Na een geslaagde open repetitie van Assepoester, het tamelijk ware verhaal, sprak Puurtheater met Stany Crets.

Het is de eerste voorstelling in Vlaanderen met zoveel stagiaires, was dat iets wat je aanvankelijk zorgen baarde?
Het is niet evident natuurlijk, normaal gezien, als je een ensemble cast kan je er echt zelf een samenstellen op basis van wat je nodig hebt. Hier was dat niet het geval, nu, het was wel een kans om een ensemble te hebben, want als we die mensen niet hadden gehad, zou er nooit zoveel volk op het podium kunnen staan. Dan had ik een productie moeten maken met een ensemble van zes mensen. Dan weet je wel wat je moet kiezen, want dan had ik deze voorstelling nooit kunnen maken! En die voorstelling is gebaat bij dit project, en dat heeft wat opschudding veroorzaakt, maar aan de andere kant, bon, ik wil het er eigenlijk niet meer over hebben! (lacht) Ik denk dat iedereen er wel ongeveer vrede mee genomen heeft, en zeker wanneer ze dit zien. Ik denk niet dat iemand zal kunnen zeggen „Oei, er staan stagiaires op het podium!”

Maar om terug te keren naar de vraag, baarde het je zorgen om met zo’n grote groep te werken die nog relatief weinig ervaring hebben in het vak?
Natuurlijk want je weet ook niet wat je krijgt, dus dat is een gok. Afwachten, afwachten, maar zij hebben voor de repetitieperiode begon al heel hard gewerkt, zij hebben alle nummers mee naar huis gekregen en daar op school ook aan gewerkt, ze hebben vijf weken voor we officieel begonnen met repeteren ook alle choreo’s aangeleerd gekregen, want dat zou onmogelijk zijn geweest op vier weken tijd. Dus je zegt dan ja op zo’n voorstel, maar je moet wel voorwaarden stellen dat er binnen het lessenpakket aan de productie kan gewerkt worden, anders kom je er niet.

Maar het is goed meegevallen?
Ja zeker! Ik denk dat zij heel veel geleerd hebben en geleerd hebben van heel hard te werken en op een gefocuste manier te werken. Niet zomaar klakkeloos iets doen, maar op een goede manier, anders hadden ze hier nooit zo kunnen staan zoals vandaag. Dat groeit ook elke dag nog en dat is heel fijn, voor mij ook, om te zien.

Hoe is voor jou de repetitieperiode verlopen?
Zwaar! Want, je hebt de show nu gezien, dat is het resultaat van vier weken werk en iedereen begint hier zo stilaan op zijn tandvlees te zitten. Dit resultaat is er alleen maar omdat er gigantisch hard gewerkt is, en dat is fijn! Ik wist ook heel goed wat ik wilde, dus dan kan je heel gericht aan het werk, en kan je ook heel snel werken. Ik werk ook met mensen die ik ken, die ik vertrouw, Martin Michel heeft maar een half woord nodig om mij te begrijpen, Ad van Dijk, allemaal fantastische mensen, waardoor het ook zo snel kan gaan! Maar dit moet je geen twee keer op een jaar doen, want dan kunnen ze je wegdragen!

Heb je een bepaalde doelgroep voor ogen gehouden tijdens het productieproces?
Goh, kijk, ofwel maak je een musical voor volwassenen alleen, ofwel maak je een voorstelling voor kleuters. Ik wilde geen voorstelling voor kleuters maken en ik ben ervan uitgegaan dat kinderen vanaf een bepaalde leeftijd echt wel heel veel aankunnen, veel meer dan volwassenen soms denken. Ze kijken ook anders naar bepaalde dingen, dus ik heb niet laten remmen door leeftijdsgrenzen. Ik had vooral zoiets van: ik moet het graag zien en mijn kinderen ook. En ik weet wat mijn kinderen fijn vinden en graag zien, waardoor ze uitgedaagd worden en die vinden het fijn wanneer ze vragen kunnen stellen over dingen die ze niet helemaal begrijpen, dus ik heb deze voorstelling eigenlijk voor mijn kinderen gemaakt. Je moet kinderen niet betuttelen, ik kan ook een voorstelling over My Little Pony maken, maar wie interesseert dat? Tenzij je de pony dan in een paardenbiefstuk verandert op een gegeven moment en serveert met bearnaisesaus. (lacht)

Waarom moet iedereen deze voorstelling gezien hebben?
Omdat het een voorstelling is die volledig in België gemaakt is, en omdat het een originele creatie is. Dat gebeurt al niet zo vaak, originele creaties, wel in kleinere vorm, maar in grotere vorm zelden, en zeker niet in familievoorstellingen. Ik heb ook een unieke kans gekregen om dit te kunnen maken en ik denk dat we er wel in geslaagd zijn om de lat hoog te leggen en er dan nog eens over te springen. Het zou dan ook zonde zijn dat als je een beetje van de dingen die ik maak houdt, dat je dan dit niet ziet. Dat zou stom zijn. Ik vind ook niet dat je kinderen moet hebben om naar deze voorstelling te komen kijken, absoluut niet. Het is een geestige voorstelling, uitdagend soms, het is een groot feest. Het is ontroerend, ik vind het heel ontroerend wat Charlotte (Campion – Assepoester) doet, ook hoe Laurenz (Hoorelbeke) ‚t Prinske speelt vind ik hartverscheurend! Je leeft mee met de personages, het zijn geen bordkartonnen figuren.

Een vraag waar veel mensen mee zitten dan: waarom wordt er zo weinig origineel materiaal gemaakt op zo’n schaal?
Je wil niet weten hoeveel dat kost, zo’n musical maken, dat kan niet. Dat is een enorm risico voor de producent, dat is waanzinnig. Dus ik ben ook heel blij dat wij hier subsidies voor gekregen hebben, anders was dit nooit gemaakt! Dat is ook de enige reden. En ik hoop dat dit een scharniermoment is, dat bepaalde mensen wakker worden en denken: Oke, daarom geven we subsidie aan het genre! Dat hoop ik echt, dat wij hier ons steentje aan kunnen bijdragen, om bepaalde raden van advies en commissies te laten inzien dat dit een kunstvorm is waar rekening mee te houden valt!