De naam van de show is afgeleid van de dromen van jonge spelers die verwezenlijkt worden, ze nemen het publiek mee onder hun vleugels. Zo nu en dan komt dit thema terug. Een kleine verwijzing naar vleugels en dromen, bijvoorbeeld in het prachtige nummer ”Angels” orgineel van Robbie Williams

Jeans is een platform voor jonge talenten om de wereld te laten zien wat ze in hun mars hebben. Door Jeans zijn onder andere Bastiaan Ragas en Tony Neef door gebroken. Wat dan weer jammer is, is dat spelers meerdere edities mee doen ,dit neemt de kracht van het platform iets af. Jeans werkt met onbekende namen in tegenstelling tot veel andere producties, en het werkt! Het is niet voor niets inmiddels al de 23^e editie.

Voor de pauze worden er veel mooie en herkenbare liedjes gezongen. Het was dan ook verassend dat ‘de balletjes van de koningin’ van André van Duin langs kwam. Dit paste totaal niet in het plaatje en voegt weinig toe aan de show. Dit is jammer want bijvoorbeeld het liedje ‘mans world’ werd door Tibisay Marcera prachtig gezongen. Het geen helaas minder goed bleef hangen als het opvallende lied van André van Duin.

Zang technisch zijn vooral de dames sterk, Tjindjara Metcherdorp steekt hier nog eens bovenuit. Doordat het geluid van de band erg hard stond waren solisten af en toe moeilijk te verstaan. Het is jammer dat Tjindjara niet meer solo stukken toebedeeld heeft gekregen. Ze stak er niet alleen in zang bovenuit maar ook in dans. In de duo dans met Charro-Nathan Tanamal kwam dat helaas niet tot zijn recht, het oogde zelfs ongemakkelijk.

Na de pauze is het programma heel uiteenlopend. Ze beginnen met een aantal liedjes van Robbie Williams. ‘Let me entertain you’ is het eerste nummer dat met alle vier de mannen erg mooi klinkt. Na Robbie Williams is Doe Maar aan de beurt. Dit hebben ze op een geheel eigen manier geïnterpreteerd namelijk op een manier die naar R&B neigt. Het was erg interessant en het zorgde in elk geval wel voor een eigen touch aan de nummers. Vervolgens komen ze met zijn allen verkleed op het podium. De reden hiervan is me onduidelijk, het leek meer op een ‘proud to be fout feestje’ dan op een optreden. Het neemt niet weg dat de nummers goed gezongen zijn. Van verkleed en uitbundig gaan ze over naar een hele intieme sfeer.

De band komt naar voor en het oogt als een jamsessie dat prachtig klinkt. ‘Girl on fire’ gezongen door Tjindjara is het hoogtepunt van de avond. Na deze prachtige setting komen er helaas nog een aantal mindere stukken. De spelers zijn van alle markten thuis en in het bijzonder mag Diederick Ensink hier genoemd worden. Naast zang liet hij ook prachtig viool spel en schuiftrompet horen. Jeans speelt van eind september tot en met eind januari 2014 maar liefst 90 voorstellingen met gemiddeld 12 verkledingen per show, wat het voor de spelers topsport maakt. Al met al heeft het publiek een mooie avond gehad, wat zich onder andere uitte in het applaus na het liedje Gangnam Style.

Benieuwd naar de voorstelling? Ga voor de speeldata naar www.jeanstheatershows.nl

Wij zagen de voorstelling twee dagen voor de première in Papendrecht

Rechts van ons zit een vrouw nog even snel een sigaretje te roken en links komt de trein naar Amsterdam Centraal binnen rijden. Wij? Wij zitten in een eigen wereldje op dat moment. Job Bovelander, Rick Sessink en Stefan de Kogel nemen ons samen met pianist Stef de Hond mee naar een andere wereld.

‘Sterren op het station’, een concert dat plaats vind midden op het perron van station Haarlem. Een monumentale wachtkamer waar maximaal 150 mensen in passen, zorgt voor een intieme sfeer. Tegenwoordig zijn veel steden bezig met het verbeteren van de spoorzone en de mogelijkheid om hier een leisure locatie van te maken. Het is mooi om te zien dat zo oud en nieuw bij elkaar komt. Paul Keizer is de oprichter van Musical on Demand en presenteert ‘Sterren op het Station’. Verder verzorgen ze concerten op maat voor bedrijven en particulieren.

Terwijl rondom ons heen iedereen haast heeft om de volgende trein of de bus te halen, zitten wij naar de jongens te kijken die hun voorstelling ‘Volkomen Klootloos’ aankondigen. Ze kozen voor de naam omdat ze na onder andere de Jantjes, waar de heren ook al met z’n drieën zongen, nu weer in het Nederlands gaan zingen, ze vragen zich daarbij af of dit niet ‘volkomen klootloos’ is. Nee jongens, het is een schot in de roos!

Ze zongen nederpop en de nummers liepen uiteen van Toon Hermans, Nielson, Marco Borsato, de Dijk en de 3 J’s. Job heeft ook nog zijn eigen nummers ten gehore gebracht. Het was allemaal heel persoonlijk. Job, Rick en Stefan oogden allen erg zenuwachtig, wat ze achteraf ook bleken te zijn. Doordat het vrij licht was in de zaal konden ze het publiek goed aankijken waardoor je soms zelfs het gevoel kreeg dat ze speciaal voor jou stonden te zingen, wat het allemaal nog intiemer maakte, en voor hen nog spannender. De zenuwen uitten zich in ieder geval niet in de zang, want dat was prachtig! Wat kunnen die mannen mooi zingen. Samen klinken ze nog beter, ze vullen elkaar goed aan. Tijdens een paar mooie rustige nummers kwam er een trein binnen geraasd wat de beleving af deed nemen. Dit is het nadeel van de locatie.
Na de pauze werd er met de lichten gespeeld, waardoor het licht een stuk feller werd en de intieme sfeer af nam. Na een aantal nummers alleen, als duo en als trio eindigde ze met z’n drieën met het liedje ‘Oceaan’ van Racoon. Wat een hoogtepunt! Het klonk fantastisch.

Job, Rick en Stefan hebben het spits af gebeten in een reeks van elf concerten op het perron in Haarlem. Iedere avond zullen er andere artiesten optreden en zorgen voor een onvergetelijke avond. Een speciale locatie met speciale artiesten. Het eerst volgende concert is op 4 november 2013. Hier zal Operaetcetera voor u optreden.
Meer informatie?? Kijk dan op www.sterrenophetstation.nl

Yvonne Kroonenburg werd mateloos populair door haar boek ‘Alles went behalve een vent’. Nu, ruim twintig jaar later, is er een toneelstuk dat gebaseerd is op dat boek in première gegaan, geproduceerd door productiemaatschappij De Rode Boksbal van Bastiaan Ragas en Van Engelen theaterproducties. Hoofdrollen zijn voor de legendarische Gerard Cox en Joke Bruijs.

De voorstelling vertelt het verhaal van een gepensioneerd echtpaar dat alles heeft. Ze zijn gezond, hebben een mooi huis, een zoon en kleinkinderen. Willem (Gerard Cox) vindt het allemaal wel prima zo, terwijl zijn vrouw Hetty (Joke Bruijs) overvallen wordt door het ‘is dit alles gevoel’. Ze gaat kunstgeschiedenis studeren en ontmoet een hoop jonge mensen. Onder wie Thomas(Robert Bijnen). Dit alles bevalt Willem helemaal niet, het echtpaar heeft steeds vaker ruzie. Hun huwelijk staat onder vuur.

Ondanks dat dit stel in een huwelijkscrisis zit, is het toch een onwijs grappige voorstelling. Constant worden de grappen om je oren geslingerd. Gerard Cox is heerlijk grof en ook Joke Bruijs heeft de lachers op haar hand. Scriptschrijver Dick van den Heuvel en regisseuse Floor Maas hebben hun werk uitstekend gedaan. Zowel de tekst als de timing zijn geweldig.Joke en Gerard zijn een geweldig koppel, je merkt dat ze hele goede vrienden zijn.

Dat Joke Bruijs fantastisch kan zingen laat ze ook in deze voorstelling verschillende keren horen. Ze krijgt het lachende publiek in een noot stil met haar prachtige jazz-stem. Verder zet Joke een hele goede Ineke neer. Ze is geloofwaardig en weet je mee te slepen in het verhaal. Ook Gerard Cox zet zijn rol heel goed neer, hij ís gewoon zijn personage. Af en toe struikelt Gerard over zijn woorden maar verder bewijst hij dat hij een ongelofelijk goede acteur is en helemaal op het podium thuishoort.
Nieuwkomer Robbert Bijnen is een verrassing. Hij speelt een excentrieke, enthousiaste jonge jongen en dat doet hij goed. We gaan nog veel van hem horen. De acteurs weten alle drie heel goed hoe je leuk met mimiek kan spelen. Gezichtsuitdrukkingen en bewegingen hebben een groot aandeel in de voorstelling.

Het decor is niet heel groots maar past perfect bij de voorstelling. Er staan een stuk of drie meubels en er hangen schilderijen. Wat ze heel goed gedaan hebben is dat er echt gelééfd wordt in het decor. De setting verandert samen met het verhaal. De acteurs veranderen regelmatig van kostuum en dat is fijn. Bij de sceneverwisselingen wordt goed gebruik gemaakt van licht en geluid. Mooie muziekfragmenten leiden een nieuwe scene in, terwijl de spot op een punt gericht is.

‘Alles went behalve een vent’ is een hilarische voorstelling die voor veel mensen herkenbaar zal zijn. Het huwelijk wordt op een fantastische manier op de hak genomen, terwijl er ook genoeg gevoelige scenes in zitten.

Voor meer informatie over ”Alles went behalve een vent” surf dan naar www.alleswentbehalve.nl

In het M Lab in Amsterdam Noord ging ‘Circus’ in première. Met in de hoofdrollen Daniël Boissevain, Lottie Hellingman, Kevin Hassing en David Lucieer. Het stuk gaat over wat de drang naar roem met een mens kan doen.

Daniël speelt een fanatieke televisie producent die alles voor de kijkcijfers doet. Lottie heeft de rol van Victoria, een van de deelnemers van het nieuwste televisieprogramma. In deze dansshow gaat het erom wie er het langste blijft dansen. Dat koppel wint een rol. Er is een grote variëteit aan deelnemers. Zo hebben we een moeder en dochter die zich mannelijk voordoen en een zwanger realitykoppel. Daarnaast zijn er twee bekende acteurs die zichzelf erg goed vinden, een koppel dat niet van elkaar kan afblijven en Victoria met Marius.

Lottie’s partner is gediskwalificeerd dus vraagt zij Marius ( David Lucieer) . Spannende dialogen volgen. Daniël pusht zijn deelnemers tot het uiterste. Relletjes worden in scène gezet, een baby wordt geboren op de dansvloer en er komt een trouwerij. Voor sommige deelnemers blijkt de roem slechts een droom. Zij zakken op hun eigen manier in elkaar.

Het stuk loopt niet geheel op chronologische volgorde. De verteller David Lucieer is verder met het vertellen van het verhaal dan de scènes in het stuk. Dit maakt het speels en soms verwarrend voor het publiek. De band zit midden in het publiek en discussieert ook mee. Het speelvlak is een cirkel op de vloer. Er is één rij met publiek omheen en een tribune. De rij om de cirkel wordt betrokken in het stuk. Achter hen spelen scènes door en er worden vragen gesteld.

Kevin Hassing speelt de rol van zelfingenomen Bekende Nederlander erg overtuigend. Hij scoort vaak een lach bij het publiek. Daarnaast is de overenthousiaste producentenrol van Daniël Boissevain leuk om naar te kijken. De mimiek doet Jim Carrey-achtig aan. Lottie Hellingman laat zien dat zij meesterlijk is in het neerzetten van de emoties van haar karakter. Ook David Lucieer laat mooie dialogen horen en maakt het verhaal hiermee helder.

Een modern verhaal wat de keerzijde Van roem en de hang hiernaar laat zien. Met stukken zang, dans en dialogen die een uniek stuk vormen. Het publiek heeft oprecht genoten van ‘Circus’ en waant zich naar de afterparty na een avondje te hebben genoten.

Voor meer informatie www.m-lab.nl

De voorstelling speelt zich af op de avond voor Liza Minnelli’s 47e verjaardag. Het is een beladen moment: Liza’s moeder Judy Garland stierf twaalf dagen na háár 47e verjaardag. Vijf minuten voor het moment daar is, om 23.55, verschijnt Judy als geest aan de door drugs en alcohol niet meer zo heldere Liza. Ze heeft haar eerste man David meegenomen. Onmiddellijk volgt hierover een ruzie tussen moeder en dochter, waarmee de toon is gezet. Of het nu gaat over drank, drugs, een mislukt huwelijk of simpelweg aandacht, twee uur lang volgen de vaak geestige ruzies elkaar op.

De hoofdrollen zijn hierbij weggelegd voor Jelka van Houten en Janke Dekker, met de jongere Van Houten in de rol van moeder. Deze omdraaiing van leeftijd werkt goed, omdat het traditionele moeder-dochterpatroon ermee wordt doorbroken. Dit biedt aan zowel Liza als Judy de gelegenheid afwisselend de jongste en kwetsbaarste of oudste en wijste te zijn, wat de personages mooi in evenwicht houdt. Door het leeftijdverschil blijft het bovendien voortdurend duidelijk dat we ons in het visioen van de jarige Liza bevinden.

Hoewel het verhaal zich afspeelt op het feestje van Liza, is het Jelka van Houten die als Judy Garland de show steelt. In haar Dorothy-jurk weet ze de vaak al scherpe dialogen nog grappiger te laten klinken, terwijl ze als bedillerige moeder de hele voorstelling dirigeert. Zo laat ze met een simpel ‘doe nu eens…’ Theo Nijland wisselen tussen zijn verschillende rollen. In zijn eentje speelt Nijland alle echtgenoten van zowel Judy als Liza. Hij komt moeizaam op gang, zijn spel wordt met name de eerste acte gekenmerkt door veel versprekingen. Later groeit hij wat meer in zijn rollen en hij straalt als over-the-top-homo in een van de weinige dansnummers uit de voorstelling. Janke Dekker heeft de lastige taak overeind te blijven naast Jelka van Houten in een rol die net iets kleiner en net iets minder grappig is. Ze doet dit goed en weet met name in de liedjes haar momenten te pakken.

Na een sterk begin zakt de voorstelling halverwege wat in: de grappen over homoseksuele echtgenoten, het verwijt dat Judy een slechte moeder was, de rustige luisterliedjes met poëtische teksten, je hebt het dan allemaal al een keer gehoord. Het zijn die momenten waarop een gebrek aan stuwende verhaallijn zich laat voelen. Pas halverwege de tweede akte komt er weer wat vaart en variatie in de voorstelling en kan het publiek nog even flink lachen.
Al met al is Garland en Minnelli een soms wat trage verzameling impressies die vooral door de scherpe dialogen de moeite van het gaan waard is.

De musical Flashdance is afgelopen zondag in première gegaan in de Tilburgse Schouwburg. De musical, die gebaseerd is op de gelijknamige film, gaat over het naleven van dromen.