In 1996 speelde Tony Neef in Miss Saigon de rol van Chris. Een rol waarmee hij meteen bekendheid verwierf, maar ook een rol waar hij naar eigen zeggen te oud voor was. Nu mag hij voor het eerst een rol gaan spelen die ver van de jonge prins vandaan ligt, een rol die zijn leeftijd representeert. Hij is Daddy Warbucks in Annie de musical.
De voorstelling komt ook nog eens op het juiste moment, Annie de musical speelt zich ook af in crisistijd. Annie zal voor de mensen die voor het eerst naar het theater komen een belevenis zijn. Alleen al het nummer ‘’Morgen’’ waarin duidelijk naar voren komt dat je hoop moet blijven houden. Dat en de personage Annie, blijf je de rest van je leven herinneren.
Warbucks spelen is een uitdaging. Hij leeft voor het geld en is een klootzak. Tony is dat niet. De partner van Tony is Joods en kan zoals veel Joden goed met geld omgaan. Dankzij hem kan hij altijd pinnen, dat geeft een rijk gevoel. Maar echt rijk zijn zit hem in liefde en gezondheid. Je kunt heel veel geld hebben,maar nog steeds niet de liefde van je leven gevonden hebben. Ben je dan gelukkig? Geld betekent vrijheid, je kunt alles doen, maar niet alles kopen!
Ik hoop dat ik in deze voorstelling niet alleen maar opval door het mooie zingen. Men weet wel dat ik dat kan. Dat ik ook nog geloofwaardig kan acteren, dat wil ik laten opvallen.
Tony heeft al veel kanten van de ‘’theaterkunst’’ beoefend. Na Miss Saigon was hij onder andere nog te zien in grote producties als Chicago en Titanic, , maar ook in kleinkunst (Te denken valt aan: Telkens weer het dorp). Een heel ander vak. Daarnaast spreekt hij animatiefilms en series in en schrijft hij teksten. Vroeger kon hij er al niet tegen als bijvoorbeeld zijn oma de Sinterklaasgedichten voorlas. Hij kon dat beter en deed dat dan ook. Zo was er van zijn hand die grote hit ‘’Jij bent zo’’ van Jeroen van der Boom. Het gaat er volgens Tony dan ook niet om of je op tv bent, of bekend bent, juist niet, hij probeert juist uit de bladen te blijven, het gaat om het hebben van werk. Daarom richt hij zich niet alleen op musical, maar gebruikt hij ook zijn andere talenten.
Werken met kinderen, dat moet je nooit doen, werd Tony veel gezegd. Werken met een hond, dat is al helemaal uit den bozen. Sta jij te acteren op award niveau, is iedereen aan het kijken of die hond wel stil blijft zitten. Je anders voorbereiden gaat niet, daarnaast heb ik er ook nog geen ervaring mee. Ik ben benieuwd hoe het is om echt met kinderen te spelen. In Miss Saigon speelde ik op het einde wel heel even met Tam, maar dat is totaal wat anders.
De film Annie heeft Tony nog niet gezien, iets wat hij zeker gaat doen in de vakantie. De musical heeft hij al wel gezien. De versie die door Stardust Theatre werd geproduceerd. Het was een beetje een cartoonische voorstelling. Een hele leuke show die hij twee keer heeft gezien. Tony’s eerste herinnering aan de musical Annie is het kindje Molly in die show die hij heel erg leuk vond. Ook herinnert hij ook nog als de dag van gisteren hoe Grace, gespeeld door Margot Giselle flauw viel. Dat deed ze zo ontzettend goed. Als hij aan Annie denkt, denkt hij daaraan.
Kippenvel in deze musical krijg je op twee manieren. Jenny Arean en Gerrie van der Klei zijn als Miss Hannigan echte takkewijven. Daar wil je echt niet bij in de buurt komen.
Ook dat wat de regisseur in deze versie graag wil. Het moment waarin Warbucks in Grace de liefde ziet, ik hoop persoonlijk dat dat voor kippenvel gaat zorgen. In de voorgaande versies en de film was de liefde tussen hen niet zo aanwezig.
