Na hun succesvolle voorstelling Ontboezemingen over borstkanker is theatergroep Spiriet dit seizoen terug in het theater. Opnieuw is er gekozen voor een zwaar thema: de nieuwe voorstelling Eindeloos gaat over zelfdoding.
Centraal in het stuk staat de familie De Goede. De jongste zoon van het gezin, Tom, heeft een jaar geleden zelfmoord gepleegd. Zijn moeder, broer en schoonzus proberen hier ieder op hun eigen manier mee om te gaan, wat leidt tot veel botsingen. Behalve de problemen van de familie in het heden wordt ook het leven van Tom getoond. In flashbackscènes zien we hoe de therapiesessies bij zijn psychiater niet het beoogde resultaat hebben.
Ondanks het zware thema is Eindeloos vooral een erg grappige voorstelling. De personages reageren gevat op elkaar en problemen worden net dat beetje uitvergroot waardoor ze grappig worden. Een rauw randje houdt de voorstelling echter altijd. Omdat de scènes met name in de eerste akte slechts losjes met elkaar zijn verbonden, krijgt het publiek een brede blik op het thema aangeboden. Afzonderlijk van elkaar zijn de scènes ijzersterk, maar het wat geringe verband staat het meeleven met de personages soms wat in de weg. Het publiek moet regelmatig even puzzelen waar we zijn in het verhaal. Tom was toch dood? Wat doet hij dan bij een psychiater? In de tweede akte komt er wat meer lijn in het stuk, wat de dramatische kant van de thematiek beter doet uitkomen.
De sterke cast weet hier goed gebruik van te maken. Geert Hoes ontroert als hij als oudste zoon Jeff vertelt wat het met hem doet wanneer hij als machinist de trein uitmoet, omdat er iemand voor is gesprongen. Deze scène is extra pijnlijk omdat zijn broer Tom uiteindelijk zelfmoord heeft gepleegd door voor te trein te springen. Tom zelf zien we uitsluitend in flashbacks bij zijn psychiater. Schijnbaar moeiteloos gooit Job Bovelander er eindeloze monologen uit, waarin hij overtuigend weet te schakelen tussen kwetsbaarheid en het overbluffen van zijn angst. Manouk van der Meulen moet als psychiater met weinig tekst veel zeggen, maar slaagt hier goed in. De komische noot van de voorstelling zit vooral in de verhouding tussen moeder Bettina en schoondochter Roos. Hun afkeer van elkaar is zo groot, dat je als publiek niet anders kan dan lachen. Diana Dobbelman en Marit van Bohemen ruziën gepast hysterisch. Hun discussie in een Chinees restaurant over de juiste aanspreekvorm van moeder De Goede is een hoogtepunt.
Een minpunt van de voorstelling zijn de decorwissels. Het decor bestaat uit drie losse ‘dozen’, die samen met een aantal losse stukken kunnen worden omgevormd tot verschillende ruimtes. Dit werkt goed, maar de cast verplaatst deze stukken zelf en dat duurt te lang. De eerste keer is het leuk om te zien hoe de spreekkamer van de psychiater wordt omgevormd tot keuken, maar als tijdens de tweede akte voor de derde keer alle keukenstoelen van de keukentafel moeten worden getild, hoor je het publiek zuchten.
Spiriet wilde zelfdoding uit de taboesfeer halen. Met Eindeloos zijn ze er zeker in geslaagd een voorstelling neer te zetten die nergens te zwaar wordt, maar de toeschouwer wel naar huis stuurt met iets om over na te denken.
Geef een reactie