De voorstelling speelt zich af op de avond voor Liza Minnelli’s 47e verjaardag. Het is een beladen moment: Liza’s moeder Judy Garland stierf twaalf dagen na háár 47e verjaardag. Vijf minuten voor het moment daar is, om 23.55, verschijnt Judy als geest aan de door drugs en alcohol niet meer zo heldere Liza. Ze heeft haar eerste man David meegenomen. Onmiddellijk volgt hierover een ruzie tussen moeder en dochter, waarmee de toon is gezet. Of het nu gaat over drank, drugs, een mislukt huwelijk of simpelweg aandacht, twee uur lang volgen de vaak geestige ruzies elkaar op.

De hoofdrollen zijn hierbij weggelegd voor Jelka van Houten en Janke Dekker, met de jongere Van Houten in de rol van moeder. Deze omdraaiing van leeftijd werkt goed, omdat het traditionele moeder-dochterpatroon ermee wordt doorbroken. Dit biedt aan zowel Liza als Judy de gelegenheid afwisselend de jongste en kwetsbaarste of oudste en wijste te zijn, wat de personages mooi in evenwicht houdt. Door het leeftijdverschil blijft het bovendien voortdurend duidelijk dat we ons in het visioen van de jarige Liza bevinden.

Hoewel het verhaal zich afspeelt op het feestje van Liza, is het Jelka van Houten die als Judy Garland de show steelt. In haar Dorothy-jurk weet ze de vaak al scherpe dialogen nog grappiger te laten klinken, terwijl ze als bedillerige moeder de hele voorstelling dirigeert. Zo laat ze met een simpel ‘doe nu eens…’ Theo Nijland wisselen tussen zijn verschillende rollen. In zijn eentje speelt Nijland alle echtgenoten van zowel Judy als Liza. Hij komt moeizaam op gang, zijn spel wordt met name de eerste acte gekenmerkt door veel versprekingen. Later groeit hij wat meer in zijn rollen en hij straalt als over-the-top-homo in een van de weinige dansnummers uit de voorstelling. Janke Dekker heeft de lastige taak overeind te blijven naast Jelka van Houten in een rol die net iets kleiner en net iets minder grappig is. Ze doet dit goed en weet met name in de liedjes haar momenten te pakken.

Na een sterk begin zakt de voorstelling halverwege wat in: de grappen over homoseksuele echtgenoten, het verwijt dat Judy een slechte moeder was, de rustige luisterliedjes met poëtische teksten, je hebt het dan allemaal al een keer gehoord. Het zijn die momenten waarop een gebrek aan stuwende verhaallijn zich laat voelen. Pas halverwege de tweede akte komt er weer wat vaart en variatie in de voorstelling en kan het publiek nog even flink lachen.
Al met al is Garland en Minnelli een soms wat trage verzameling impressies die vooral door de scherpe dialogen de moeite van het gaan waard is.