Je woont in Goeree Overflakkee, één keer durf je wat te zeggen en meteen ben je je een terug kerende factor in een theatershow. Het gebeurde Mariska tijdens de première van LULverhalen. Ze was de assistent van zowel Hans Kazan als Ali B, Marc de Hond lachte met haar en Howard Komproe, hij was degene die met haar de discussie aanging over schoolzwemmen…

Howard Komproe is iedere voorstelling van De LULverhalen aanwezig in het theater, de andere mannen met hun LULverhaal wisselen. Het concept is eenvoudig. Iedere man vertelt een LULverhaal van ongeveer een half uurtje. Zo vertelde Howard over het single vaderschap, Marc de Hond over zijn dwarsleasie en wat daarbij komt kijken, Hans Kazan over zijn mislukte theater in Spanje en Ali B die lulde maar een eind weg.

Als je denkt dat je stil kunt zitten bij de LULverhalen dan heb je het mis. Je lacht je een breuk,ligt soms helemaal plat en net als je denkt dat je even rustig kan zitten komt er een intelligentie testje van Hans Kazan of wil Ali B weten of je ouders nog bij elkaar zijn(ga dan maar staan, of toch zitten) Als Marc de Hond vertelt besef je ineens dat het niet alleen maar onzin is. LULverhalen kunnen ook heel serieus zijn en je zelfs ontroeren.

Marc de Hond zit pas sinds 10 jaar in een rolstoel. Hij vertelde hoe zijn leven veranderde, hoe hard hij gewerkt heeft om weer te kunnen lopen (helaas) en hoe zijn vriendin er voor hem was. Maar ook over zijn ‘’nieuwe’’ seksleven, het zijn immers LULverhalen en iedereen wil toch weten hoe hij dat nu doet. Vol humor vertelt hij. Marc de Hond stak met kop en schouders boven de andere heren uit. Hij was grappig, had zich voorbereid maar ‘’dreunde’’ geen verhaaltje op. Maakte gebruik van zijn boek ‘’Kracht’’ en iemand uit het publiek, waardoor hij in moest gaan op reacties. Hij deed dit geweldig.

Vincent Bylo was een extra gast van de avond, omdat het première avond was. Zijn handicap, blind zijn, was vanavond een voordeel. Niemand kan lezen en de zaal in kijken tegelijkertijd, hij wel. Met zijn vingers ging hij over het brailleschrift om zo zijn verhaal te kunnen doen. Geen saai verhaal, maar sterke oneliners als: ”blind kunnen richten” en ”blind de g-spot van een vrouw kunnen vinden” zorgden voor heel wat gelach in de zaal.

Hans Kazan maakte gebruik van Mariska en kwam na zijn LULverhaal over zijn verlies in Spanje met een goocheltruc. Mariska was hierbij zijn assistent en mocht haar naam op een briefje van 10 euro schrijven. Dit briefje verdween en pas later werd deze terug gevonden in een walnoot. Iedere keer dat Hans iets aan Mariska vroeg, werd er vanuit de coulisse antwoord gegeven. Hierdoor werd ook deze scene nog grappig.

Ali B mocht de avond afsluiten, dit deed hij op bijzondere wijze. Heel de avond had hij in de zaal gezeten en op zijn telefoon aantekeningen gemaakt van wat de anderen vertelden. Met deze aantekeningen ging hij aan de slag. Hij liet Mariska weer op het podium komen en liet haar kiezen uit de aantekeningen. Zo kwam Howards Hex (Howards ex) weer aan bod, Marokkanen die onder de douche staan met een onderbroek aan en hoe zijn kinderen niet langer ‘’Pappa Pappa’’ roepen maar ‘’Ali B’’.

De LULverhalen is een fantastische avond uit, voor mannen én vrouwen! De ene na de andere grap volgt en het aller-leukste van dit concept? Er doen wel 80 mannen aan mee, je kunt dus bijna iedere voorstelling gaan, zonder hetzelfde te zien en te horen.

De LULverhalen zijn nog tot en met 28 juini in het hele land te zien. Voor meer informatie en of tickets kijk hier. Wil je weten wie er welke avond optreden? Houd dan op Twitter @deLULverhalen in de gaten, hier lees je welke mannen er optreden.

Na het intieme meesterwerk van de musical Achtste-groepers huilen niet, komt Van Engelenburg Theaterproducties nu met , “Oorlogsgeheimen” naar het bekende jeugdboek van Jacques Vriens in het theater.

De voorstelling ‘’ Oorlogsgeheimen” begint ruim 10 jaar later dan waar het boek is geëindigd, in 1955. Tuur Ramakers (gespeeld door Maarten Ebbers )is leerkracht geworden en hij wordt bestormt met vele vragen over de Tweede wereldoorlog. Zijn hoofd zit vol met verhalen, verhalen over geheimen, herinneringen, verliefdheid en vriendschap. Hij vertelt zijn klas over het vluchten naar de Mergelgrotten, de NSB’ers en het neergeschoten Engelse vliegtuig met een van de twee neergeschoten Engelsmannen. Zijn vroegere buurmeisje Maartje (gespeeld door Ida van Dril), krijgt hij niet uit zijn hoofd. Met flashbacks en verschillende personages, neemt Tuur het publiek mee naar de tijd van 1943, waar het allemaal gebeurde.

Kon je iemand vertrouwen in die tijd? De burgemeester, meneer Nijskuns, in ieder geval niet. En zijn buurmeisje Maartje? Haar kon hij wel vertrouwen, hun vriendschap en uiteindelijk verkering, maakte de band die zij hadden sterk. Het belangrijkste van verkering was dat je elkaar geheimen kon vertellen. Tuur’s geheim was dat hij een Engelse piloot bij hem thuis op zolder verstopt had. Maartje’s geheimen waren nog enkele malen groter. Samen gingen ze naar het geheime kamertje in de boerderij, daar bewaarde ze in een doosje met foto’s, een ketting en een geel stukje textiel. Ze kwam helemaal niet uit IJmuiden, maar uit Amsterdam en ze haar naam was niet Maartje maar Tamar Cohen.

Het decor is simpel gehouden, een muur is een muur en een bed, een deur een deur en een varkenshok. Beide acteurs spelen buitengewoon sterk . Met hier een daar een grap. Een roze kussen is bij hen geen roze kussen, maar een leven varken. Deze acteurs weten wat ze doen, waar ze mee bezig zijn en wat acteren is. Iedereen jong of oud gaat mee in hun ‘’wereld’’ en even waan je je in de oorlog.

Oorlogsgeheimen speelt de komende maanden in verschillende theaters. Kinderen vanaf 9 jaar kunnen samen met hun ouders het leven beleven van twee kinderen in de Tweede wereldoorlog.

Voor meer informatie www.oorlogsgeheimen.nl

Buddy, The Buddy Holly Story gaat, hoe kan het ook anders, over het leven van Buddy Holly. Over het korte maar stormachtige leven van Buddy. Hij kwam op 3 februari 1959, hij was pas 22 jaa oud, om bij een tragisch vliegtuigongeval onderweg van een optreden naar zijn vrouw. 3 februari 1959 wordt nog altijd aangeduid als ” The day the music died”

De Schouwburg van Tilburg was, na de premiere van A Woman On Stage, van Ruth Jacott, weer gastheer voor een premiere van Albert Verlinde Entertainment. Het theater in Tilburg oogt knus en biedt tegelijkertijd voldoende ruimte. Het podium is vanuit iedere stoel in de zaal goed te zien en zelfs op het balkon komen de gezichtsuitdrukkingen goed over. Beter kon Buddy, The Buddy Holly Story niet beginnen.

Tim Akkerman kruipt in de rol van Buddy Holly. Het blijkt dat zijn leven veel raakvlakken heeft met de personage die hij speelt. Het voordeel van een ”muzikant” in deze rol is dat hij precies weet wat een muzikant doet en denkt, maar in zijn spel met zijn tegenspelers vraag je je weleens af of hij het meent. Vooral als hij de liefde verklaart aan Maria Elena Santiago (Joy Wielkens) heb je niet het gevoel dat hij verliefd op haar is. Hij had net zo goed het boodschappen briefje kunnen oplezen. Vocaal is er niks mis met de stem van Tim Akkerman. Dat hij bijna de hele show zingt is voor hem dan ook geen enkel probleem. Al komt zijn muzikaliteit niet altijd de zaal in. Het blijft een beetje om hem heen hangen. Joy Wielkens krijgt dit wel voor elkaar. Zij brengt soul in het gebeuren. Als zij op toneel verschijnt merk je een verandering in de zaal. Die wordt enthousiast en stil blijven zitten blijkt dan moeilijk. Als tante is zij hillarische en in de scene ” American Pie” zorgt zij voor het kippenvelmoment van deze productie.

Alexandra Alphenaar zou in eerste instantie het jeugdvriendinnetje van Buddy spelen, gaande weg het repetitieproces is dit veranderd. Helaas voor haar. Haar rol is erg klein en niet meer van belang in het geheel. Dit is jammer, ze laat duidelijk horen dat ze veel kan. Zo heeft ze de country muziek in de voorstelling zich helemaal eigen gemaakt en lijkt het alsof ze dit al jaren doet. Ook de reclame jingles brengt zij met de nodige humor. Frans van Deursen is een geweldige DJ. Hij heeft humor, een prettige stem om naar te luisteren en weet heel goed wat acteren is. Gery Mendes heeft een kleine rol. Dat wat hij doet doet hij goed. Hij is duidelijk een echte ”zwarte” man. Er zit soul in, de heupen zitten los en het dansen gaat hem eenvoudig af. Joost Claes moet tegen het einde van de voorstelling met zijn heupen draaien om de vrouwen te verleiden. Het is beter om hem daarvoor een verbod op te leggen, zeker op toneel. Het is totaal niet sexy, storend is het wel. Zijn rol als Norman Petty,”ontdekker” van Buddy is daarentegen wel heel geloofwaardig.

Opvallend is hoe goed de band is in deze voorstelling. Het is niet zomaar een band. Ze doen mee in het verhaal. Zij vormen The Crickets en doen dit uitmuntend. Ze zingen mee, spelen mee en zijn zeer geloofwaardig. Ze ondersteunen Tim daar waar nodig. Weten precies wat ze doen, de naam band of bandlid is niet meer helemaal op zijn plaats in deze voorstelling. Zij behoren simpelweg tot de cast van Buddy, The Buddy Holly Story.

Buddy, The Buddy Holly Story heeft veel potentie. Een voorstelling vol goede muziek en vooral een fantastische band. Tim Akkerman heeft potentie. In vier maanden heeft hij veel geleerd, hij moet alleen nog zorgen dat hij Buddy de zaal in brengt. Wellicht als hij de rol wat langer speelt dat hij zijn acteerprestaties weet door te ontwikkelen. Als je van de muziek van Buddy Holly houdt, is dit een voorstelling waaraan je plezier kunt beleven. Iedereen zingt zuiver en de band is zo goed, daar wil je naar blijven kijken.

Voor meer informatie en tickets klik hier

Scene Fotografie: Roy Beusker

In ‘’A lady on stage’’, de nieuwe theatertour van Ruth Jacott geeft zij zich bloter dan ooit, letterlijk én figuurlijk. Ze vertelt over haar eigen leven, hoe kan het ook anders, door middel van liedjes. Nummers van zichzelf maar ook van andere grote lady’s. Een show die persoonlijk is en je meeneemt langs geluk en verdriet, hoogte- en dieptepunten, je laat meezingen en dansen maar ook rustig laat luisteren.

Ruth Jacott, een prachtige vrouw
Ruth komt op in haar oude kloffie. Kleding waarmee je graag thuisop de bank zit, zonder dat iemand je ziet. Het doet haar niets meer. Make-up, kleding, een pruik het maakt je mooier, maar geen ander persoon. Ruth praat met haar publiek, wat ze hoort als de mensen de zaal in komen, dat het leven van een artiest niet alleen maar glitter and glamour is maar vooral heel hard werken en over hoe zij zich voelt en wat ze denkt. Ze opent met ‘’Inspiratie’’ en leidt zo ook haar eerste ‘’gesprekje’’ in. Daarna is het swingen geblazen. Ruth barst van de energie en het is niet te zien dat deze Lady de leeftijd van 50 jaar al is gepasseerd. Omkleden doet zij dit keer niet in haar kleedkamer, maar gewoon op het toneel.

De stem van Ruth Jacott
Ruth heeft een dijk van een stem. Of ze nu een uptempo nummer zingt, of een gevoelige nummer, iedere noot is raak. Daarnaast weet ze precies hoe ze emotie in haar stem moet leggen. Ze zingt niet alleen, ze vertelt vooral een verhaal. Dit keer het verhaal van haar leven Hoe haar carrière is begonnen, waaraan ze verslaafd is (en welke vrouw is dat niet? )en over haar juffrouw die haar het hardste uitlachte toen ze zei dat ze later zangeres wilde worden. Het zijn niet de korte ‘’gesprekjes’’ tussendoor die het verhaal vertellen het is de emotie in haar nummers die dat doen.

Ieder nummer wordt een nummer van Ruth Jacott
Ruth combineert in deze show nummers van zichzelf met nummers van andere grote Lady’s in de theater/muziek wereld. Toch zijn ook de nummers die van origine niet van haar zijn, eigen gemaakt. Ze geeft een nummer een heel eigen jasje, met nog meer emotie. Zo zingt ze het bekende nummer ‘’Que Sera Sera’’ (When I was just a little girl) vol emotie. Het vrolijke is er bijna af en als ze ‘’ I don’t know how to love him’’ zingt alsof ze weer even 13 is, heb je bijna met haar te doen.

Ruth swingt en de zaal doet mee
Ruth staat niet helemaal alleen op het podium, ze wordt begeleid door een acht-koppige band. Die ook nog de gelegenheid krijgt om een nummer te spelen en te zingen zonder Ruth. Ruth is zich even omkleden, om daarna nog swingender terug te komen. Ze pakt uit met bekendere swingende nummers, het duurt niet lang of de hele zaal staat. Iedereen danst mee en niet veel later wordt er door iedereen meegezongen.

Het decor en de choreografie.
Het decor is minimaal, waardoor de aandacht volledig naar Ruth kan gaan. Er staan in de eerste akte drie grote theaterspiegels op het toneel, die zo nu en dan verschuiven. Er komt een scene met veel pruiken voorbij en haar kleding hangt klaar aan een kapstok. In de tweede akte zijn de spiegels weg en is er enkel nog een bank en stoel te zien. Dat Ruth nog niet zolang geleden haar voet heeft gebroken is niet te zien. Ruth is nog altijd heel erg soepel. Danst alsof ze nooit anders gedaan heeft, zelfs als ze aan het zingen is. De choreografie zit knap in elkaar en ondersteunt perfect het gevoel bij de nummers.

‘’ A Lady On Stage’’ is een voorstelling die gedeeld moet worden. Die je moet gaan zien met je dierbaren! Ruth wil haar geluk het liefst met iedereen delen. De voorstelling is nog tot en met mei te zien in de Nederlandse Theaters. Voor meer informatie en tickets klik hier

Voor onze fotoreportage klik hier

De Meervaart in Amsterdam stroomde vol met jonge kinderen voor de première van Koekeloere. Het bekende SchoolTV programma met Moffel en Piertje is nu in theatervorm te zien in de theaters.

Het verhaal van Koekeloere
Moffel en Piertje nodigen hun vriend Arie de Struisvogel uit om bij hen te komen logeren. Opeens staat er iemand voor de deur. Het blijkt een Eekhoorn te zijn die even naar het toilet moet. Arie is onder de indruk van het vrouwelijke gezelschap en stelt voor haar naar huis te brengen. Het is immers al donker.

De Eekhoorn blijkt niet de juiste bedoelingen te hebben met Arie en sluit hem op. Ze werkt voor een museumeigenaar die dieren dood maakt en ze vervolgens opzet. Arie belandt in de problemen. Het is de taak van Moffel en Piertje hem te redden door goed op te letten en samen te werken. Samen kunnen ze Arie redden!

Over de voorstelling van Koekeloere
De voorstelling wordt ondersteund door vrolijke liedjes. Voornamelijk het eindlied blijft goed hangen. De kinderen in de zaal laten duidelijk merken dat het verhaal spannend is. Ze willen Moffel en Piertje de juiste richting opsturen als ze alweer verkeerd lopen.

De cast bestaat uit Dick Feld (Arie de Struisvogel), Wesley de Ridder (de Eekhoorn), Annika van Bruggen als Piertje en Eric-Jan Lens als Moffel. Voornamelijk Wesley valt op met zijn veelzijdige stemmen. Naast zijn zangkunst heeft hij ook een een dynamische stem die van hoog naar laag kan gaan. Erg handig voor zijn vrouwelijke karakter in de voorstelling.

Kinderen leren over verliefdheid, gevaar en elkaar helpen. Het is een voorstelling die door de kinderen als spannend wordt ervaren. In de zaal vindt een enkeling het té spannend en begint te huilen.

De acteurs die de poppen besturen zijn lichtelijk gecamoufleerd door donker groene kleding. Ze leiden niet af van de poppen zelf. Deze komen tot leven door de vele handelingen die ermee worden gedaan. Ook in het decor wordt veel geschoven en op meerdere manieren gebruikt. Zo wordt de achterwand, die uit gordijnen van honderden touwtjes bestaat, zowel verschoven als dat de acteurs er doorheen lopen. De houten deur wordt het podium opgerold en gebruikt als deur naar de vrieskist, maar ook naar alle musea in het stuk.

De spelers zelf nemen regelmatig de poppen van elkaar over, of ze bewegen een pop met meerdere personen tegelijk. Dit maakt het stuk dynamisch. De poppenspelers hebben zelf meerdere rollen, zoals de taxichauffeur of het spelen van ‘de zee’.

De bekendheid van Moffel en Piertje maakt het voor jonge kinderen erg leuk om naar het toneelstuk te gaan kijken. Er zit veel subtiele humor doorheen geweven. Als ouder is het ook genieten. De voorstelling duurt een uur, lang genoeg om voor kinderen stil te blijven zitten. De spanning van het verhaal zorg hier mede voor.

De voorstelling is van januari tot en met mei 2013 te zien in de Nederlandse en Vlaamse theaters. Voor meer informatie en tickets kijkt u hier

Onze fotoreportage vindt u hier

In november van vorig jaar ging de Nederlandse versie van Shrek de musical in première. Een succesvolle show, zo bleek. Al snel volgde er een verlenging wat een klein probleem met zich meebracht voor producent Albert Verlinde. Wie gaat de rol van kleine, grote heer Farquaad spelen.

Paul Groot speelde de rol van kleine, grote heer Farquaad, een rol die hem op het lijf geschreven is. Paul Groot, die geen rekening gehouden had met een verlenging van de musical had al andere verplichtingen in zijn agenda staan. In Jamai Loman denkt Albert Verlinde de perfecte vervanger te hebben gevonden. Op de dagen dat Paul Groot niet kan spelen (het grootste deel van de week) zal Jamai de rol van kleine, grote heer Farquaad spelen. Er wacht hem een zware taak; typetjes man Paul Groot vergeten in een rol die hem perfect past.

Jamai is van zichzelf al niet heel groot, dit komt hem ten goede in zijn rol als kleine, grote heer Farquaad. Hij oogt echt heel klein en met zijn vrolijke gezicht ziet dat er komisch uit, hij heeft niet veel meer nodig om de lachers op de hand te krijgen. Op het moment dat hij in de tweede akte een scene uit Wicked persifleert, is iedereen Paul Groot vergeten. Loman heeft humor! Hij houdt zich zelfs op zijn première al niet stijf aan het script, in deze rol is dat een plus en hij bezit over een prachtige zangstem. Jamai speelt een heerlijk gemeen mannetje, eentje waar je direct een hekel aan krijgt, hij zet kleine, grote heer Farquaad als een valse nicht neer. Enkel zijn scene (koekje scene) waarin hij boos moet worden kent nog wat verbetering. Echte woede komt er niet uit, het blijft een beetje lief ogen.

Jamai is een fantastische kleine, grote heer Farquaad. Hij overtuigt in een cast die zichtbaar op elkaar is ingespeeld. Een cast die sinds de première enorm is gegroeid en alles heeft weten te finetunen. Toch doet Jamai voor geen van hen onder. Met Jamai als kleine, grote heer Farquaad heb je een hele leuke middag of avond uit.

Shrek de musical is nog tot en met maart in Nederland te zien, daarna vertrekt de voorstelling naar Antwerpen met een deels Vlaamse cast. Voor meer informatie en tickets www.shrekdemusical.nl

Onze fotoreportage volgt later vandaag, houd de website dus goed in de gaten.

Op 9 januari was de Nederlandse première van Les Misérables, de film. Er was een speciale première georganiseerd in Pathé Tuschinski in Amsterdam. Veel BN-ers kwamen via de rode loper naar Tuschinski om deze première bij te wonen.

Door Marijke Stuurman

Voorafgegaan aan de film werd iedereen welkom geheten door Evelien de Bruijn en traden er diverse castleden op die in Les Misérables gespeeld hebben in het seizoen 2008/2009: Jamai Loman (Marius), Nurlaila Karim (Fantine), Suzan Seegers (Cosette), Céline Purcell (Éponine), Freek Bartels (Enjolras) en Tony Neef (understudy Jean Valjean). Helaas waren René van Kooten (Jean Valjean) en Carlo Boszhard (Thénardier) vanavond niet aanwezig in verband met andere verplichtingen.

De nummers die live ten gehore gebracht werden waren: Mijn Droom (Nurlaila) Lege stoelen lege tafels (Jamai), Heel alleen (Céline), Hoor je het zingen op de straat (Freek), Breng hem thuis (Tony Neef) en tot slot het indrukwekkende Nog één dag, gezongen door alle aanwezige castleden. Het publiek reageerde erg enthousiast op het gebodene en na een kort fotomoment met de castleden werd de film gestart.

Rolverdeling:
Jean Valjean – Hugh Jackman
Javert – Russell Crowe
Fantine – Anne Hathaway
Cosette – Amanda Seyfried
Marius Pontmercy – Eddie Redmayne
Thénardier – Sacha Baron Cohen
Madame Thénardier – Helena Bonham Carter

Het verhaal, ooit geschreven door Victor Hugo, begint bij de gevangenen – waaronder Jean Valjean – en is gelijk bij aanvang al indrukwekkend te noemen door de groots opgezette decors en de enorme massa figuranten die er in meespelen. In deze versie van Les Misérables wordt ook veel gebruik gemaakt van close-ups zodat je echt in het verhaal zit.

De zang is op een speciale manier opgenomen. De castleden hadden tijdens de opnames een oortje in en hoorden alleen de muziek op piano. Ze zongen live in, de muziek is er pas later aan toegevoegd en werd dus aangepast aan het zangtempo van de acteurs wat alles tot een mooi geheel maakt.

De verhaallijn volgt grotendeels het verhaal zoals wij dat in de musical konden aanschouwen met hier en daar een kleine wijziging. Sommige elementen maakten diepe indruk, bijvoorbeeld het verscheuren van de gele vrijheidsbrief door Jean Valjean waarna uitgezoomd wordt op de stad, het zware leven en het overlijden van Fantine (Anne Hathaway), de medaille die Javert bij Gavroche opspeld, de studenten die met de doodskist van Generaal Lamarque door de stad trekken en de aanblik van de stad na het slagveld op de barricades.

De Nederlandse ondertiteling is gelukkig niet op rijm gemaakt, er is vertaald wat er op dat moment gezegd (maar meestal gezongen) wordt.

Tijdens de film is er geen pauze, dus als je je 157 minuten mee hebt laten slepen in dit prachtige en dramatische verhaal zullen zakdoekjes zeker nodig zijn. Regisseur Tom Hooper mag met recht trots zijn op de indrukwekkende film die hij afgeleverd heeft, want voor iedere musicalliefhebber is deze film sowieso een must-see.