web analytics

Category Archives: Interviews

Theun Plantinga | Hierin moet ik spelen, hoor ik thuis…

Theun Plantinga

Friesland is zijn thuis, op nog geen 10 minuten van de Kappel waar Bonifatius de musical te zien zal zijn staat zijn ouderlijk huis. Toen hij hoorde dat Bonifatius op deze plaats zou gaan spelen wist hij één ding zeker, hierin moet ik spelen. Hierin hoor ik thuis. Bij de audities heb ik dat ook gezegd. Ik ben een echte Fries, kan acteren en zingen, het is mijn werk en mijn passie om op het toneel te staan. Theun Plantinga is de afgelopen tijd te zien geweest in kindervoorstellingen als Jip en Janneke de musical en Achtste groepers huilen niet.

Theun vertelde dat hij voor deze rol wel moest bijscholen. Naja bijscholen, het zit wel op mijn stem, maar omdat ik er zo lang niets mee heb gedaan ben ik voor extra technische ondersteuning naar Nijmegen afgereisd. Het moet je gewoon als een jas zitten wil je dit goed kunnen doen en dat zit het nu.
In de musical speel ik de bad guy. Ik ben een bisschop uit Keulen. Als bisschop heb je bepaalde taken, er bijvoorbeeld voor zorgen dat iedereen in jouw regio het geloof aanhangt e.d. Deze bisschop voert zijn taken helemaal niet goed uit. Hij is bisschop zodat hij dan dicht bij de nonnen is, die hij al seksslavinnen kan gebruiken. Daarnaast eist hij het vee van de bewoners op. Het gaat hem vooral om het vreten, zuipen en de geilheid. En uiteindelijk is hij degene die ervoor zorg draagt dat Bonifatius om komt.

Richard Spijkers: De rol van Bonifatius is nog naakter dan de rol in The Full Monty

Richard Spijkers april 2012

Richard Spijkers heeft al een aantal grote rollen mogen spelen. Hij heeft in de laatste jaren onder andere in Les Miserables en de Full Monty gespeeld. In de Full Monty ging hij zelfs geheel uit de kleren, toch voelde dat lang niet zo naakt als dat deze rol voelt. Hierbij moet hij, ondanks dat hij wel kleding draagt veel meer van zichzelf laten zien.

Richard is gevraagd om Bonifatius te gaan spelen in deze voorstelling. Voor Richard de perfecte rol omdat hij dit goed kan combineren met zijn lesgeven, de commercials die hij inspreekt en het een kortdurend project is wat hij goed kan overzien. Voor een tijdje kan hij de dingen die hij doet wel overdragen, voor een periode van zes maanden is dat niet mogelijk. Daarnaast is Marc Krone iemand met lef, die de durf heeft om theater te maken. Ook zijn ego is veranderd. ” Ik hoef niet perse meer die grote rollen te spelen, ik wil dat doen waar mijn passie ligt; zingen en acteren.”

”In mijn rol van Bonifatius kan ik veel acteren en mijn stem goed laten uitkomen. Ik kan mezelf laten zien. Volgende week beginnen we met repeteren. We komen in huisjes te zitten met een sauna. Ik begin met teksten te stampen. Het is fijn om je tekst al te kennen als je begint met repeteren. Omdat ik verder geen familie en vrienden in Friesland heb wonen, heb ik mij ingeschreven bij een sportschool. Op die manier leer ik de mensen kennen en kan ik ook mijn lijf bijhouden.”

In de voorstelling spreekt Bonifatius geen Fries, Richard hoeft dit dan ook niet te leren en spreekt dan ook geen Fries. Toch begrijpt hij wel waar het verhaal over gaat. Syb van der Ploeg zijn rol is deels wel in het Fries. Het gaat niet om de taal. Het gaat om de intentie waarmee het gebracht wordt. Het acteren is echt belangrijk, dat neemt je zo mee in het verhaal dat het bijna jammer is als je de taal wel spreekt/verstaat.

Bonifatius de musical is van 1 tot en met 10 juni te zien in Dokkum
Voor meer informatie www.bonifatiusdemusical.nl

 

Fotografie: Wendy de Noier

Ron Linl | Het drukke leven van Ron Link

ronlink

We hebben de laatste tijd niet zo heel veel van hem gehoord, maar dat betekent niet dat hij niets doet. Ron Link heeft het druk zat. Vanaf 2013 gaat hij de prins in Assepoester spelen en vanaf Pinksteren is hij te zien als diezelfde prins in het AFAS Sprookjesconcert. 2013 duurt natuurlijk nog even, dus waar is Ron nu verder nog mee bezig?

Na Tarzan leek het alsof Ron een beetje uit de schijnwerpers verdween, maar niets is minder waar. Ron heeft een tour gedaan met cabaretgroep Purper en dit was vooral een ode aan Annie M.G. Schmidt. Met ‘Ik zou je het liefste in een doosje willen doen’ toerden ze door verschillende theaters.

Alsof dat niet genoeg is is Ron ook nog bezig met een semi akoestische cover band genaamd ‘Uit je stekker’. “We spelen Engelse pop nummers op feesten en partijen. Daar kun je ons voor boeken.”

Toch wil Ron zich nu vooral richten op het AFAS Sprookjesconcert. “2013 is nog ver weg, maar met Pinksteren ben ik ook al even te zien, dus daar moet ik mij nu vooral op richten.” AFAS had Ron gevraagd en Ron was eigenlijk gelijk enthousiast. “Ik vond AFAS een leuk en jong bedrijf en ze zochten nog een leuke knappe jongen. Tjah, wie blijft er dan nog over?”, grapt Ron.

Samen met Sita speelt Ron in de voorstelling Assepoester. “Sita is mijn Assepoester en daar ben ik echt blij mee.” Sita zit ook al drie jaar bij AFAS en zo kan ze Ron een beetje aan zijn hand meenemen. “Ik word niet in het diepe gegooid, ik ken mijn medespelers al een beetje via meetings. Ik kan niet wachten om hieraan te beginnen.”

Voor wie Ron wil zien in Assepoester moet nog even geduld hebben. Deze musical is pas vanaf september 2013 te zien. Je kunt hem al wel als prins bewonderen tijdens de AFAS Sprookjesconcerten op 26,27 en 28 mei in de Evenementenhal te Gorinchem.

Tony Neef | “Waarom heb ik niet gewoon een baan in de prostitutie?” | Grand Hotel

Perspresentatie | Grand Hotel | Marsha Brink

Tijdens de perspresentatie van Grand Hotel spraken wij met Tony Neef en hij vertelde over de musical en de repetities.

“Je gaat een tijd meemaken, 1928, maar ik denk dat als je de musical hebt gezien dat je denkt: ‘dat komt wel hel dicht bij’. Want het zijn de jaren dat de mensen balanceren op het randje van succes of faillissement.” De rol van Tony heeft hier heel veel meet te maken. “Ik ga ook failliet. Wat dat met mensen gaat doen in die gekte… Mensen denken dat ze nog heel wat hebben, maar ondertussen moeten jatten om te overleven en zogenaamd rijk zijn.”

De musical wordt opgevoerd in Hotel Sofitel Legend The Grand Amsterdam. “In het hotel zijn de verschillen tussen arm en rijk het grootst. Daar komen hele rijken mensen, maar de mensen die er werken zijn vaak heel arm.”

Tony is heel erg blij met de locatie en geeft aan dat dit ook de reden in dat hij meewerkt aan deze productie. “Als je binnen komt raak je meteen onder de indruk. Het voegt alles toe. Natuurlijk is het M-Lab geweldig om in te werken, maar deze locatie is wed e reden waarom ik dacht ‘yeah, dat moet ik doen!!’ “, aldus een zeer enthousiaste Tony.

De repetities zijn volgens Tony hartstikke leuk, maar het is niet makkelijk. In deze productie zal Tony niet een zangrol op zich nemen, maar meer een acteerrol. “Ik heb wel een solo, maar dat moet echt lelijk gezongen worden.”

Het ensemble van Grand Hotel bestaat uit examenkandidaten van het Fontys Conservatorium Tilburg. Over deze leerlingen is Tony erg enthousiast. “Ik zie dat de leerlingen fantastisch en getalenteerd zijn. Gedisciplineerd en alles kennen. Het is heerlijk om daar mee te werken”.

De repetitieperiode is erg kort maar volgens Tony komt alles goed. “Er gebeurt altijd weer een wonder. Natuurlijk zullen wij soms denken ‘het kan niet’, maar dan zul je zien dat alles net op z’n plek valt. Op de dag van de eerste repetitie denk je weleens ‘ waarom zit ik hier? waarom doe ik dit? waarom heb ik niet gewoon een baan op kantoor of in de prostitutie?’” Ondanks deze vragen blijft Tony het een mooi vak vinden.

De musical Grand Hotel is een musical die je gezien moet hebben. “Sowieso in een grand hotel, daar kom je niet elke dag als publiek. Je komt voor de sfeer, voor de mooie muziek. Als je deze musical hebt gezien ga nadenken over dat mensen toch een beetje liever moeten zijn voor elkaar en niet schuld moeten zoeken. Samen er wat van proberen te maken, anders gaat het fout.”

Jamai Loman | “Het hotel is ons decor” | Grand Hotel

Perspresentatie | Grand Hotel | Marsha Brink

Jamai gaat een rol vertolken in de musical Grand Hotel en vertelt ons iets meer over deze bijzondere productie.

“Het gaat over een grand hotel in het oude Berlijn in 1928. In dat hotel gebeurt van alles: Mensen komen, mensen gaan. Arm en rijk kruizen daar door elkaar.” In deze musical zullen vele verhalenlijnen elkaar kruizen.

Jamai speelt een baron en woont al 7 jaren praktisch in het hotel. “De baron heeft eigenlijk helemaal geen geld meer, maar steelt in het hotel om zijn reputatie hoog te houden.”

Het decor vindt Jamai ook erg bijzonder. “Het hotel is ons decor, dus we hebben heel weinig nodig om dit stuk te kunnen spelen. De mensen die naar de voorstelling komen kijken zullen het gaan meemaken.”

De repetities zijn nu twee weken bezig en over anderhalve week moet alles klaar zijn. “De repetities zijn erg goed. We zijn ondertussen door het hele stuk heen en we hebben nu de tijd om alles fine te tunen. En dat komt wel goed”.

Jamai vindt het erg fijn om met de studenten van het Fontys Conservatorium Tilburg samen te werken. Hij leert ook nog van deze studenten. “Het leert je scherp te blijven.”

Volgens Jamai is Grand Hotel absoluut de moeite waard om te komen kijken.”Het is totaaltheater. Vanaf het moment dat je binnenkomt zit je in het verhaal, letterlijk, want het gebeurt om je heen. Het is 360° theater in een heel bijzonder grand hotel.”

Robbert van den Bergh | Anton 3.0 Robbert vertelt

Robbert van den Bergh | Soldaat van Oranje

Robbert van den Bergh zal de rol van slechterik Anton gaan spelen in de musical Soldaat van Oranje, hij neemt deze rol over van Reinier Demeijer, eerder werd de rol gespeeld door Oren Schrijver. Regisseur Theu Boermans is het volledige repetitieproces opnieuw begonnen omdat de cast bijna helemaal vernieuwd wordt. Zo kan deze cast zich het beste voorbereiden en een eigen ingeving aan de rol die ze gaan spelen geven.

Zodra Anton een slechterik genoemd wordt, begint Robbert te protesteren. Anton is niet zozeer een slechterik, ieder mens is goed. Het gaat om de keuzes die je in het leven maakt. De keuzes die Anton maakt, worden mede veroorzaakt doordat zijn vriendenkring zich van hem afkeert. Anton is geen slechte jongen, hij maakt alleen de verkeerde keuzes. Het is ook niet niks, Anton en Erik groeien samen op, zijn als twee broers voor elkaar en Erik komt vaak bij hem thuis over de vloer. In de oorlog kiest Erik duidelijk de Nederlandse kant terwijl de moeder van Anton uit Duitsland komt. Dit is bepalend voor hun vriendschap en zorgt uiteindelijk voor de breuk tussen Erik en Anton.
Het spelen van deze rol is soms best moeilijk, gelukkig is Theu Biermans de regisseur geniaal. Hij helpt, vertelt, legt uit en geeft veel feedback. In de toneelwereld is hij ook erg bekend en geliefd. Over de oorlog vertelt hij veel, waardoor ik mij beter kan inleven. Daarnaast lees ik veel over oorlog, zoek ik dingen op internet over de NSB op. Zo verdiep ik mij in de rol van Anton en waarom hij bepaalde keuzes maakte. Zelfs nu in het repetitieproces is de rol al erg heftig. Ik probeer telkens voor mijzelf de daden van Anton goed te praten. Bijvoorbeeld dat zijn keuze logisch is, als zijn ouders worden opgepakt, dat hij dan de Duitse kant kiest. Zijn reactie is het gevolg van een actie.
Het spelen van deze rol is natuurlijk ook fantastisch, zie dat decor. Het zo ontzettend groot, gewoon bizar. De breedte van de zaal is gigantisch, dat maakt het heel erg bijzonder. Ik ben blij dat ik daar veel van uit mag gaan maken.

Roy van den Akker | In gesprek met ”Angel” Roy van den Akker

In de huiskamer van Gordon vond ongeveer anderhalf jaar geleden de auditie voor een nieuwe zangroep plaats.

Gordon vertelt op de perspreview dat een jaar en vier maanden geleden die groep hun eerste singel uitbracht welke meteen een succes was. De groep bestaat naast Gordon Heuckeroth uit : Remko Harms, Richy Brown, Roy van den Akker en Peter William Strykes. Een groep als deze was er nog niet in Nederland. Hier was behoefte aan. Nu mogen ze op theatertour, waarvan een aantal voorstellingen al is uitverkocht.
De premiere van de theatertour van LA the Voices is een emotioneel moment voor Gordon. Dertien jaar geleden moest hij een dag voor zijn première van zijn toenmalige theatertour afzeggen wegens acute reuma.
LA the Voices wordt in de theatertour begeleid door een 17-koppig orkest. Natuurlijk lieten de mannen alvast horen wat we konden gaan verwachten van de theatertour, zelfs in de repetitiezaal vol pers klonk dit al veel belovend. Na deze preview spraken wij met Roy van den Akker en Remko Harms.

Roy vertelt dat het een wereld van verschil is, optreden in een musical of met de groep. Natuurlijk blijft het zingen en is de intensiteit even zwaar, maar de randvoorwaarden zijn heel anders. Het is veel luxer, natuurlijk is het ook ontzettend hard werken, maar alles is geregeld. Daarnaast zijn de mensen al blij en applaudisseren al als je op het podium komt, terwijl je voor applaus in een musical heel hard moet werken. Het theater mist hij wel, dat heeft hij toch 10 jaar gedaan. Daarom is hij blij dat ze nu het theater in gaan. Even terug die oude wereld in.
Ooit zou hij nog wel terug een musical in willen. Dit jaar is hij ook weer gevraagd door Van Hoorne Theaterproducties, dat zou dan fulltime moeten zijn en dat gaat niet meer. De jongens gaan voor. Hij zou dus eerder aan het werk moeten bij grote producenten waar veel gewerkt wordt met understudys en alternates. Een rol als alternate zou goed passen in zijn leven nu. Bij Van Hoorne is dat, doordat zij veel kleiner zijn niet mogelijk. Daarnaast zat ik, zo vertelt hij, daar al aan mijn plafond. Ik had alles gedaan wat ik er kon doen, echt doorgroeien ging niet meer en met LA the Voices komt mijn droom echt uit. Ik wilde zanger zijn, de top 40 halen en concerten geven, allemaal jongensdromen die nu werkelijkheid worden. De top 40 halen was lastig, vandaar dat ik tien jaar geleden audities deed voor het theater, het was de gemakkelijke weg, maar niet mijn echte droom. Wat er nu gebeurt nu die droom werkelijkheid wordt is niet te beseffen. Er worden zoveel veren in mijn reet gestoken en krijg zo ontzettend veel aandacht dat geeft zo ontzettend veel zelfvertrouwen. Maar het succes heeft ook een andere kant. Sta je rustig iets te drinken in een kroeg, word je herkend, een foto, praatje, handtekening het hoort er allemaal bij. Ik geniet daarvan, maar heb ook nog mijn eigen leven. Ik ben niet iemand die heel intensief contact onderhoudt met fans bijvoorbeeld via Hyves of Facebook.

Toekomst
Hoe ik de toekomst zie? Ik denk dat we over een jaar of twee, drie grote stadionconcerten kunnen geven. Het volspelen van het Gelredome is wel een doel. Een concert in de Heineken Music Hall ook. Daarnaast hoop ik dat we dan ook bekend zijn in het buitenland.
Over tien jaar ben ik heel rijk (lacht) is LA the Voices net klaar en hoop ik onafhankelijk te zijn. Daarmee wil ik zeggen dat ik hoop dat ik dan in mezelf kan investeren en een persoonlijke carrière kan opbouwen. Ik zing al vanaf mijn 9e daar zal ik dus niet mee stoppen. Dat zit in mijn bloed, mijn hart en nieren. Ik wil blijven zingen en entertainen, al kan ik dan wel makkelijker keuzes maken en vooral de dingen doen die ik wil doen en die ik leuk vind.

Het leven als lid van LA the Voices.
In het leven draait alles om acceptatie en respect. We zijn met z’n vijven zo vaak bij elkaar, dat het belangrijk is dat je elkaar respecteert en accepteert. De één maakt een flauwe grap, de ander heeft zijn hart op zijn tong liggen. We kunnen lachen met elkaar, maar soms ook schelden. Zolang je eerlijk naar elkaar toe bent gaat dat prima. Daarnaast leven we in een positieve flo en hebben we zo ontzettend veel plezier met elkaar. We zijn bijna familie van elkaar geworden. In het huis van Gordon zijn we zo vaak, dat is bijna ook mijn huis.
Natuurlijk is er ook ontzettend veel veranderd in ons leven. Alleen Gordon was hier aan gewend, die kent dit circus al 20 jaar. Hij heeft een hele andere levensstijl als veel mensen maar geniet overal van. Hij geniet van het leven en neemt het er van. Hij pas 43, maar heeft geleefd alsof hij al 80 is. Dat vind ik mooi. Ik zie hem nu ook niet meer als ‘’Gordon, die bekende Nederlander’’ alleen op straat en in de kroeg kan je er niet om heen. Als we met hem op pad zijn wordt hij altijd herkend en is er altijd iemand die wat van hem wil. Daaraan merk je nog wel dat hij een bekende Nederlander is. Al beginnen we nu zelf ook langzaam aan herkend te worden. Sta je zomaar ergens wat te drinken komt er iemand op je afgelopen die op de foto wilt of een handtekening. Dat is mooi, tevreden en blije mensen. Dat is waar je het voor doet.

Suzan Seegers en Ollie B. Bommel | Premiere 21 januari 2012

De nieuwe ijstijd

Suzan Seegers is momenteel te zien in de musical ” De nieuwe ijstijd” met Ollie B. Bommel en Tom Poes, waarin zij de rol van Tom Poes speelt. Op zaterdag 21 januari vond in het Oude Luxor Theater de premiere van deze voorstelling plaats. Na afloop van de voorstelling spraken wij kort met Suzan Seegers.

Suzan Seegers is van de generatie die niet meer met Ollie B. Bommel is opgegroeid. Zij kent hem dan ook vooral van haar ouders en van van de film ” Als je begrijpt wat ik bedoel” die zij vroeger had gezien. Het bekende citaat uit de film “Zwelgje, zweeeeeelgje…” zorgde er altijd voor dat Suzan aan het eind van de film moest huilen.
In de musial kwam ze vooral terecht door haar lengte, vertelde ze lachend. Ze werd voor de rol van Tom Poes gevraagd, daarvoor kan en mag je natuurlijk niet te groot zijn. Hierop is zij toen ingegaan, waardoor ze nu iets anders mag doen dan wat zij de afgelopen jaren heeft gedaan. Na de zoektocht naar Evita, waarin zij tweede werd heeft ze in onder andere Les Miserables gespeeld en het afgelopen jaar tourde ze rond met haar solovoorstelling SuuS.
“Volwassen voorstellingen” en dan nu in een kindervoorstelling. Over het algemeen zijn kinderen erg druk, Suzan die zelf ADHD heeft, heeft hier tijdens de voorstellingen geen last van. Zodra het verhaal begint worden de kinderen er in opgezogen en kijken ze met open mond toe. Het is bijna stil in het theater, zo nu en dan hoor je eens een kind reageren of een schaterlach maar verder zijn de kinderen heel rustig, ondanks dat zij net van buiten uit een hele drukke wereld komen.

Fotografie: Mieke vd Raay


Echt anders spelen hoeft Suzan niet. De karaktersworden niet kinderelijk neergezet, dit komt vooral door Marten Toonder zelf. Hij liet in zijn verhalen de karakters ook niet kinderlijk worden. Het is niet, dat Suzan nu dus opeens groots moet gaan spelen. Voor de kinderen doet het er niet toe dat ze Ollie B. Bommel niet echt kennen, het verhaal gaat leven als ze naar de voorstelling kijken. Hun fantasie wordt geprikkeld en dan gaan ze toch wel op in het verhaal. Je kunt het, zo vertelde Suzan vergelijken met een doos. Je vertelt een kind dat dat een huis is en in hun fantasie is het dan ook een huis.

Suzan Seegers is nog tot en met begin mei van dit jaar te zien als Tom Poes in ” De nieuwe ijstijd”
Voor meer informatie en kaartjes kunt u kijken op www.bommelmusical.nl