede regisseur voor.

Waarom moet iedereen naar het theater komen?

Het is gewoon gezellig, het is heel anders, het is heel vrij, we communiceren heel veel met het publiek, het is een groot feest! Als je van dans houd, als je van muziek houd, als je fan bent van de dansers, als je geen fan bent van de dansers… Ik ben er van overtuigd dat als je er komt dat je met een glimlach van oor tot oor weg gaat. Als je dan denkt ‘hoe komt dat eigenlijk’, dat komt omdat het een positieve energie is wat daar vrij komt. Als je van plezier houd, als je van lachen houd, als je van dansen houd, als je van muziek houd moet je gewoon komen. Het is gewoon heel tof!

Laurenz Hoorelbeke | Het is pas geslaagd als de recensies lovend zijn

Assepoester2 04

Vorige week zondag waren we bij een open repetitie van ”Assepoester, het tamelijk ware verhaal”. Op dit moment is de voorstelling net in première gegaan. Over ruim tweeënhalf uur weten we of het een geslaagde voorstelling is. Vorige week spraken we na de tweede doorloop met Laurenz Hoorelbeke, hij speelt het Prinske in ”Assepoester, het tamelijk ware verhaal”. De afgelopen vier weken heeft de cast keihard gewerkt. Nonstop ”Assepoester”. Je zou verwachten dat hij moe zou zijn, er even geen zin meer in zou hebben en het liefst meteen naar huis zou willen. Het was immers al na elven. Toch neemt hij uitgebreid de tijd en vertelt hij vol enthousiasme over de voorstelling die we net ook met eigen ogen hebben gezien. Met hem blikten we vooruit naar de première, de voorstellingen erna en terug op de voorbereiding…

Kritieken van de pers, Stany en het publiek
Laurenz vertelt dat hij hoopt dat we vragen op de première vragen naar hoe het gegaan is en dat hij dan kan antwoorden dat het geweldig, fantastisch, overheerlijk, super kei bangelijk was en dat iedereen super enthousiast is. Toch is de première pas echt de dag erna voor hem geslaagd. Als de recensies lovend zijn, dan zit het voor het gevoel pas echt goed. Er gaat op de avond zelf sowieso een feestje gevierd worden en als de recensies slecht zijn… dan is het slikken, jezelf herpakken en er het beste van maken. Na deze tweede doorloop in decor is het voor hem echter zeker dat het niet kan mislopen.

Het was pas de tweede doorloop, er zat wat pers in de zaal, Stany Crets was logischerwijs aanwezig, natuurlijk gingen er nog kleine dingetjes mis. Stany kwam in de pauze langs bij de cast. Hij vertelde dat het goed was, maar spijtig genoeg nog niet héél goed. Voor Laurenz’ gevoel was het een goede doorloop, gisteren was pas de eerste en toen hoorden ze Stany vaak lachen. Tijdens de repetities ook al. Dat betekent dat het goed zit. ”Scene’s met Ann, Fleur en Maaike, daarin lacht hij telkens weer. Ook al heeft hij dat opzeker al 5 keer gezien. Dat geeft ons, de spelers, een geweldig gevoel. Dán weet je dat het echt is, dat de mop goed is en hij blijft werken.”

De voorstelling is geschikt voor iedereen vanaf een jaar of tien, zo denkt Laurenz. Vooraf, door de titel had hij verwacht dat ze zich op jongere kinderen zouden richten. Nu denkt hij dat veel mensen het een geweldige voorstelling gaan vinden. Zoveel mensen, zoveel meningen, natuurlijk zullen er gemengde reacties zijn. Het is onmogelijk om unaniem te zien. Toch verwacht hij vooral goede commentaren. Het is een bewerking op… alle acteurs zijn goed, iedereen komt tot zijn recht en het beeld en de muziek zijn geweldig.

Vlaanderen wordt musicalminded
Vlaanderen is niet echt een musicalminded land, nu met Assepoester wordt er een slag gemaakt. Er zijn al ruim 20.000 kaarten verkocht. Dat is nog nooit gebeurd in Vlaanderen, dat er voor een première al zoveel kaarten verkocht zijn. Werken met kinderen en voor kinderen, dat werkt, zo blijkt wel. Studio 100 heeft daar ook altijd succes mee. Kijk eens naar Oliver, die heeft ruim 6 maand gespeeld. Er speelden een hoop kinderen in die voorstelling mee en dat trekt. Het wordt een uitstapje met het gezin. Voorlopig spelen we tot en met 12 januari in Antwerpen en Gent. Wellicht kunnen we langer doorspelen, of een herneming met dezelfde cast. De cast is een hechte groep geworden en dat is fijn!

”Assepoester, het tamelijk ware verhaal” wordt een ongeziene voorstelling, Een voorstelling die iedereen wat te bieden heeft. Voor iedereen van 10 tot 100 jaar. De kostuums en pruiken zijn heel mooi, de specialeffects zijn zeker de moeite waard. Je moet dit tamelijk ware sprookje gewoon gaan zien.

Tickets koop je via www.musichall.be

 

Ann Van den Broeck | De kleine Assepoestertjes houden een beetje afstand van mij, als bozestiefmoeder

Ann van den Broeck | Assepoester

Ann Van den Broeck spraken we na de tweede doorloop van ”Assepoester, het tamelijk ware verhaal” Zij is de boze stiefmoeder van Assepoester. Voor het eerst, zo vertelde ze, speelt ze een voorstelling, die nog geheel gecreëerd moest worden. Dat is anders, maar wel heel fijn. Ze speelt een rol die op haar karakter geschreven is. Dat is prettig, maar een hele andere beleving. Neem als voorbeeld Belle en het Beest, zo zegt Ann. Dan ga je naar Scheveningen, je gaat repeteren in het decor. Alles is al uitgevonden. Het is bekend waar snelverkledingen plaats vinden, het decor is bekend en je kunt kijken naar anderen. Nu gaat dat niet. Het is puzzelen, plannen en creatief zijn en dat is heerlijk.

Ann is enthousiast, ze leeft echt voor deze voorstelling. Dat is te zien. De afgelopen weken heeft ze keihard moeten werken. Geen minuut vrij gehad, toch leeft en straalt ze. ”Er is nooit iemand geweest die dit aan durfde. Stany doet het voor het eerst, zo een grote, geheel nieuwe voorstelling maken. Ook de muziek, van Ad van Dijk, is helemaal nieuw. Het is gewoon van mannen van ons en dat is toch fantastisch? Het begon ook veel kleiner, er is nooit gedacht dat het zo groot zou worden als dat het nu is geworden. ”

Assepoester, het tamelijk ware verhaal” is niet extreem anders. Assepoester blijft gewoon Assepoester, daardoor is het wel herkenbaar en ook geschikt voor kinderen. ”Ja ik draag een pruik” waardoor ik er eng uitzie, maar dat is uit te leggen. Het is allemaal wat levensechter dan het sprookje dat iedereen kent, zo vertelt Ann. Je ziet nog steeds echte romantiek, tegenover de reporter. Die reporter is eigenlijk een beetje Stany en zijn mening over het verhaal. Die reporter is er echt voor de volwassenen. Wat er gebeurt in de voorstelling is net dat wat je net verwacht. Kinderen kunnen dit zeker ook wel zien. Vanaf een jaar of zes is dat mogelijk. Het is maar net hoe snel je kind bang is, wat je kind aan kan. Je kunt kleine kinderen heel goed vertellen dat we doen alsof. Ann zegt : ”Ik zie er een beetje eng uit, maar als je van tevoren een foto laat zien van hoe ik normaal ben, kan dat prima. Ik merk hier ook dat de kleine Assepoesters wat meer afstand van mij houden zodra ik in de make-up ben geweest, maar dat is denk ik een goed effect”

We hebben het nog even over de kaartverkoop, die heel goed gaat voor Vlaamse begrippen. Er zijn al veel kaarten verkocht. We kunnen nu ongeveer 5 weken spelen, dat is een uitzondering. Vaak spelen we in België korter dan dat de repeteerperiode is. Natuurlijk hoopt Ann dat er nog langer gespeeld kan worden, die optie is er ook. De kaartverkoop loopt goed en daarna? Dan zou het fijn zijn als ze de grenzen over zouden kunnen, naar Nederland en de voorstelling?Wellicht nog wel verder…

Nieuwsgierig geworden? Vanavond vindt de première plaats. Voor tickets daarna kun je terecht op www.musichall.be

 

 

 

 

Maaike Cafmeyer en Fleur Brusselmans, Assepoesters tamelijk boze stiefzussen.

Assepoester2 01

Hoe is het om de boze stiefzussen te spelen?
MAAIKE: Leuk he!
FLEUR: Ja we amuseren ons wel goed!
MAAIKE: Ja want wij kenden elkaar ook niet, dat is ook altijd spannend. Maar ja, dat klikte eigenlijk meteen. Stany wist dat he.
FLEUR: Hij heeft dat goed gecast!
MAAIKE: Ja hij wist dat, hij zag dat het goed ging zijn om ons samen te casten. Hij had gelijk.

 

Ik neem aan dat je elkaar wel versterkt in zon rol, hoe gaat dat?
MAAIKE: Ja, zeker en heel organisch eigenlijk!
FLEUR: Dat is heel natuurlijk gekomen.
MAAIKE: Wij hebben ook nooit samengezeten over hoe we dit of dat gingen aanpakken of zo.
FLEUR: Nee inderdaad…
MAAIKE: Het schoot als champignons uit de grond!

 

Was het een leuke repetitieperiode?
FLEUR: Het was heel intensief omdat we weinig tijd hadden!
MAAIKE: Ja het was echt, zes dagen op zeven. Het was f*cking hard, dat is zo’n sportprestatie, ik wil dat toch ook wel even duidelijk maken! Wij zijn allebei jonge moeders die gebaard hebben à volonté, in een korte periode voor deze productie, het is hard stuff, maar wel super hoor!
FLEUR: Ja zeker! Heel heel tof!
MAAIKE: (fijntjes) Het was een pittige repetitieperiode.
Jullie hebben allebei al meer ervaring in het vak, hoe was het om met de stagiaires te werken?
FLEUR: Dat is heel goed meegevallen!
MAAIKE Ja he! Dat viel heel goed mee, ja, ze deden goed mee! (lacht) Nee het is waar, ze zijn vol goede wil en zo.
FLEUR: Ze zijn ook heel enthousiast en…
MAAIKE: Het is ook hun stageproject, er hangt veel van af voor hen, dus ze zijn supergemotiveerd! Ze waren ook supervoorbereid! Op de eerste repetitie…
FLEUR: Ze blijven Stany al omver…
MAAIKE: Ze kenden al hun partijen, al hun teksten, het was indrukwekkend!

 

Dus voor jullie mag dit stageproject wel blijven?
MAAIKE: Tja… Ja, natuurlijk, het is tof voor hen, om ervaring op te doen. Maar als goedkope werkkrachten natuurlijk…FLEUR: Maar voor een volledig ensemble… Ik vind het leuk als er zo drie of vier stagiaires zijn, dat kan, maar…
MAAIKE: Er zijn natuurlijk ook nog altijd mensen die werk nodig hebben, en die dat graag doen! Maar ik vind wel dat zo’n school de kans moet krijgen om met een hele klas in zo’n productie te zitten, want dat is gewoon noodzakelijk voor hen.
FLEUR: Dat is een ervaring voor hen, je kan dat niet vergelijken met…
MAAIKE: Met niets! Ze zeggen het ook allemaal, ik weet van een aantal dat ze…
FLEUR: Hier leren ze het. Hier hebben ze het geleerd.
MAAIKE: Ze hebben natuurlijk een goede training gehad, stemvorming en zo, maar hier leer je gewoon hoe het is he.
FLEUR: Niet klagen, gewoon doorgaan!
MAAIKE: Ook niet te veel vragen stellen en zo,…
FLEUR: Neen, het is zo, gewoon doen!

 

Stany Crets |Ik hoop dat dit een scharniermoment is!

Stany Crets

Na een geslaagde open repetitie van Assepoester, het tamelijk ware verhaal, sprak Puurtheater met Stany Crets.

Het is de eerste voorstelling in Vlaanderen met zoveel stagiaires, was dat iets wat je aanvankelijk zorgen baarde?
Het is niet evident natuurlijk, normaal gezien, als je een ensemble cast kan je er echt zelf een samenstellen op basis van wat je nodig hebt. Hier was dat niet het geval, nu, het was wel een kans om een ensemble te hebben, want als we die mensen niet hadden gehad, zou er nooit zoveel volk op het podium kunnen staan. Dan had ik een productie moeten maken met een ensemble van zes mensen. Dan weet je wel wat je moet kiezen, want dan had ik deze voorstelling nooit kunnen maken! En die voorstelling is gebaat bij dit project, en dat heeft wat opschudding veroorzaakt, maar aan de andere kant, bon, ik wil het er eigenlijk niet meer over hebben! (lacht) Ik denk dat iedereen er wel ongeveer vrede mee genomen heeft, en zeker wanneer ze dit zien. Ik denk niet dat iemand zal kunnen zeggen „Oei, er staan stagiaires op het podium!”

Maar om terug te keren naar de vraag, baarde het je zorgen om met zo’n grote groep te werken die nog relatief weinig ervaring hebben in het vak?
Natuurlijk want je weet ook niet wat je krijgt, dus dat is een gok. Afwachten, afwachten, maar zij hebben voor de repetitieperiode begon al heel hard gewerkt, zij hebben alle nummers mee naar huis gekregen en daar op school ook aan gewerkt, ze hebben vijf weken voor we officieel begonnen met repeteren ook alle choreo’s aangeleerd gekregen, want dat zou onmogelijk zijn geweest op vier weken tijd. Dus je zegt dan ja op zo’n voorstel, maar je moet wel voorwaarden stellen dat er binnen het lessenpakket aan de productie kan gewerkt worden, anders kom je er niet.

Maar het is goed meegevallen?
Ja zeker! Ik denk dat zij heel veel geleerd hebben en geleerd hebben van heel hard te werken en op een gefocuste manier te werken. Niet zomaar klakkeloos iets doen, maar op een goede manier, anders hadden ze hier nooit zo kunnen staan zoals vandaag. Dat groeit ook elke dag nog en dat is heel fijn, voor mij ook, om te zien.

Hoe is voor jou de repetitieperiode verlopen?
Zwaar! Want, je hebt de show nu gezien, dat is het resultaat van vier weken werk en iedereen begint hier zo stilaan op zijn tandvlees te zitten. Dit resultaat is er alleen maar omdat er gigantisch hard gewerkt is, en dat is fijn! Ik wist ook heel goed wat ik wilde, dus dan kan je heel gericht aan het werk, en kan je ook heel snel werken. Ik werk ook met mensen die ik ken, die ik vertrouw, Martin Michel heeft maar een half woord nodig om mij te begrijpen, Ad van Dijk, allemaal fantastische mensen, waardoor het ook zo snel kan gaan! Maar dit moet je geen twee keer op een jaar doen, want dan kunnen ze je wegdragen!

Heb je een bepaalde doelgroep voor ogen gehouden tijdens het productieproces?
Goh, kijk, ofwel maak je een musical voor volwassenen alleen, ofwel maak je een voorstelling voor kleuters. Ik wilde geen voorstelling voor kleuters maken en ik ben ervan uitgegaan dat kinderen vanaf een bepaalde leeftijd echt wel heel veel aankunnen, veel meer dan volwassenen soms denken. Ze kijken ook anders naar bepaalde dingen, dus ik heb niet laten remmen door leeftijdsgrenzen. Ik had vooral zoiets van: ik moet het graag zien en mijn kinderen ook. En ik weet wat mijn kinderen fijn vinden en graag zien, waardoor ze uitgedaagd worden en die vinden het fijn wanneer ze vragen kunnen stellen over dingen die ze niet helemaal begrijpen, dus ik heb deze voorstelling eigenlijk voor mijn kinderen gemaakt. Je moet kinderen niet betuttelen, ik kan ook een voorstelling over My Little Pony maken, maar wie interesseert dat? Tenzij je de pony dan in een paardenbiefstuk verandert op een gegeven moment en serveert met bearnaisesaus. (lacht)

Waarom moet iedereen deze voorstelling gezien hebben?
Omdat het een voorstelling is die volledig in België gemaakt is, en omdat het een originele creatie is. Dat gebeurt al niet zo vaak, originele creaties, wel in kleinere vorm, maar in grotere vorm zelden, en zeker niet in familievoorstellingen. Ik heb ook een unieke kans gekregen om dit te kunnen maken en ik denk dat we er wel in geslaagd zijn om de lat hoog te leggen en er dan nog eens over te springen. Het zou dan ook zonde zijn dat als je een beetje van de dingen die ik maak houdt, dat je dan dit niet ziet. Dat zou stom zijn. Ik vind ook niet dat je kinderen moet hebben om naar deze voorstelling te komen kijken, absoluut niet. Het is een geestige voorstelling, uitdagend soms, het is een groot feest. Het is ontroerend, ik vind het heel ontroerend wat Charlotte (Campion – Assepoester) doet, ook hoe Laurenz (Hoorelbeke) ‚t Prinske speelt vind ik hartverscheurend! Je leeft mee met de personages, het zijn geen bordkartonnen figuren.

Een vraag waar veel mensen mee zitten dan: waarom wordt er zo weinig origineel materiaal gemaakt op zo’n schaal?
Je wil niet weten hoeveel dat kost, zo’n musical maken, dat kan niet. Dat is een enorm risico voor de producent, dat is waanzinnig. Dus ik ben ook heel blij dat wij hier subsidies voor gekregen hebben, anders was dit nooit gemaakt! Dat is ook de enige reden. En ik hoop dat dit een scharniermoment is, dat bepaalde mensen wakker worden en denken: Oke, daarom geven we subsidie aan het genre! Dat hoop ik echt, dat wij hier ons steentje aan kunnen bijdragen, om bepaalde raden van advies en commissies te laten inzien dat dit een kunstvorm is waar rekening mee te houden valt!

 

 

 

 

Simon Williams | „Ik hou echt van deze show, ik hou van de choreografie, van de muziek, het is echt prachtig.”

Simon Williams

Simon Williams is de Prins / Zwaan in Swan Lake. Na de première sprak PuurTheater met hem.

Hoe lang dans jij al bij Swan Lake?
Ik ben voor het eerst bij de voorstelling terechtgekomen in 2001, dus dat is al best lang geleden. Ik heb eerst een van de kleinere rollen gespeeld, maar daarna ben ik meer met Matthew Bourne gaan werken en uiteindelijk ben ik regelmatig bij hem gaan dansen in zijn verschillende producties.

Dus je hebt deze voorstelling ook wel zien evolueren doorheen de jaren?
Ja, het verhaal is nog steeds wel grotendeels hetzelfde, maar Matthew houdt ervan om nu en dan te kijken wat er kan en mag veranderen aan de voorstelling zodat ze blijft evolueren en met haar tijd mee blijft gaan. Ik heb sinds ik begon bij Swan Lake wel een grote verandering gezien, wat altijd goed is natuurlijk!

Matthew Bourne heeft een heel eigen werkwijze om een choreografie door de dansers zelf te laten bedenken. Is dat een aanpak die veel voorkomt in de balletwereld?
Niet echt in klassiek ballet nee, bij veel van de originele klassieke balletten zoals het Zwanenmeer, de Schone Slaapster, Assepoester, die staan min of meer vast. Bij nieuwe producties gebeurt het wel vaker dat de principals mogen samenwerken met de choreograaf, maar Matthew werkt veel meer aan de personages en hij vraagt je ook hoe je je voelt bij wat je moet spelen en hoe je personage zich daarbij voelt. Hij is er heel goed in om al die dingen uit zijn dansers te halen.

Hoe voelt het dan als danser om mee in dat creatieve proces te stappen?
Je bent er uiteraard niet aan gewend, maar voor mij is dat alleszins het leukste deel. De bewegingen op zich zijn natuurlijk prachtig, maar het wordt nog veel leuker als je jezelf echt mag uitdrukken en met je expressie mag gaan spelen. Dan ga je ook nadenken over hoe je die rol wil spelen en dat je niet hetzelfde speelt tegenover elk personage. Het is echt een heel goede werkwijze, heel intens ook, maar heel goed, heel spannend!

Je danst nu al 12 jaar bij Swan Lake, afgewisseld met andere voorstellingen, maar wordt het op de duur geen routine?
Nee, omdat ik ook in andere producties gestaan heb, ik heb niet enkel met Matthew Bourne gewerkt. Maar telkens Swan Lake start vind ik het super als Matthew me vraagt. Ook omdat ik zowel de prins als de zwaan mag spelen, dus twee heel verschillende personages. Nee ik hou echt van deze show, ik hou van de choreografie, van de muziek, het is echt prachtig.

Etta Murfitt | Mensen liepen de zaal uit, het was gewoon zo anders

SWAN LAKE 25

ETTA MURFITT associate director

Deze voorstelling is de eerste waarbij een voornamelijk vrouwelijk corps de ballet vervangen wordt door mannen denk ik, niet?
Ja, inderdaad. Deze show werd voor het eerst opgevoerd in 1995 en het idee erachter was dat het corps de ballet enkel uit mannen zou bestaan. Er zitten wel degelijk vrouwen in de voorstelling, maar Matthew dacht dat je het lichamelijke aspect en de agressie die zwanen hebben. Hij wilde echt de dierlijke wereld van de zwanen overbrengen. Het gaat niet enkel om een zwaan die mooi en elegant is, maar ook over agressie en de kracht achter hen. Zo is het idee ontstaan om de zwanen door mannen te laten dansen. Ook visueel zou het er fantastisch uitzien en het was uiteraard nog nooit gedaan.

 

Was het moeilijk om de choreografie van vrouwenlichamen te vertalen naar mannen?Etta Murfitt
Nee en dat komt vooral door onze werkwijze. Wij werken altijd in de studio met onze dansers en daar geven we ze opdrachten. Zij zonderen zich dan even af en komen iets later terug met bewegingen. Daarna werken wij met hen, maar omdat de beweging rechtstreeks van hen komt moet je niet vertalen. Omdat we met mannen werken zijn de bewegingen mannelijker omdat zij het creëerden. Als we een choreo die we maakten voor vrouwen zouden vertalen naar mannen, wel, soms werkt dat heel goed, maar zo werken wij niet. Wij werken met de mannen eerst en vragen hen om bewegingen te bedenken.

Het is ondertussen de langstlopende balletvoorstelling ter wereld, was jij er van in het begin bij?
Ik ben met Matthew beginnen werken in 1991 en ik heb sindsdien in alle verschillende voorstellingen gedanst. Nu ben ik associate director, dus mijn job bestaat erin om alle hernemingen van het bestaande materiaal in goede banen te leiden. Daarnaast werk ik ook nog mee aan de ontwikkeling van nieuwe stukken.

Dat klinkt als heel veel werk.
Ja dat is ook zo, en dit jaar hebben we dan ook een bijna volledig nieuwe compagnie. Er zijn heel veel pas afgestudeerden, die nog niets weten van hoe het is om in een echte productie te staan, dus mijn taak is niet alleen om ze de choreografieën aan te leren maar ook hoe het is in een professionele omgeving te functioneren, wat ze moeten doen. Het is dus echt wel een zware job, maar ik hou ervan.

Swan Lake is ook een gigantische onderneming niet?
Ja inderdaad! Alleen al voor de kostuums, er zijn zo’n drie à vier kostuums per danser, het is ook echt gek. Als je tijdens de voorstelling backstage zou staan kijken, dat is bijna een choreografie op zichzelf. Er is een moment in de eerste acte waar alle meiden een gigantische kledingwissel moeten doen, er is letterlijk een hele rij die dan staat aan te schuiven waarna ze weer moeten rennen om op te komen.

Heeft de voorstelling veel stof doen opwaaien in de balletwereld?
Ja! Ik herinner me nog dat ik bij de eerste voorstelling in de zaal zat naast Matthew en dat we ons allebei afvroegen wat er zou gaan gebeuren. Er zijn ook wel enkele mensen vertrokken, die voorstelling, omdat het zo anders was dan de klassieke versie van het Zwanenmeer. Sommige mensen waren ook echt geschokt. Wanneer je de voorstelling nu bekijkt is ze helemaal niet zo choquerend, maar toen wisten mensen echt niet wat ze er mee aan moesten. Dus er zijn wel mensen vertrokken, maar aan het einde van de voorstelling kregen we een ongelooflijke staande ovatie, het publiek werd gewoon wild. Toen wisten we dat de voorstelling wel het potentieel had om een echte hit te worden.

Fotografie scene: Steven Hendrix
Fotografie portret: Presskitt

 

Celine Purcell | ”Dan ga je in februari op vakantie, dat is altijd een beetje raar bij ons”

Celine Purcell Otis

Op de perspresentatie van Purper Ladies spraken Céline Purcell over Purper Ladies, musical, Goede Tijden Slechte Tijden en tijd voor zichzelf.

Jullie hebben nu de eerste try outs gehad hoe ging dat?
Dat ging goed. Het was leuk en spannend, even kijken of ze niet dood stil waren. Ze waren niet doodstil dus dat ging goed en nu nog een maandje door. Volgens Mylou gaat er nog wel een beetje geschaafd worden aan de voorstelling.

Je speelt nu natuurlijk de rol van Femke in GTST hoe weet je dat te combineren?
Dat ging wel hoor, ik heb dat wel vaker gedaan. Ik moest natuurlijk ook altijd opnemen voor kinderen geen bezwaar en dan zat ik ook in musicals, ik weet niet beter dan dat een beetje door elkaar loopt. Je bent de hele dag bezig en dat is ook wel leuk, je bent overal ook nodig.

Heb je dan nog wel genoeg tijd voor jezelf?
Ja soms, maar dat is altijd met ons werk. Soms heb je er gewoon twee maanden tussen want dan heb je even niks, dat is flexibel. Dan ga je in februari op vakantie, dat is altijd een beetje raar bij ons maar dat is oké.

Wat heeft voor jou de doorslag gegeven om dit te gaan doen?
Ik wilde een keer wat anders, ik had al die tijd veel musical gedaan en toen belde ze voor dit en ik hoorde een paar leuke namen voorbij komen. Ook de producent is heel leuk, het ging heel gemakkelijk. Ik dacht: “o wat lachen, laat ik dat is gaan doen”. Ik wist niet precies wat we gingen doen, maar laat ik eens kijken. Het is leuk dat je niet precies weet wat je gaat doen. In een vaste musical ga je doen wat er al voor je bedacht is en nu moet alles nog bedacht worden. Dat is ook wat het concept uniek maakt. Je weet niet wat het gaat worden want het moest vanuit een paar mensen komen. Het is echt ontstaan en ik denk dat dat leuk is. Ik denk dat je echt naar vier individuen zit te kijken die een boodschap hebben.

Ik vind het leuk om een keer iets meer als mezelf op het podium te staan. Ik sta natuurlijk altijd in van die tenten van jurken en met pruiken op het podium en dat is onwijs leuk maar nu heet ik gewoon Céline. Je zult ook iets meer van mijzelf zien, er zitten echte dingen in. Alles is natuurlijk wel wat uitvergroot. Je verandert ook stukken en je doet af en toe iets geks tussendoor anders wordt het heel saai. Er zitten wel dingen in waar je het op een bepaalde manier over wilde hebben. Waar je mee zat iets wat van je zelf is.

Waarom moet heel Nederland naar jullie komen kijken?
Het is een leuke, gezellige voorstelling en er valt iets te lachen en soms zal je ook denken: “ dat is waar wat er gezegd word”. Er wordt ook gewoon gek gedaan, het is gewoon een gezellige lichte voorstelling.