Hallo iedereen,
Wat een heftig en veelbewogen jaar heb ik achter de rug! Al sinds ik op mijn zevende Miss Saigon in Scheveningen zag wist ik dat ik het theater in wilde. Mijn hele leven sinds toen heb ik daar rekening mee gehouden. Ik heb niet alleen veel lessen gevolgd en me in het theater verdiept, maar ik heb ook een heleboel dingen bewust niet gedaan, om mijn doel maar te kunnen bereiken.
Eerst ben ik naar de Jeugdtheaterschool gegaan, daarna naar een middelbare school die zich bezig hield met zang, dans en spel. Toen ben ik naar de Franks Sanders Musicalacademie gegaan en vervolgens naar het Fontys Conservatorium in Tilburg. Daarnaast ben ik vaak naar het theater geweest om shows te zien en veel mensen te leren kennen. Ik heb er echt hard voor gewerkt.
Nu, in het afgelopen jaar, zijn er zulke grote dingen gebeurd. Ik heb het tot de kwartfinale weten uit te houden bij Op zoek naar Zorro. Daardoor heb ik hele toffe dingen meegemaakt. We hebben opgetreden op de Musical Sing Along op de Uitmarkt op het Museumplein, we hebben perspresentaties gedaan, we zijn bij veel tv-programma’s op bezoek geweest, we hebben in heel veel kranten, tijdschriften en magazines gestaan, we hebben allerlei nuttige lessen gekregen en niet te vergeten, liveshows op tv meegemaakt.
Ik heb een uur-durende-solovoorstelling gemaakt als eindexamen. Daarmee ben ik met een 8,5 afgestudeerd aan de afdeling Muziektheater van het Conservatorium.
Ik ben terug verhuisd naar Amsterdam, heb een agent, heb veel theatervrienden gemaakt, ben aangenomen voor Jeans 21, Grown up! We zijn gaan repeteren. En last but defenatly not least… We hebben een fantastische premiere gehad van mijn eerste professionele tourproductie.
Waarom som ik dit allemaal op? Omdat ik het zelf dan kan teruglezen om langzaam aan te kunnen gaan geloven dat ik echt zo’n “lucky bastard” ben! Ik ken helaas namelijk erg veel lieve mensen die hun verhaal hetzelfde kunnen beginnen als ik. Namelijk met een droom waarvoor ze keihard hebben gewerkt en gestudeerd. Allemaal hebben ze even veel passie voor het vak en allemaal zijn ze ontzettend getalenteerd. Maar vanaf het midden van het verhaal zal hun verhaal anders lopen. Zij hebben namelijk niet de kansen gekregen die ik wel al in zo’n vroeg stadium van m’n carriere heb gekregen. Die hadden niet de kans zich te laten zien op televisie. Die deden veel audities voor shows, maar waren dan weer net te dun, te dik, te lang, te kort, blond in plaats van donker, niet Aziatisch of niet goed genoeg.
Ik vind dat heel erg triest. Ik weet hoe fijn het voelt om een auditie te halen en hoe het voelt om tijdens een premiere aan een wild enthousiast publiek te kunnen tonen waar je een heel repetitieproces aan hebt gewerkt… Dat voelt te gek! En ik gun dat gevoel iedereen toe.
Ik ben zo ontzettend blij dat ik bij Jeans mijn carriere begin. Ik mag in de show zo veel verschillende dingen doen. Ik mag in Addicted to love lekker rocken en alles doen wat ik in mijn zanglessen nooit zou mogen doen. In Englishman in New York mag ik lekker lyrisch zingen en een lichte pop/musicalklank maken. In de Tearoom Tango mag ik een oud cabaretnummer brengen waarin ik lekker kan experimenteren met ‘klein spel’, en jawel, ik mag elke avond opnieuw ervaren hoe het ook alweer voelt om Zorro te zijn. Daarbij mag ik gek doen met pruiken op. Ik mag backing vocals zingen, wat ook heel leerzaam en gaaf is. Ik mag veel dansen en zingen tegelijkertijd, wat heel zwaar en goed voor de conditie is. Ik mag veel ervaring opdoen qua haastverkledingen, en tijdens dit alles mag ik ook nog eens heel veel lol maken. Dat gebeurt dan voor een uitzinnig publiek, elke avond weer EN ik krijg er ook nog eens voor betaald… I LOVE MY LIFE!
Jeanscompany is een klein bedrijf waar je altijd echt als individu behandelt zal worden. We hebben maar een paar technici, een paar creatives, een paar kleedsters, een 5-koppige band en de cast bestaat uit 8 mensen. 4 mannen en 4 vrouwen. Het is een gezellige groep. Elke dag ga ik met plezier naar mijn werk. En de ene dag is mijn werk in een mooi groot theater in een grote stad en de volgende dag kan mijn werk in ‘Cultureel centrum Het Bolletje’ in Nergenshuizen zijn bij wijze van spreken. Maar de ervaring leert nu al, dat als je een leuke voorstelling speelt, het niks uitmaakt waar je speelt. Als je collega’s maar leuk zijn, het publiek enthousiast is en je er zelf lol in hebt. En dit alles klopt bij Jeans. Ik vind het te gek!
Kom dus allemaal kijken.
Veel liefs Mischa Kiek
