Eind november stal de Nederlandse versie van ‘’Annie’’ ons hart. Een zeer geslaagde productie van Albert Verlinde Entertainment. Deze productie staat nu tijdelijk, met een deels Vlaamse Cast, in Belgie. Gisteren beleefde deze Vlaamse versie, met Deborah de Ridder en Mark Tijsmans als Miss Hannigan en Oliver Warbucks en niet te vergeten Pommelien Thijs als Annie, haar première.

Annie gaat niet alleen over een weesmeisje, dat op zoek is naar haar ouders en met de kerst mag logeren bij de rijke miljardair Warbucks. Het gaat óók over crisis, hoe geld het slechtste in mensen naar boven haalt en hoe een kind het hart van een stugge chagrijnige en vooral rijke man weet te veroveren. Een verhaal dat juist in deze tijd weer zo actueel is.

De eerste scènes worden gespeeld door de weeshuiskinderen uit de musical. De Vlaamse weeshuiskinderen zijn goed op elkaar ingespeeld, als één van de dekens op de grond blijft liggen, wordt deze aan de kant geschopt en later via de andere kant van het toneel mee genomen, zonder dat dit zichtbaar is voor hen die de show voor het eerst zien. Een goed stukje improvisatie van deze jonge actrices, ze bezitten de kracht de goed geschreven scenes tot een hoogtepunt te maken. De rol van Pepper wordt net als in Nederland gespeeld door de 20-jarige Lisa Scheffer.

Pommelien Thijs is een heerlijke Annie. Ze is dol enthousiast, lekker ontdeugend en ontwapenend, het is logisch dat zij het hart van Oliver Warbucks en Meneer President Roosevelt verovert. Vocaal is er niets te klagen. Het feit dat er het een en ander vlak voor de voorstelling heeft moeten veranderen in de musical omdat Mark Tijsmans zijn linkerkuit heeft geblesseerd lijkt haar niks te deren. Ze ondersteunt hem met lopen waar nodig, springt op het bureau zodat hij haar er niet op hoeft te tillen en danst net zo vrolijk met Grace als dat de Nederlandse Annie met Warbucks danste. Ze speelt alsof ze altijd al Annie is geweest. Met haar flair verovert ze de harten van het publiek.

Aan Deborah de Ridder de (zware) taak om Miss Hannigan te spelen. Een rol die meestal gespeeld wordt door oudere dames. De keuze voor een jongere Miss Hannigan is in dit verhaal wel logisch. Het leeftijdsverschil tussen Haantje Hannigan (Joey Schalker) en Miss Hannigan is nu veel minder groot en maakt het een stuk geloofwaardiger dat Haantje haar ‘’zussie’’ noemt.
Deborah heeft een mooie stem, zingt altijd goed en voelt zich duidelijk thuis op het podium. Het is jammer dat dit niet heel erg de zaal in kwam. Ze hield het teveel bij zich op het podium. Dat Deborah maar een korte repetitieperiode heeft gekend, is vooral zichtbaar als zij de scene ‘’Pak de Poen’’ met Joey en Cindy Bell (Lily Waldorf) speelt. Ze moet de rol nog eigen maken. Als Miss Hannigan is ze een kreng, een kreng zonder humor. Daar gaat het een beetje mis. Miss Hannigan moet een loeder zijn waar je wel om kunt lachen. Dit ontbreekt, het is vooral veel Deborah en over de top wat je te zien krijg, alsof ze haar leeftijd wil compenseren.

Mark Tijsmans is net voor de première geblesseerd geraakt aan zijn kuit. Lopen is voor hem niet makkelijk, daarvoor is een goede oplossing gevonden. Hij loopt met een stok, hoeft Annie niet te dragen en Maike Boerdam ( Grace ) neemt zijn dans met Annie over. Als geldbeluste Warbucks is hij sterk. Het ontdooien naar een liefhebbende man is echter nauwelijks zichtbaar. Hij blijft lang een norse man, zelfs als hij Annie gaat helpen haar ouders te zoeken. Pas op het einde zie je hem Annie in zijn hart sluiten. Storend is dat hij Annie steeds anders noemt: Op z’n Vlaams als ‘’Ânnie’’ of op z’n Engels als ‘’Ennie’’. Ook de chemie en liefde die met Grace (Maike Boerdam) moet ontstaan is helaas niet te zien.

‘’Annie’’ is echt musical musical. Er wordt in gedanst, zelfs tapdans passeert de revue, gezongen en geacteerd. Albert Verlinde weet dat de vertaling wel snor zit als hij Allard Blom laat vertalen. Zijn vertalingen voor familievoorstellingen zijn altijd raak. Korte krachtige teksten, herhaling en eenvoud maken zijn vertalingen heel geschikt voor kinderen. De kleding past goed bij de tijd en personages. De choreografie is tijdloos en past goed bij het verhaal. Tapdansende mannen die voorbij komen wanneer Annie naar een musical gaat, is leuk gevonden om zo even terug te blikken naar musicals uit de jaren 20 van de vorige eeuw.

Het decor is eenvoudig, vooral functioneel en met enkel een kleine verandering in meerdere scènes bruikbaar. Sommige scènes hadden wellicht wat verder uitgediept kunnen worden, de personages Haantje Hannigan en Lily Wardorf hadden wat meer uitgespeeld mogen worden. Ook is de overgang van de ene naar de andere scene soms wat abrupt. Je bent nog ín het ene moment als de musical al verder gaat naar de volgende passage, welke niet altijd even logisch lijkt. Desalniettemin is Annie een heerlijke show.

Annie de musical is een fijne familievoorstelling, een voorstelling die je een keer gezien moet hebben. De musical zorgt voor een lach en een traan. Zeker in de periode rond Kerst is dit een voorstelling die je gewoon moet gaan zien. En daarmee boffen de Vlamingen, want juist in de Kerstvakantie is de voorstelling te zien in België. En daarna? Kun je in Nederland Annie weer zien!

Voor meer informatie www.theaterhits.nl
Voor onze Vlaamse fotoreportage klik hier

Deze week waren de laatste Theatrale Concerten aangebroken op het conservatorium Codarts Muziektheater te Rotterdam. Suzanne Kipping en Dook van Dijck waren de laatste vierdejaars die we zagen.

Suzanne Kipping
Suzannes voorstelling speelde zich af op een eiland. Een ijseiland op precies te zijn. Het decor en de kostuums waren wit en zelfs haar achtergrondzangers en band waren in wit gekleed. Tijdens haar eerste nummer duwde ze zelfs een blok ijs voort. Op de achtergrond waren projecties van Suzanne zelf te zien, wat een erg artistieke tint aan haar voorstelling gaf. Alleen in haar laatste nummer schoot ze er qua interpretatie en zang een klein beetje uit. Suzanne heeft een prachtige stem en een goede inleving. Ze bezorgde het publiek kippenvel, en niet alleen vanwege het ijseffect!

Dook van Dijck
Dook heeft een passie voor musical en kleinkunst. Aan de keuzes van de nummers viel dit ook meteen op. Dook hield meerdere monologen over zijn vader die bij het circus zat, wat hij erg komisch en ingetogen vertelde. Het was erg verrassend om te horen dat hij één van zijn liedjes ineens een octaaf lager zong, waarmee hij liet zien dat hij een erg laag bereik had. Als grap had hij een feestelijk nummer op het eind waarin Dook en medestudenten kerstpakketten, erg gepast in deze tijd van het jaar, uitdeelden aan het publiek. Dook kan heel mooi een verhaal vertellen en zijn zang is ook erg sterk.

In een volle Vorst Nationaal in Brussel ging onder het toeziend oog van Prins Philip en Prinses Mathilda en hun kinderen de Nederlandstalige versie van ‘Peter Pan, The Never Ending Story’ in première. Begin september werd ‘Peter Pan, The Never Ending Story’ voor het eerst aan het publiek getoond. In vergelijking met toen is de show nog spectaculairder geworden en zit er meer vaart in het verhaal. Het is zichtbaar dat er in de tussenliggende periode hard gewerkt is.

Het prachtige begin van de voorstelling is behouden. Twee doeken die dansen op de wind is zo beeldend en krachtig dat je direct het sprookje ingezogen wordt. De projecties die het ‘’lege’’ podium tot leven doen komen, versterken dit effect. Je waant je echt in Londen, de stad is herkenbaar voor iedereen die daar ooit is geweest. Nimmerland is helemaal een droom, door de mooie projecties duurt het niet lang om te geloven in het bestaan van Peter Pan en Nimmerland.

Lilly-Jane Young (Wendy) en Sandor Stürbl (Peter Pan) zijn treffend in hun personages gecast. Lilly-Jane is een geweldige Wendy met een prachtige stem. Ze weet een fantastisch 12 jarig meisje, die haar kinderlijke kant lijkt te verliezen, neer te zetten. Met haar lachje die je zo nu en dan hoort weet ze je helemaal te betoveren en in sprookjes te laten geloven. Als ze samen met Sandor ‘’Forever Young’’ zingt, zie je de magie ontstaan, die zo kenmerkend is voor een sprookje. Samen zijn ze het ideale koppel. Wie nu niet meer in sprookjes gelooft, gaat dat nooit meer doen. Sandor heeft de spillebenen die Peter Pan moet hebben, een guitig hoofd, acteert zeer geloofwaardig en weet ook wat zingen is, bijna de perfecte Peter Pan. Jammer is alleen dat zijn stem weinig eigen kleur heeft, hierdoor is het, zeker als je wat verder weg zit, weleens lastig te oordelen of echt Peter Pan aan het zingen is, of iemand uit het ensemble.

De voorstelling zit vol levendige dans, de choreografie zit sterk in elkaar. Vooral de vechtscènes zijn indrukwekkend, wie durft een meisje te laten vechten? In ‘Peter Pan, The NeverEnding Story’ gebeurt het. Maar ook het bezoekje bij de indianenstam blijft je lang bij. De acrobatische hoogstandjes zorgen voor veel oh’s en ah’s vanuit het publiek. Er worden dingen gedaan die onmogelijk zijn in de normale wereld maar in een ‘Nimmerland’ opeens wel kunnen. De kostuums zijn prachtig. De kleding versterkt het gevoel dat je moet krijgen bij Peter Pan. Kapitein Haak oogt bijvoorbeeld nog gemener en groter. Het echte vliegen van Peter Pan, zonder touwen is zo spectaculair, wie wil dat nu niet een keer ervaren?

Er zijn veel bekende nummers gebruikt in ‘Peter Pan, The Never Ending Story’een hoogtepunt is toch wel ‘Angels’ oorspronkelijk van Robbie Williams. Het zorgt voor een waar kippenvelmoment. De wanhoop en angst van Peter Pan om Wendy kwijt te raken, is zo tastbaar, dat ontroert je.

Tinkerbel (Silvy De Bie) is bijna de hele voorstelling alleen maar te horen en zo nu en dan is Tinkerbel te zien in projecties. Halverwege de tweede akte komt ze op een spectaculaire wijze Binnen vliegen. Peter Pan beseft zich wat Tinkerbel voor hem heeft betekend, als ze bijna doodgaat. Hij vraagt het publiek met hem mee te doen en hem na te zeggen. Iedereen roept: ‘’Ík geloof in elfjes’’ Al zingend vliegt ze dan de arena binnen. Kinderen, vooral meisjes, springen van hun stoeltjes en wijzen haar met open mond na.

Peter Pan is een sprookje, een sprookje is geen sprookje zonder goede afloop. Dus loopt Peter Pan goed af. De scene waarin Kapitein Haak wordt opgegeten door de krokodil is bijzonder. Visueel gezien een magisch moment. Met projecties zie je hoe Kapitein Haak door de Krokodil wordt veroberd. Even lijkt hij nog te kunnen ontsnappen waarbij het acteerwerk van Kapitein Haak (Milan Van Weelden) voor een dolkomisch moment zorgt.

‘Peter Pan, The Never Ending Story’ is alles wat je nog nooit hebt gezien. Het is een voorstelling voor jong en oud, voor jongens én voor meisjes. Het is een verhaal over liefde en avontuur, vol magie, dans, zang en projecties. En wie droomt er ’s nachts niet van om weer even kind te zijn? Als je naar ‘Peter Pan, The Never Ending Story’gaat, wordt je droom werkelijkheid. In Nimmerland is iedereen kind.

Geloof jij in Elfjes? Wil jij weer even kind zijn? Boek dan snel tickets. In december is de voorstelling nog te zien in Brussel, vanaf 14 februari is de voorstelling voor korte tijd te zien in Amsterdam. Tickets zijn te boeken via www.peterpan.is

De rol van Tinkerbel wordt in ieder land door een ander persoon ingevuld. In Nederland zal de rol van Tinkerbel worden ingevuld door Jennifer Ewbank.

Voor een volledige fotoreportage klik hier

Ook in 2013 was er weer plaats in de agenda’s voor een nieuwe Floor and Friends! Ook deze keer levert dat weer een ontzettend gevarieerd liedjesprogramma op.

Floor and Friends bestaat uit Roos van Breukelen, Petra Creutzberg, Barbera van der Kaaij, Britt Lenting en Florens Eykemans. Dit is al de 3^e versie van dit liedjesprogramma en je ziet het ook elke keer weer groeien! De show bevat naast prachtige Ballads ook een hoop vrolijke nummers. De liedjes worden afgewisseld met leuke en grappige dialogen.

In deze versie is ook plek voor eigen nummers. Florens zingt het prachtige nummer ‘tweede stem’ en Britt zingt naast het mooie ‘Ik ben hier’ ook de carnavalskraker voor komend jaar ‘Sperma in je kut’ waarmee ze de hele zaal voorziet van een grote smile! Roos pakt het publiek vooral met haar solo over de Joodse Vrouw, dat ze prachtig zingt. Barbara valt vooral op door haar geweldige Mimiek, maar laat ook haar gevoelige kant zien. Petra deed mee aan The voice, en bewijst tijdens de voorstelling dat ze meer in zich heeft, dan dat ze op tv heeft kunnen laten zien.

Misschien nog wel het mooiste van de show zijn de nummers die ze met de hele groep zingen. In een vorige show hadden ze al het nummer ‘Halo’ van een eigen sausje voorzien, nu deden ze dat met ‘omarm me’ van de band Blof.

Floor and Friends is een leuke avond uit, met een lach en een traan! Mocht er weer plaats zijn in de agenda’s en er volgend jaar weer een versie komen. Dan is het zeker de moeite om te gaan!

Weer een nieuwe week op Codarts is aangebroken. Deze week een verslag over Gerty, Annelinde en Robbert, allen vierdejaars.

Gerty van de Perre
Gerty’s concert draaide om de Griekse mythe Leda. Gerty speelde Leda en vertelde in monoloogvorm het verhaal hierover. Leda is de vrouw van de Spartaanse koning Tyndareos. Zij, Leda, is verkracht door een zwaan. Later kreeg ze bericht van Zeus dat hij deze zwaan was. Ze is zwanger geraakt en heeft een ei gelegd. Haar liedjes probeerde ze in deze context te plaatsen. Gerty was vocaal in principe goed, alleen wat onstabiel in het laatste lied. Het verhaal, decor en concept waren goed uitgedacht en erg leuk. Ze speelde de emotionele ontwikkeling van haar karakter niet erg goed, waardoor het verhaal nog niet “af” leek tegen het einde. Vooral in de liedjes bleef ze emotioneel een beetje stilstaan.

Annelinde Bruijs
Annelinde zong diverse nummers onder begeleiding van drums, gitaren en piano. Haar inleving was 100%. Ze heeft een erg mooie, krachtige stem, is zelfverzekerd en durft het publiek recht aan te kijken. Op een gegeven moment pakte ze er een elektrische gitaar bij maar eigenlijk leverde dat alleen maar problemen op. De plug ging uit de gitaar en ze wist niet meer hoe het weer aangesloten moest worden. Dit loste ze wel op een theatrale wijze op en ze liet zich er niet te veel door afleiden. Het laatste nummer was een nummer met meerdere stemmen. Helaas leek dit nummer niet goed genoeg voorbereid waardoor er enige slordigheidfoutjes in zaten die we van deze vierdejaars eigenlijk niet meer verwachten. Al met al heeft Annelinde laten zien dat ze een geboren performer is, maar dat haar voorbereiding misschien iets beter had gekund.

Robbert Klein
Het podium was op zeer creatieve wijze ingericht waarbij alle instrumenten en zelfs de microfoons aan touwen aan het plafond hing. De instrumenten waren zo geplaatst dat je meteen dacht aan een bandsetting, wat redelijk anders is dan de meer “theatrale”- of concert aankleding van de meeste andere studenten. Je merkte dan ook aan het materiaal van Robbert dat dit concert veel meer ging over de muziek dan over het theatrale. Het was soms moeilijk om te zien of hij aan het acteren was, of meer gewoon lekker aan het zingen. Alle liedjes had hij zelf geschreven en dat vind ik erg bewonderenswaardig. Dit is wel muziek waar je van moet houden. De tekst was namelijk erg gewaagd en niet eenvoudig te begrijpen. Daarnaast was de muziek zelf erg experimenteel, met harde drums en bijzondere elektronische begeleidingen. Er leken wel veel kleine dingen mis te gaan als trommels die omvielen of gedoe met microfoons, maar het doordat hij daar erg goed op inspeelde en er geen aandacht aan besteedde leek het soms ook bewust. Dit zorgde voor een vreemde, chaotische maar toch passende sfeer. Robberts concert was erg experimenteel en verrassend, hij heeft zich goed gepresenteerd en vooral laten zien waar Robbert voor staat en wat hij in huis heeft.

De komende week zijn de laatste twee, Suzanne Kipping en Dook van Dijck, aan de beurt. Dook heeft inmiddels al in Soldaat van Oranje gespeeld.

Annelinde Bruijs staat in de voorstelling Shelter door het ALBA-theaterhuis. Donderdag 20, vrijdag 21 en zaterdag 22 december om 20.30u spelen ze in het Korzo theater in Den Haag. Kaartjes bestellen kan via http://www.korzo.nl/nl/producties/shelter

Ook deze week is PuurTheater weer naar de Theatrale Concerten van de derde- en vierdejaars muziektheater Codarts geweest. Deze week waren Sofie Habets, Renee de Gruijl en Amir Vahidi aan de beurt. Amir is de eerste vierdejaars die zijn Theatrale Concert mag opvoeren. De vierdejaars moeten een theatrale gedachte toevoegen aan hun concert wat een tikkeltje meer uitdaging geeft.

Sofie Habets
Sofie opende haar concert met een klassiek stuk. Het was een vrij kort nummer, maar ze kon laten zien dat ze de zangtechnieken van dit genre netjes beheerste.
Ze leidde haar volgende nummer in met een komisch, deels geïmproviseerde gesprekje met de zaal. Vragen als Hoe zou u uw moeder in één woord omschrijven? en Hoe vaak hebben jullie seks? luidden zonder schroom door de zaal. Haar nummer ging vervolgens over haar carrière (Ik ben een vakvrouw – Brigitte Kaandorp), hoe goed ze in haar baan was en hoe dat haar relatie met haar man beïnvloedde. Met haar opgezette Brabants accent zette ze een leuke typetje neer. Ze deed nog het nummer Some People uit Gypsy die ze erg mooi zong. Haar laatste nummer deed ze samen met Milène, die we vorige week ook hebben horen zingen. Hun stemmen kleuren mooi bij elkaar. Het is dan ook niet raar dat ze samenwerken als zangeressen. Sofie lijkt af en toe wel een beetje ernstig te kijken, wat me soms wel eens afleidde. Haar Theatrale Concert was niet heel bijzonder, maar ze heeft een mooi, goed, gecontroleerd en zekere performance neergezet.

Renee de Gruijl
Renée opende ook haar concert met een klassiek stuk. Na Cathalijne vorige week, had ik niet verwacht dat er nog iemand anders zo prachtig klassiek kon zingen. Ook hier zaten hoge noten in en met een prachtige intentie kwam het lied uit haar keel. Daarna kwam een lekker beltnummer van Christina Aquilera: Walk away waar ze ook heel mooi schakelde van haar kopstem naar borststem wat voor veel vrouwen niet eenvoudig is.
Het hilarische nummer Jong en mooi van Brigitte Kaandorp was het volgende. Alles zat dit karakter tegen. Ze is lelijk, ze stinkt en ze heeft altijd pech. Ze ziet een prachtig meisje lopen en wilt net als haar zijn. Renée bracht dit nummer met volle overtuiging en het was ontzettend grappig. Bij haar laatste nummer The Flagmaker, 1775 uit Songs for a New World raakte ze een klein beetje uit balans. Het nummer leek vocaal erg hoog gegrepen voor haar waardoor ze een beetje uit haar interpretatie viel. Maar dat stoorde ons zeker niet, want haar Theatrale Concert was in het geheel steengoed!

Amir Vahidi
Amir kennen we natuurlijk van het Tv-programma Op zoek naar Joseph. Inmiddels is dat al vier jaar geleden. Zijn concert lijkt in de verste verte niet op het repertoire wat wij van Amir dachten te kennen.
Hij stond met zijn rug naar ons toe en dirigeerde een onzichtbaar orkest. Achter hem ging het doek open en kwam er werkelijk een orkest naar voren. In tegenstelling tot de andere theatrale concerten, wat ‘gewoon’ losse liedjes waren, zat hier meer één lijn in. De betekenis van het verhaal was open voor de interpretatie van de toeschouwer, maar was daardoor des te meer aangrijpend en interessant. Het was een hilarisch maar ook zeer ingetogen concert en hij heeft overduidelijk een prachtige stem. Door onder andere het nummer Washing of the Water van Peter Gabriel lijkt het modern muziektheater repertoire veel beter bij hem te passen dan het musical repertoire wat we hebben gezien bij Op Zoek naar Joseph. Dit was overigens het eerste concert dat vele instrumenten had: cello’s, violen, piano, gitaren en drums. De muzikale begeleiding was hierdoor erg intens en uniek. Wel was vooral het muzikale onderdeel ( de zangstijl) van Amir eenkleurig.

Wegens omstandigheden zijn er afgelopen week een aantal Theatrale Concerten vervallen (Loulou en Erlijn) en er gaan nog een aantal vervallen. Hierbij het voorlopige rooster van de komende weken. Kaartje kan je gratis reserveren door een mailtje te sturen naar ivanderwerf@codarts.nl.

Dinsdag 11 december 19.30 Gerty van de Perre
Donderdag 13 december 19.00 Annelinde Bruijs
20.30 Robbert Klein
Dinsdag 18 december 19.00 Suzanne Kipping
20.30 Dook van Dijck
Donderdag 20 december 19.00 Lucia Kiel

Dik Trom is een vrolijk dik ventje. Hij moet, om over te mogen naar het volgende schooljaar, een opstel schrijven over zijn droom. Dik droomt erover om circusdirecteur te worden en is verliefd op Nelly. Nelly is blind en daar wil hij iets aan doen. Om geld op te halen voor de operatie van Nelly, begint Dik ‘’Circus Dik Trom’’. Zo brengt hij droom en werkelijkheid bij elkaar.

Dik Trom de musical komt langzaam op gang. De opening van de verhalenverteller is langdradig. Op dat moment is het onduidelijk wat zijn rol is. Pas aan het eind van de tweede akte wordt dit duidelijk. Dik Trom wordt op de eerste dag van zijn vakantie gesnapt door zijn leerkracht. Dik zou niet moeten spelen, maar moeten werken aan een opstel. Bijna de hele voorstelling komt dit terug, behalve wanneer het er echt toe doet: het eind. Heeft Dik dit opstel nu wel of niet geschreven?

Joes Brauers speelt de rol van Dik Trom, zelf een dun mannetje, dikgemaakt met een dikmaakpak. Joes is een

Fotografie: Sven Hoogerhuis

echte branieschopper. Hij kijkt ontzettend ondeugend uit zijn ogen en heeft een betoverende glimlach waardoor je hem alle kattenkwaad vergeeft. Alles wat hij zingt is loepzuiver en het lijkt hem geen enkele moeite te kosten. Dit helpt hem een geloofwaardige Dik Trom te spelen: Een bijzonder kind. Het is duidelijk dat hij de hoofdrol speelt, ook de volwassencast geeft hij het nakijken. Zelfs als hij de zaal ingaat opzoek naar artiesten voor zijn circus, blijft hij in zijn rol.

De papegaai en olifant in de musical, van de hand van stagiair Joris van Veldhoven, zijn prachtig. Hij vertelt na de voorstelling vol enthousiasme hoe hij ze gemaakt heeft. Hoeveel werk erin zit en hoe blij hij is met het resultaat. Alle veertjes in de papegaai zijn ingeknipt en daarna weer gestikt.
Veel van de teksten van Allard Blom zijn in deze voorstelling in rijm geschreven, in het begin is nog grappig, maar omdat het te ver wordt doorgevoerd verliest het aan kracht en wordt het zelfs vervelend omdat het dichten steeds verder gezocht lijkt.

Fotografie Sven Hoogerhuis

Ara Halici speelt de zwerver die het verhaal aan elkaar vertelt, ook speelt hij Max de Magiër. Het nummer ‘’Volg je dromen’’ brengt hij prachtig. Hierdoor komt de boodschap uit dit nummer nog eens extra goed over. Vera Mann, mag de ‘’badguy’’ in dit geval woman van het stuk spelen. Mevrouw Schimmelpenninck is een rol die op haar lijf is geschreven. Lekker gemeen, over de top gespeeld, goed gezongen en hilarisch om der eigen domheid.

Dik Trom is niet helemaal die ondeugende musical die je zou verwachten, wel is Joes hartverwarmend al het lijkt alsof hij zich de hele voorstelling moet inhouden. Echt uitpakken met zijn ondeugd mag hij niet en het verhaal raakt in de tweede akte, vooral tijdens de circusakt, pas die ondeugendheid die je zou verwachten bij Dik Trom. Al met al is Dik Trom vooral voor kinderen een leuke voorstelling. Er komen genoeg grappen in voor waarom lekker gelachen kan worden, het publiek mag zo nu en dan meedoen, waardoor de kinderen even niet stil hoeven te zitten en het verhaal loopt goed af waardoor je vrolijk het theater verlaat.

Dik Trom is nog tot en met eind april te zien in de theaters in Nederland. Voor tickets en meer informatie www.diktrom.nl
Onze fotoreportage treft u hier
In interview met hoofdrolspeler Joes Brauers leest u hier