ETTA MURFITT associate director

Deze voorstelling is de eerste waarbij een voornamelijk vrouwelijk corps de ballet vervangen wordt door mannen denk ik, niet?
Ja, inderdaad. Deze show werd voor het eerst opgevoerd in 1995 en het idee erachter was dat het corps de ballet enkel uit mannen zou bestaan. Er zitten wel degelijk vrouwen in de voorstelling, maar Matthew dacht dat je het lichamelijke aspect en de agressie die zwanen hebben. Hij wilde echt de dierlijke wereld van de zwanen overbrengen. Het gaat niet enkel om een zwaan die mooi en elegant is, maar ook over agressie en de kracht achter hen. Zo is het idee ontstaan om de zwanen door mannen te laten dansen. Ook visueel zou het er fantastisch uitzien en het was uiteraard nog nooit gedaan.

Was het moeilijk om de choreografie van vrouwenlichamen te vertalen naar mannen?
Nee en dat komt vooral door onze werkwijze. Wij werken altijd in de studio met onze dansers en daar geven we ze opdrachten. Zij zonderen zich dan even af en komen iets later terug met bewegingen. Daarna werken wij met hen, maar omdat de beweging rechtstreeks van hen komt moet je niet vertalen. Omdat we met mannen werken zijn de bewegingen mannelijker omdat zij het creëerden. Als we een choreo die we maakten voor vrouwen zouden vertalen naar mannen, wel, soms werkt dat heel goed, maar zo werken wij niet. Wij werken met de mannen eerst en vragen hen om bewegingen te bedenken.

Het is ondertussen de langstlopende balletvoorstelling ter wereld, was jij er van in het begin bij?
Ik ben met Matthew beginnen werken in 1991 en ik heb sindsdien in alle verschillende voorstellingen gedanst. Nu ben ik associate director, dus mijn job bestaat erin om alle hernemingen van het bestaande materiaal in goede banen te leiden. Daarnaast werk ik ook nog mee aan de ontwikkeling van nieuwe stukken.

Dat klinkt als heel veel werk.
Ja dat is ook zo, en dit jaar hebben we dan ook een bijna volledig nieuwe compagnie. Er zijn heel veel pas afgestudeerden, die nog niets weten van hoe het is om in een echte productie te staan, dus mijn taak is niet alleen om ze de choreografieën aan te leren maar ook hoe het is in een professionele omgeving te functioneren, wat ze moeten doen. Het is dus echt wel een zware job, maar ik hou ervan.

Swan Lake is ook een gigantische onderneming niet?
Ja inderdaad! Alleen al voor de kostuums, er zijn zo’n drie à vier kostuums per danser, het is ook echt gek. Als je tijdens de voorstelling backstage zou staan kijken, dat is bijna een choreografie op zichzelf. Er is een moment in de eerste acte waar alle meiden een gigantische kledingwissel moeten doen, er is letterlijk een hele rij die dan staat aan te schuiven waarna ze weer moeten rennen om op te komen.

Heeft de voorstelling veel stof doen opwaaien in de balletwereld?
Ja! Ik herinner me nog dat ik bij de eerste voorstelling in de zaal zat naast Matthew en dat we ons allebei afvroegen wat er zou gaan gebeuren. Er zijn ook wel enkele mensen vertrokken, die voorstelling, omdat het zo anders was dan de klassieke versie van het Zwanenmeer. Sommige mensen waren ook echt geschokt. Wanneer je de voorstelling nu bekijkt is ze helemaal niet zo choquerend, maar toen wisten mensen echt niet wat ze er mee aan moesten. Dus er zijn wel mensen vertrokken, maar aan het einde van de voorstelling kregen we een ongelooflijke staande ovatie, het publiek werd gewoon wild. Toen wisten we dat de voorstelling wel het potentieel had om een echte hit te worden.

Fotografie scene: Steven Hendrix
Fotografie portret: Presskitt