Na afloop van De Vagina Monologen tref ik Céline Purcell in de foyer. Ondanks dat het geen officieel persmoment is, staat ze me vriendelijk te woord. Er is eigenlijk maar één ding dat ik wil weten: moest je over een bepaalde gêne heen om deze rol te kunnen spelen?
Céline: ‘Gek genoeg had ik alleen gêne toen ik het script las. Ik dacht: oh, moet ik dat allemaal zeggen? En hoe ga ik dat zeggen? Het gaat wel steeds makkelijker in de mond liggen als je het vaker doet, dat wel. Wat we vertellen is ook allemaal waar, al hoef ik me niet overal in te kunnen vinden. Gelukkig zijn veel dingen me niet overkomen, zoals die in de scène over Congo. Overigens is deze scène pas recent geschreven, wij speelden de monoloog vandaag voor het eerst. Wat betreft de kreunscène, deze vond ik eigenlijk helemaal niet gênant om te spelen. Het werkte zelfs erg bevrijdend. Nou ben ik toch wel van de lach en de grap, dus wat dat betreft… Nee, de kreuntjes waren echt het leukst om te doen. De reacties na afloop van de voorstelling zijn ook leuk en positief. De vorige keer zat er een man in de zaal die na afloop zei: ‘al mijn exen kwamen voorbij’. Dat is natuurlijk leuk om te horen. Het verhaal van De Vagina Monologen ligt natuurlijk vast, maar we mochten het verhaal wel zelf interpreteren. De kreuntjes dus ook, ik had volledige kreuntjesvrijheid’.