web analytics

Category Archives: Recensies

Sunshine boys | een cynische tragikomedie.

sunshine boys

“Het verhaal van de Sunshine boys is een 40-jarig komisch meesterwerkje.” Dit is een van de eerste zinnen in de persbrochure en niet zonder reden. Het verhaal van de twee bejaarde variétésterren die een hartstochtelijke hekel aan elkaar gekregen hebben verveelt geen moment. Dat is grotendeels te danken aan het meesterschap van Carry Goossens en Dirk Lavrysen die de voorstelling samen tot een hoger niveau tillen. De pittige dialogen van een uiterst cynische Willy Stroobants (Carry Goossens), die er plezier in schept anderen te jennen, met zowel zijn neefje als zijn oud-partner Albert De Wit (Dirk Lavrysen) toveren regelmatig een lach op ieders gezicht.

Jammer genoeg zijn er ook enkele betreurenswaardige keuzes gemaakt. Allereerst de keuze voor Wim Stevens als neefje van Willy Stroobants. Enkele versprekingen zijn te vergeven, rare bewegingen ook, als het daarbij zou blijven. Dat doet het echter niet, naast twee acteurs die uitermate natuurlijk spelen lijkt het personage van Stevens zo weggelopen uit een slechte klucht. Geloofwaardigheid was ver te zoeken, wat zeer jammer is voor iemand die toch zijn sporen al verdiend heeft op de Vlaamse televisie. Stevens slaagt er op een bepaald moment zelfs in een personage aan te spreken bij de naam van zijn eigen personage, wat het plaatje helemaal af maakte.

Een tweede betreurenswaardige keuze is dat het verhaal nog exact dezelfde structuur heeft als toen het 40 jaar geleden voor het eerst werd opgevoerd. Het verhaal is weliswaar teruggebracht naar de jaren ’90 om inhoudelijke redenen, maar het stuk is niet herwerkt naar de tijdsgeest van 2013. Daarmee bedoel ik dat het stuk best traag gaat, voornamelijk in het eerste deel. Van een voorstelling anno 2013 verwacht ik toch dat het tempo iets hoger ligt, ook als dat betekent dat er in de oorspronkelijke tekst geknipt moet worden. Maar zoals ik al zei hoeft dit niet voor iedereen een minpunt te betekenen.

Desalniettemin heb ik de zaal wel met een glimlach verlaten, en velen met mij. Deze voorstelling biedt een avondje aangenaam entertainment en de combinatie van Carry Goossens met Dirk Lavrysen alleen al maakt het de moeite waard. Ook de rest van de cast verdient zeker een eervolle vermelding.

Voor tickets klik hier

 

De man die het wist| Een uiterst grappige Thriller

Thriller theater

Thriller Theater brengt alweer haar tiende en tevens laatste stuk van de Hitchcock-trilogie naar de theaters. Op 15 oktober ging ‘De man die het wist’ in de Leidsche Schouwburg in première. Producenten Lex Passchier en Rieneke van Nunen hebben wederom Bruun Kuijt bereid gevonden de regie op zich te nemen.

Het tiende stuk van Thriller Theater is gebaseerd op de Hitchcock klassieker ‘North by Northwest’. Roger Thornhill (Sander de Heer) is een reclameman die tijdens een afspraak met een klant ontvoerd wordt. Nadat de ontvoerders erachter gekomen zijn dat ze de verkeerde gepakt hebben, voeren ze hem dronken en laten hem een gestolen auto besturen met een lijk in de kofferbak. Hij krijgt een ongeluk en de politie ontdekt hem. Thornhill krijgt de mogelijkheid om te vluchten en ontmoet tijdens zijn vlucht een hoop mensen die niet altijd het beste met hem voorhebben.

De mensen die niet het beste met hem voor hebben, worden gespeeld door Renée van Wegberg, Filip Bolluyt, Hymke de Vries en producent Lex Passchier. Deze vier acteurs spelen gedurende het hele theaterstuk meer dan dertig rollen. Dat doen ze goed. Ondanks het feit dat ze vele verschillende rollen spelen in soms maar enkele minuten blijven ze geloofwaardig. Één enkel hoedje scheidt een personage van een ander. Deze constante afwisseling van personages maakt en houdt het stuk ontzettend interessant.

Lex Passchier en regisseur Bruun Kuijt hebben samen het script geschreven. De teksten zijn ijzersterk. De voorstelling zit vol met grappen en hilarische verwijzingen naar de Hitchcock films. Zo vraagt een personage van Renée van wegberg zich af of er altijd zo veel vogels rondvliegen. Een paar seconde later wordt er een enorme bak met plastic duiven op haar gegooid. Deze verwijzing naar Birds veroorzaakt een enorme lachgolf in de zaal.

Wat de voorstelling vooral leuk maakt is het decor. Op het originele toneel hebben ze een een kleiner toneel opgebouwd. Zo wordt het mogelijk om de coulisse in te kijken. Los van het spel óp het toneel zie je ook het spel naast het toneel. Je ziet hoe de acteurs zich haasten van een personage naar een ander personage te transformeren in slechts tientallen seconden. Dit geeft de voorstelling een ontzettende leuke twist.

Deze satirische voorstelling neemt de Hitchcock films volledig op de hak. Zinnen als “Dit houdt het stuk enorm op” zijn hilarisch. De teksten zijn geweldig, alle vijf de acteurs ontzettend getalenteerd en het decor is verrassend en verfrissend. Wederom is Thriller Theater erin geslaagd een
geweldig stuk op de planken te zetten. Chapeau!
Voor meer informatie ga naar www.thrillertheater.nl

Eindeloos |De toeschouwer wordt naar huis gestuurd met iets om over na te denken

Eindeloos

Na hun succesvolle voorstelling Ontboezemingen over borstkanker is theatergroep Spiriet dit seizoen terug in het theater. Opnieuw is er gekozen voor een zwaar thema: de nieuwe voorstelling Eindeloos gaat over zelfdoding.

Centraal in het stuk staat de familie De Goede. De jongste zoon van het gezin, Tom, heeft een jaar geleden zelfmoord gepleegd. Zijn moeder, broer en schoonzus proberen hier ieder op hun eigen manier mee om te gaan, wat leidt tot veel botsingen. Behalve de problemen van de familie in het heden wordt ook het leven van Tom getoond. In flashbackscènes zien we hoe de therapiesessies bij zijn psychiater niet het beoogde resultaat hebben.

Ondanks het zware thema is Eindeloos vooral een erg grappige voorstelling. De personages reageren gevat op elkaar en problemen worden net dat beetje uitvergroot waardoor ze grappig worden. Een rauw randje houdt de voorstelling echter altijd. Omdat de scènes met name in de eerste akte slechts losjes met elkaar zijn verbonden, krijgt het publiek een brede blik op het thema aangeboden. Afzonderlijk van elkaar zijn de scènes ijzersterk, maar het wat geringe verband staat het meeleven met de personages soms wat in de weg. Het publiek moet regelmatig even puzzelen waar we zijn in het verhaal. Tom was toch dood? Wat doet hij dan bij een psychiater? In de tweede akte komt er wat meer lijn in het stuk, wat de dramatische kant van de thematiek beter doet uitkomen.

De sterke cast weet hier goed gebruik van te maken. Geert Hoes ontroert als hij als oudste zoon Jeff vertelt wat het met hem doet wanneer hij als machinist de trein uitmoet, omdat er iemand voor is gesprongen. Deze scène is extra pijnlijk omdat zijn broer Tom uiteindelijk zelfmoord heeft gepleegd door voor te trein te springen. Tom zelf zien we uitsluitend in flashbacks bij zijn psychiater. Schijnbaar moeiteloos gooit Job Bovelander er eindeloze monologen uit, waarin hij overtuigend weet te schakelen tussen kwetsbaarheid en het overbluffen van zijn angst. Manouk van der Meulen moet als psychiater met weinig tekst veel zeggen, maar slaagt hier goed in. De komische noot van de voorstelling zit vooral in de verhouding tussen moeder Bettina en schoondochter Roos. Hun afkeer van elkaar is zo groot, dat je als publiek niet anders kan dan lachen. Diana Dobbelman en Marit van Bohemen ruziën gepast hysterisch. Hun discussie in een Chinees restaurant over de juiste aanspreekvorm van moeder De Goede is een hoogtepunt.

Een minpunt van de voorstelling zijn de decorwissels. Het decor bestaat uit drie losse ‘dozen’, die samen met een aantal losse stukken kunnen worden omgevormd tot verschillende ruimtes. Dit werkt goed, maar de cast verplaatst deze stukken zelf en dat duurt te lang. De eerste keer is het leuk om te zien hoe de spreekkamer van de psychiater wordt omgevormd tot keuken, maar als tijdens de tweede akte voor de derde keer alle keukenstoelen van de keukentafel moeten worden getild, hoor je het publiek zuchten.

Spiriet wilde zelfdoding uit de taboesfeer halen. Met Eindeloos zijn ze er zeker in geslaagd een voorstelling neer te zetten die nergens te zwaar wordt, maar de toeschouwer wel naar huis stuurt met iets om over na te denken.

Soul of Motown: Stilzitten is onmogelijk!

Soul of motown

Motown is de naam van een Amerikaans platenlabel, dat in 1959 werd opgericht door Berry Gordy Jr. in Detroit. De naam is een samentrekking van “Motor City”, de bijnaam voor Detroit, en het woord “town” Dit platenlabel heeft een hoop muziek uitgebracht. De show “Soul of Motown” is een show vol met deze muziek uit onder andere de jaren 70.

Deze vijfde versie van Soul of Motown is vanaf begin tot het einde een feestje. De show heeft nog geen 5 minuten nodig om de complete zaal te laten staan swingen! De cast bestaat uit 3 vrouwen en 3 mannen en zingen uitstekend. De show heeft veel variatie en heeft een mooie opbouw. Een erg leuk gedeelte van de show is als de stroom uitvalt en de cast A capella een aantal nummers zingen met alleen maar zaklampen als licht. (gelukkig werkten de microfoons en versterker op Batterijen).

Wil je een avond lang feest in het theater! Dan is Soul of Motown een goede keuze om naar toe te gaan. Deze show is nog tot en met december te zien in verschillende theaters in het land.

Assepoester de musical | Als een baljapon van diamant

Assepoester

De musical Assepoester is alweer de zesde sprookjesproductie van Van Hoorne Entertainment, een productie die wederom beter is dan zijn voorganger. Er zit nog meer tempo in de voorstelling, de grappen zijn goed getimed en de prins en prinses zijn om verliefd op te worden. Micheal van Hoorne, heeft een succesformule in handen. Assepoester de musical is leuk voor iedereen!


Assepoester de musical, gaat over een meisje dat bij haar stiefmoeder en stiefzuster Pricilla en stiefbroer Govert woont. Haar stiefmoeder en stiefzuster kunnen haar niet uitstaan en doen alles om haar het leven zuur te maken. Ondertussen zijn ze ervan overtuigd dat de prins vast en zeker verliefd zal worden op Pricilla. Govert is ondertussen een beetje verliefd op Assepoester, maar durft niet tegen zijn gemene moeder in te gaan. Daarnaast is hij een beetje onhandig wat voor hilarische momenten zorgt. Als Assepoester naar het bal van de prins wil gaan, scheurt haar stiefmoeder haar jurk in tweeën. Gaat zij nog op het bal komen en de prins ontmoeten?


Ron Link is de nieuwste aanwinst van Van Hoorne Entertainment en dat is een hele goede! Ron heeft een prachtige warme stem. Een stem waar hij veel mee kan en zijn uithalen zijn lang en zuiver. Het is fijn om naar hem te luisteren en daarbij ziet hij eruit als een echte prins. Hij mag een knappe, charmante, een ietwat naïeve stoere, eigenwijze prins spelen en dat doet hij goed. De chemie tussen hem en Sita is van veraf te zien en de blik in zijn ogen zorgt ervoor dat alle (kleine) meisjes in de zaal verliefd op de prins worden. Sita is zijn tegenspeelster, ze laat horen dat ze kan zingen, vooral in het kleine zorgt ze voor kippenvel. Haar rol is die van Assepoester, de titelrol die wel een beetje klein is en dat is jammer. Sita is een sterke actrice die zeer goed weet hoe ze moet spelen voor kinderen. De kinderen in de zaal zitten op het puntje van hun stoel en roepen direct als ze in ”gevaar” verkeert. Ron en Sita zijn een fantastisch sprookjeskoppel.


Zoals altijd in de sprookjes van Van Hoorne Entertainment is er werderom een komisch duo. Ditmaal zijn dat Govert en de stiefmoeder. Govert is nogal onhandig en daarom gaat er veel mis. Zo klemt de deur, schrikt hij van alles, valt hij van de trap en botst hij keihard tegen zijn moeder op. Micheal van Hoorne neemt de rol van Govert voor zijn rekening. Zijn komische timing is goed, evenals het aanvoelen van de sfeer in de zaal. Zo weet hij iedere grap perfect neer te zetten en met name de slaapkamer scene is fantastisch!. Esther van Zanten, geeft als stiefmoeder de juiste voorzetten en zo is dit duo ook ditmaal wederom geslaagd. Wel moeten ze uitkijken dat ze niet de hoofdact worden in de musical en wordt het wellicht eens tijd voor een eigen show voor deze twee komische talenten.


Behalve de eerste scene in de eerste akte zit er een fijn tempo in de musical. De kostuums zijn echte prinsen en prinsessen kostuums, die herkenbaar zijn voor kinderen. Dat de kostuums uit voorgaande voorstellingen terugkeren is mooi om te zien. In veel voorstellingen komen lakeien voor en die zijn zo voor de kinderen heel herkenbaar. De teksten zijn ijzersterk. De grappen passen goed en alles is voor kinderen te begrijpen. De liedjes blijven lekker hangen en de kinderen zingen deze al snel mee. Ook mogen de kinderen weer even mee dansen wat ervoor zorgt dat de kinderen met gemak een uur en tien minuten rustig op hun stoeltjes kunnen blijven zitten.


Assepoester de musical is een geweldige voorstelling voor kleine kinderen maar zeker ook voor hun ouders en grotere broers en zussen. Voor iedereen heeft deze voorstelling een eigen laag, die zeer leuk is.


Assepoester de musical is nog tot en met mei 2014 te zien in verschillende theaters in Nederland. Voor meer informatie klik hier


 

 

Sprookjesboom de musical een gi-ga-gantisch avontuur |De familiemusical die je gezien moet hebben

Sprookjesboomwaalwijkl

Sprookjesboom gaat na een succesvolle periode in het Efteling theater nu op tour, ze zullen te zien zijn in zo’n 40 theaters in Nederland en België. Sprookjesboom werd eerder genomineerd voor de musical kids awards in 2013 in de categorie beste familiemusical. De musical is gebaseerd op het merk Sprookjesboom. Eerder kwamen daarvan een film en televisieserie uit. Het verhaal gaat over kleinduimpje. Wanneer roodkapje tegen hem zegt dat hij zo klein is, is voor hem de maat vol. Kleinduimpje wil niet meer klein zijn, hij wil groot zijn. Als heks daar achter komt biedt ze aan hem te helpen, maar er staat wel een tegenprestatie tegenover. Wanneer kleinduimpje groot is, weet hij helemaal niet of hij dat wel zo leuk vindt….

De sprookjesboom begint te vertellen en de show is begonnen. Het decor is prachtig, door de lichten lijkt het net of we ons echt in het bos begeven en de zon tussen de takken doorschijnt. De sprookjesbosbewoners zijn poppen en worden bespeeld door de castleden. In eerste instantie denk je dat dat een onmogelijke opgave is, maar wat doen ze dat goed. De poppen en de castleden zijn één en dat is fantastisch om te zien. De uitdrukking op de gezichten van de cast past precies bij hoe de uitdrukking van de poppen zou moeten zijn. Je kunt ze niet los van elkaar zien. De castleden spelen meerdere rollen en elke rol heeft een andere stem en andere lichaamstaal. Ook de liedjes worden door iedere sprookjesbos bewoner op een geheel eigen wijze gezongen wat erg knap is van de cast. Ze zijn maar met vijf personen waardoor ze in hoog tempo moeten schakelen. Heks is erg goed gespeeld door Janneke Iking, ze komt heel geloofwaardig over. De momenten dat de heks de spreuk over Kleinduimpje uit spreekt wordt de tweede hand van heks bespeeld door Amy Galatá. Dit is een heel mooi maar ook erg spannend moment in de show. Het is donker in de zaal en ook het podium is donker, er staat een spot op Heks en er is veel rook. Amy en Janneke bewegen tegelijk waardoor het er goed uit ziet en geloofwaardig overkomt In de zaal klinkt na deze scene wel wat meer rumoer en gehuil, misschien is de scene voor de aller kleinste kinderen net iets te spannend. Verschillende kinderen hebben de zaal dan ook tijdens de voorstelling verlaten, wat heel erg jammer is. Een van de mooiste scènes van de show is de wals scène van prinses Assepoester en Kleinduimpje. De belichting is hier prachtig en het ziet er geloofwaardig uit.

De show is heel interactief wat erg leuk is. Kinderen worden vragen gesteld en worden betrokken in de liedjes, ze doen allemaal enthousiast mee. Het huisje van Heks is stuk doordat er een houthakker een boom op heeft laten vallen. Heks wil graag weer een heel huisje want ze woont nu in een tent. Daarvoor hebben ze een klusser nodig, die door wolf in het publiek werd gezocht. De kinderen kwamen op dat moment niet mee op het podium. Op een later moment mochten ze wel allemaal naar voren komen om te helpen met het bouwmateriaal voor het huisje naar het huisje toe te brengen. Het is leuk om te zien hoe de kinderen betrokken worden bij de show. De kinderen zijn dan ook heel erg meedenkend. Wanneer er een droevig liedje wordt gezongen door Kleinduimpje en Roodkapje omdat Kleinduimpje nu zo groot is dat ze niks meer kunnen doen, roept er een kindje heel hard ‘Wel! Zoenen en het huisje bouwen’ waardoor de hele zaal in de lach schiet. De cast krijgt hier ook wat van mee en dat maakt het mooi om voor kinderen te spelen. Steven Roox: ‘Kinderen zijn een dankbaar maar kritisch publiek, als ze iets niet goed vinden zeggen ze dat ook’.

De liedjes zijn mooi en duidelijk gezongen en zijn heel makkelijk mee te zingen, er zit een herkenbare melodielijn in en blijven de hele dag in je hoofd hangen. Het is grappig voor jong en oud! Al met al een top voorstelling.

Benieuwd naar de voorstelling? Kijk dan op www.efteling.com wanneer ze bij u in de buurt komen!

Suus zingt Toon Hermans

Suzan Seegers

In een miniem decor met alleen een piano, keyboard en een stoel, brengt Suus op geheel eigen wijze, liedjes van Toon Hermans. met de verhalen achter de liedjes. leid ze ons door de liedjes heen. Hoe ze dankzij Maurice Hermans, nog geheel unieke werken van Toon Hermans kreeg, en hoe bijzonder het is dat zij ze mag vertolken.Dit doet ze op heel ingetogen wijze, zodat je als publiek in het lied getrokken wordt, en het daardoor ook bijna mee beleeft.

De vrolijke nummers brengt ze met enkele komische gezichtsuitdrukkingen, waardoor je ook vrolijk wordt, en echt niet stil kan zitten, bij deze liedjes laat ze het publiek mee zingen, waardoor de sfeer in de zaal heel wat losjes wordt.

De nummers gaan veelal over de liefde, vooral de liefde voor de vrouw van Toon, Rietje. De pianist Marc-Peter van Dijk vult Suus perfect aan. Ook heeft Suus een prachtige en plezierige zangstem om naar te luisteren.

Suus zingt Toon Hermans is zeker een aangename show om naar te luisteren, en te kijken.

Baantjer | Een dubbele moord is een gezellig avondje

baantjer

Iedereen in Nederland en Vlaanderen kent Vledder en de Cock. Veel bekende Nederlanders maakten hun opwachting als lijk in deze populaire televisieserie. Niehe en Van Lambaart Theaterproducties brengen Baantjer nu naar het theater.

Baantjer is een voorstelling, in een voorstelling. Suzy One’s eerste concert in het theater wordt wreed verstoord door een lijk. Zoals gewend volgt een vast patroon: er wordt een lijk gevonden, Vledder en de Cock gaan op onderzoek uit en het kan dan ook niet anders dan dat de Cock wordt weggestuurd door Buitendam (”Eruit De Cock!)

Het is Vledder die als eerste op de plaats delict is. Voor het eerst heeft hij de leiding in een moordzaak. Met de vrouw van De Cock gaat het niet zo goed, waardoor De Cock met verlof is. De Cock zou De Cock niet zijn als hij zich toch komt bemoeien met de moord in het theater. Vledder is hier niet zo blij mee, zeker als ook Buitendam ten tonele verschijnt heeft hij het gevoel weer niet serieus genomen te worden. Dan krijgt het verhaal een andere wending, een tweede moord volgt en dit blijkt familie te zijn van Buitendam. Samen met het publiek weet de Cock, Vledder is wederom de tweede viool, de moorden op te lossen.

Vledder wordt gespeeld door Mike Weerts. Ooit hoopte hij lijk te mogen spelen in de televisieserie Baantjer, zover is het niet gekomen. De rol van Vledder is er in ieder geval eentje die hem past. Vledder is, zoals altijd in Baantjer, de tweede viool. Net als Victor Reinier in de televisieserie,weet hij, hoe hij zich in de spotlights moet zetten. Hij oogt als een echte Casenova en het is dan ook niet vreemd dat er een ex-verovering van hem een rol heeft in in de moordzaak. Mike is geloofwaardig in zijn spel, zijn samenspel met Peter Tuinman (De Cock) is prettig om naar te kijken. Ze keuvelen samen wat af, alsof er niemand bij is en zijn goed op elkaar in gespeeld. Peter Tuinman is een waardige De Cock. Zijn manier van bewegen, het tillen van het hoedje, zijn manier van praten, precies zoals we jaren naar De Cock hebben gekeken, zonder dat het lijkt alsof hij iemand na doet.

Alexandra Alphenaar mag aan het begin heel even haar prachtige zangstem laten horen. Zij is Suze en treedt op in het theater. Als ze het lijkt ziet schrikt ze. Heel geloofwaardig schreeuwt ze het halve theater bij elkaar. Haar spel is geloofwaardig, ze is een prachtige actrice en het is jammer dat ze niet de hele voorstelling op het toneel staat.
Sophie van Oers, bekend van o.a. voetbalvrouwen, valt op tussen haar collega’s. Ze speelt een wat minder intelligente, asociale vrouw en doet dit goed. Ze overtuigt, neemt je mee in haar spel en weet wanneer nodig de aandacht naar haar toe te trekken. Leuk detail is dat zij aan het begin van de voorstelling rustig in het publiek zat.

Baantjer is een interactieve voorstelling, waarbij ook het publiek om hulp wordt gevraagd. Wat hebben zij gezien? Suze stond te zingen en zag dus niet hoe het lijk naar beneden kwam. Wat hoorde het publiek toen De Cock en Vledder niet op het toneel waren? Als De Cock dan even besluit dat het publiek uit de zaal een drankje mag gaan nuttigen blijkt het theater vol politie te staan. Iedereen is getuige, niemand mag het theater verlaten. Ambulance personeel verschijnt tijdens de pauze door het theater, zij nemen het lijk mee. Een voorstelling die tot in het kleinste detail is uitgevoerd en het echte Baantjer gevoel doet oproepen.

Het is een heerlijke voorstelling, het gekeuvel op toneel doet familiair aan, menigeen zal terug denken aan de avonden op de bank, waar er naar Baantjer werd gekeken. Toch zijn er ook kleine puntjes van kritiek. De eerste akte duurt vrij lang, meer dan een uur. Mensen beginnen wat te schuiven op hun stoelen en het einde van de eerste akte wordt wel erg lang uitgesteld. De tweede akte is daarentegen vrij kort. Je zit nog maar net terug in je stoel, of de moordenaar is bekend. Een iets kortere eerste akte en een wat langere tweede akte had wellicht wat fijner geweest.

De producent heeft gekozen voor 5 verschillende mogelijke oplossingen. Niet iedere avond is dezelfde personage de moordenaar. Dat is prettig, hierdoor weet je als publiek nog niet wie de moordenaar is. Het blijft, net als op televisie, waar je wekelijks een nieuwe moord zag spannend tot op het einde. Wie echter een echte fan is, Baantjer door en door kent en kan denken als De Cock, die heeft misschien al wel door wie de moordenaar is. Maar ook dat is leuk, want wie denkt er nu als De Cock!?

Kortom Baantjer is een goede voorstelling. Interactief theater, waarin ook het publiek kan meedoen. Herkenbaar, door de televisieserie en ontzettend mooi uitgevoerd. De details in de pauze geven je echt het gevoel dat je op een plaats delict bent. De acteurs zijn stuk voor stuk thuis in hun personage en het lijk? Daar heb je al snel een hekel aan!

Voor meer informatie of tickets: www.baantjertheater.nl