“Leukste Musical van het moment”

Het verhaal gaat over het reusachtig groene wezen Shrek (Chris van den Durpel) die krijgt van de ene op de andere dag alle bekende sprookjesfiguren, ongewild en permanent, op bezoek in zijn moeras door toedoen van de kleine grote heerser Heer Farquaad (Sebastiaan de smet). Om zijn moeras terug te krijgen moet hij van Heer Farquaad moet Shrek een prinses genaamd Fiona (Ann van den Broeck) redden uit een toren die bewaakt wordt door een vuurspuwende draak. Op deze lange weg staat Donkey (Rogier Komproe) hem bij en zorgt voor hilarische situaties in het verhaal.

Chris van den Durpel als Shrek het groene moeras monster. Rol op het lijf geschreven super acteerwerk als je nagaat dat hij een masker op heeft. Als je na de voorstelling kijk vergeet je echt even dat een persoon Shrek neerzet. In een woord geweldig!

Sebastiaan de Smet zet een super grappig Heer Farquaad neer. Het is een super prestatie dat hij kan zingen, dansen en acteren op zijn knieën verder alles wat hij zegt is zo goed getimed dat het grappig is. Hij zijn karakter Heer Farquaad super neer.

Prinses Fiona oftewel Ann van den Broeck. Volgens mij is dit een rol die iedereen wel zou willen spelen, een mooie prinses met vele kanten . Een rol die Ann van den Broeck perfect kan neerzetten met haar zang, acteer en dans talenten. Zelfs een tapnummer doen is niet te veel gevraagd voor haar. Deze rol is perfect ingevuld met Ann van den Broeck.

En natuurlijk Rogier Komproe die een over enthousiaste en praat zieke ezel (Donkey) moet spelen die hij mede door zijn kostuum en lichaamstaal erg overtuigend neer zet. Rogier zorgt voor hilarische situaties als hij samen met Shrek op zoek gaat naar Fiona.

Deze voorstelling laat ook zien dat je altijd verder moet kijken. Omdat echte schoonheid van binnen zit en niet aan de buitenkant.

Ik was blij verrast toen ik deze musical had gezien, in de auto op weg naar huis heb ik nog een lange tijd met een vriendin na zitten praten over deze voorstelling en we waren het er alle twee over eens dit is echt de leukste voorstelling van het moment. Een echte familie musical die je gezien moet hebben.

Lieve musicalfans!

Donderdag 21 maart kreeg ik te horen dat ik een van de gelukkige prijswinnaars was van de duo-tickets voor Shrek de musical. Toen ik het las schrok ik toch wel even maar was super blij!

Zaterdag 23 maart, ging ik samen met mijn vader naar de voorstelling in Antwerpen. Van de Nederlandse hoofdcast had ik al veel beelden gezien en was erg benieuwd hoe de Belgische hoofdcast het zou gaan doen. Dat we wel het originele ensemble hadden vond ik erg leuk. Mijn verwachtingen over de voorstelling waren dat het een leuke, vrolijke avond zou gaan worden en we veel gingen lachen.

Toen we de zaal in kwamen stond het mooie decor en de grote letters van SHREK al op ons te wachten. We gingen op onze plekken zitten waar we het podium erg goed konden zien. Één van de andere prijswinnaars zaten langs ons dat ik erg leuk vond. Toen gingen de lichten uit, de spotlights aan, het doek omhoog en de voorstelling ging beginnen J.

De show was bijna precies zoals ik het had verwacht. Chris van den Durpel die de rol van Shrek vertolkte deed het erg goed. Vanaf de eerste minuut vond ik hem een erg goede shrek en zijn stem paste heel goed bij de rol. Natuurlijk kan ik hem niet vergelijken met iemand anders maar de manier waarop het acteerde was herkenbaar. In het begin was hij echt een norse en bulderende oger maar hoe verder we in het verhaal kwamen hoe zachtaardiger hij werd. De manier waarop Shrek dit uitlegt aan Donkey vind ik erg goed bedacht. Shrek zegt tegen de ezel dat hij te vergelijken is met een ui. Hij zegt: een ui heeft verschillende lagen steeds als je er eentje vanaf haalt veranderd hij, zo werkt dat bij mij ook. Donkey maakt hier natuurlijk weer een grap over en dat leid tot grappige momenten. (haha)

Rogier Komproe speelt Donkey dat hij érg leuk en grappig deed, hij paste helemaal bij de rol. Alle grappen die hij maakte waren raak en zijn enthousiasme straalde ervan af. Deze vrolijkheid sloeg snel over op de zaal en het bezorgde me weer een lach.

Ann van den Broeck vertolkte de rol van Fiona op een erg vrolijke en opgewekte manier. Ik heb Kim-Lian van der Meij al eens eerder gezien en ben achteraf toch wel erg benieuwd hoe zij Fiona heeft gespeeld. Helaas is het daar nu te laat voor maar Ann was ik erg leuk!

Stiekem vond ik het jammer dat we voor heer Farquad Paul Groot of Jamai Loman niet hadden. Er zijn zoveel positieve dingen over hen gezegd dat het me nieuwsgierig maakt. Dit zegt natuurlijk niets over Sébastien de Smet die de in België Farquad speelt want hij deed het net als de rest van cast super!

Het is echt een geslaagde avond geworden en als ik de kans krijg zou ik meteen weer terug gaan. Het is echte familievoorstelling, die ervoor zorgt dat je met een lach de zaal uitloopt. In de musical draait het natuurlijk niet alleen om grappige karakters maar gaat het ook over iemand die niet geaccepteerd word door andere mensen en eigenlijk heel eenzaam is. De voorstelling eindigt met een duidelijk motto en dat is: het is belangrijker dat aan de binnenkant mooi is dan aan de buitenkant. Persoonlijk vind ik dit een heel goed motto.

We hebben een fantastische avond gehad en het is zeker een voorstelling die aan te raden is voor íedereen: SHREK DE MUSICAL! Het is leuk, grappig en je word er meteen vrolijk van.

Ik wil Puurtheater.nl nogmaals bedanken dat ik deze prijs heb mogen winnen. Iedereen die nog twijfelt wil ik nog een keer zeggen dat je er zeker geen spijt van gaat krijgen. Het is een heerlijk avondje uit om even alle vermoeidheid en stress te vergeten en te gaan genieten van een “goodfeeling” voorstelling.

Het schrijven van dit verslagje vond ik erg leuk en hoop het in de toekomst nog een keertje te mogen doen .

Misschien tot ziens.

Veel liefs,

Daphne.

Door de ogen van een prijswinnaar

Yab yum, een circus, musical, toneelstuk, cabaret, eigenlijk alles in 1.

Door de ogen van Jonathan Vink Student Journalistiek Hogeschool Ede

Cabaretière Hester Macrander is vijftig jaar en denkt al een heleboel meegemaakt te hebben op het gebied van oud worden. Komt mooi van pas, want haar huidige theatertour, ‘Goedgemutst’, gaat daarover. Over oud worden met een goed humeur, dat moet gezegd worden. Volgens haarzelf is de show een reactie op de Mindfulness beweging en hetgeen ze het ‘zwijgend accepteren’ van onvermijdelijke irritaties en frustraties noemt. Misschien heeft ze dat laatste iets te ruim genomen in deze show.

In 2004 besloot Hester na een periode van twaalf jaar te stoppen met touren,om haar huwelijk te redden. Dat lukte niet en zodoende ging ze na een pauze van 4 jaar weer aan de slag in het theater. Goedgemutst is de derde show sinds haar break en de eerder stilgezwegen frustraties en irritaties van haar huwelijk komen nu vol en breed aan bod. Waar de show aanvankelijk zou gaan over oud worden met een goed humeur, lijkt deze veel meer te gaan over relationele perikelen met een scheiding als gevolg. De dag voordat je op vakantie gaat, de dag voor de verhuizing, en de dag voordat je ongesteld bent. Het zijn stuk voor stuk illustraties van de verstikkende werking van relaties.

Naast deze tirade over relaties wordt ook met weemoed teruggekeken naar haar huwelijk. Macrander gooit dan vuile was het publiek in terwijl ze zingt over die tijd toen de vuile was nog mooi en onbevlekt was. Een ander lied gaat over de verveling die toeslaat wanneer de kinderen een week bij hun vader zijn. Wanneer er een week lang geen stress, geen ruzie, geen spijt, maar bovenal geen leven in huis is. Het lied sluit af met de tekenende regel; ‘We hebben het verpest’.

Kort daarna legt Hester haar anti-mindfulness beweging uit. In plaats van alles stilletjes aanvaarden moet er zoveel mogelijk gesport en gesekst worden. Het is niet alleen de zoveelste impressie van wrok over een slecht verwerkte scheiding die het grootste deel van de show inneemt, maar het zorgt ook voor wat pijnlijke stiltes. Het publiek, dat voornamelijk bestaat uit keurige 50+ echtparen uit de middenklasse, kan er niet om lachen. Zulke momenten zijn niet grof en beledigend, maar vooral wat ongemakkelijk.

Wat de show enigszins redt zijn de liedjes tussendoor. Sinds haar break schrijft Hester samen met muziekjournalist, componist en koordirigent Elke Jansen. De nummers worden door beiden gezongen en Elke ondersteunt muzikaal met prachtig pianospel. Behalve dat dit veel melancholie toevoegt, iets wat onmisbaar is in een show over oud worden, zorgt dit ook voor het hoogtepunt van de show. Een prachtige energieke medley van jaren ’60 songs.

Door de ogen van Hans Kruizinga Student Journalistiek Hogeschool Ede

Op zoek naar de liefde, het is zo herkenbaar. Ook Tsjechov gebruikt de liefde in zijn verhaal, maar daar ging het niet altijd goed. Velen hebben een duidelijk beeld van wat ze willen, maar lang niet altijd gebeurt er wat je zelf wilt, zo ook bij Irina. Ze vindt haar liefde, maar de liefde blijft niet zoals ze had gehoopt dat het zou zijn. Ook de andere zussen hebben dromen, maar bij ieder van hun is die droom in werkelijkheid vaak ver te zoeken.

In Tsjechovs Drie zusters zijn er dromen genoeg, maar de werkelijkheid is een drama, en dat laat regisseur Theu Boermans goed doordringen. Masja (Anniek Pheifer) is de altijd chagrijnige, dan wel sombere zus. Gelukkig heeft ze een man die nog zorgt voor een glimlach op het gezicht, hij vindt alles prima en lijkt zich nergens zorgen over te maken. Irina (Katja Herbers) is de jongere zus, zij is bijna het hele toneelstuk opgewekt en vol hoop dat alles goed gaat komen, dat is prettig, zij compenseert de drama van haar zus Masja. Maar wanneer ook voor haar alles tegenzit, is er te veel overdreven drama bij elkaar. Oudste zus Olga (Ariane Schluter) is het meest neutraal, ze is meestal de wijze zus die de rust probeert te bewaren.

Rust is er zeker nodig, want Andrej, het verlegen broertje, leert een vrouw kennen, ook zij is rustig, althans alleen in het begin. Zij is de vervelende schoonzus die de familie uit elkaar jaagt door haar dominantie, ze blaast een carnavalsfeest (met dronken Sinterklaas) af dat voor de toeschouwer toch voor een rustgevend gevoel zorgde. Eindelijk niet constant drama, maar vrolijkheid. Natasja maakt het nog erger door de oude kinderjuffrouw van de zussen uit het huis te jagen. Anfisa mocht van de zorgzame zus, Olga, in het huis wonen. Je leeft met haar mee, ze is geen dromer (meer) en brengt, samen met de man van Masja, het enige beetje nuchterheid in het glazen huis waarin zij verblijven.

Het glazenhuis was woonplaats en tevens de plek waar de zussen voor het laatst te zien zijn. Ze stonden daar als poppen van een kledingwinkel voor het raam: levenloos. Ze verdwijnen in een wolk van mist, het lijkt dat Boermans daarmee probeert te vertellen dat iedereen komt en gaat, het leven van één persoon is maar een klein deel van het ideale plaatje waar we met zijn allen proberen naartoe te werken.

Door de ogen van Tim van der Mond Student Journalistiek Hogeschool Ede

‘De kleine zielen’ is gebaseerd op de roman ‘De boeken der Kleine Zielen’ van Louis Couperus. Het boek werd eerder al in een televisieserie vormgegeven en nu ook in een theaterstuk. Dit omdat de 150^e geboortedag van Couperus wordt gevierd in 2013.

‘De kleine zielen’ begint en de aankleding van het podium blijkt leeg zonder de acteurs. Net als een roman leeg is zonder de woorden. De acteurs moeten dus de voorstelling maken. Lastig, zeker als je als acteur ouderwetse taal als ‘moesje’ moet gebruiken (het verhaal speelt zich af in de negentiende eeuw). Maar die taal hoor je op een gegeven moment niet meer, die is ondergeschikt geworden aan het verhaal en het spel. Dat verhaal is interessant. Constance keert terug naar haar familie in Den Haag na jarenlang in Brussel te hebben gewoond. Bij thuiskomst merkt ze dat haar familie niet meer hetzelfde is en dat er verschillende ruzies bestaan, mede dankzij Constance.

Zij ging vreemd in haar eerste huwelijk en is inmiddels getrouwd met die minnaar (van der Welcke). Hierdoor voelt een aantal leden van de familie, die van hoge stand zijn, zich besmeurd. Maar Constance ziet en heeft meerdere problemen: haar oudste broer lijkt gek, haar man lijkt niet gelukkig met haar en haar moeder zit vast in de illusie dat er een hechte familieband is.

Verschillend verhaallijnen lopen door elkaar heen en elk personage komt aan bod. Daardoor kan het verwarrend zijn om het verhaal te volgen maar uiteindelijk lukt dat wel. Verder is het spel prima, ondanks de eerder genoemde ‘taalbarrière’. Bij ieder personage zie je duidelijk de ingehouden emotie, op z’n blauws (blauw bloed) en wanneer het personage zijn blauwe masker afdoet , valt het masker ook écht. De kleding is een belangrijk deel van dit blauwe masker, de mannen zijn in pak en de vrouwen lopen in jurken. Alleen de broers van Constance zijn niet in pak, maar zij trekken zich ook niet zo heel veel aan van de etiketten. Mede daardoor zijn de broers ook de grappigste personages in het stuk. Ze houden zich wat minder in, laten zichzelf meer zien, en de acteurs lijken daarvan te genieten.

Alleen
Een belangrijk element in het stuk lijkt egoïsme te zijn. Alle karakters, behalve Constances zoon Addy, zijn met zichzelf bezig. Alleen maar met zichzelf. Om voor ‘de mensen’, zoals de personages hun externe wereld noemen, een volmaakt beeld van henzelf te laten zien. Sommige slagen erin, anderen falen en beseffen dat ze eigenlijk kleine zielen zijn. Dat ze te zwak zijn om een imago vol te houden. Constances broer Gerrit schrikt zo van dit besef dat hij hulp zoekt bij Addy, Constances zoon, die dokter wil worden en in het hele stuk als genezer wordt neergezet. Constance is de ruggengraat van het stuk en lijkt dat tijdens de voorstelling door te hebben. Oda Spelbos neemt als Constance heel knap de druk op zich. Ondanks dat ze veel kritiek te verduren krijgt van haar familieleden blijft ze proberen het beste voor haar en haar familie te krijgen.

Zo gaat ieder personage anders om met zijn/haar kleine ziel en bepaalt de houding ten opzichte van die kleine ziel de prijs die de personages moeten betalen. De steun die ze hopen te vinden in een ander of in zichzelf blijkt maar schijn, net als de kamers en voorwerpen die de acteurs verzinnen om het verhaal aan te kleden. De steun is een illusie en blijft dus leeg. Constance en haar familieleden zullen het alleen moeten doen op het lege podium en in hun eigen kleine ziel. En dat was interessant om te zien. Ook in 2012, ondanks de vorm.

Regie: Ger Thijs
Hoofdrollen: Oda Spelbos, Thom Hoffman, Marie-Louis Stheins en Marc Klein Essink

Door de ogen van Huub Lakerveld Student Journalistiek Hogeschool Ede

Shirma Rouse zet in de rol van Aretha moeiteloos de zaal op z’n kop in de muziektheatervoorstelling Aretha, The Queen of Soul. De Antilliaans-Nederlandse gospelzangeres stond niet voor niets met vaderlandse grootheden Anouk en Alain Clark samen op één podium, blijkt ook tijdens deze muziektheatervoorstelling weer.

De interactie tussen Rouse en het enthousiaste publiek is uitstekend en zorgt voor een uitbundig sfeertje. Alleen al haar tropisch gekleurde jurken roepen regelmatig oe’s en ah’s op vanuit de overvolle zaal en dan heeft ze haar mond nog niet eens open gedaan. De toon is na één liedje al gezet. Rouse’s stem is imponerend en bereikt gemakkelijk alle toonhoogtes. Het Westlandtheater ‘’De Naald’’ in Naaldwijk swingt en dat is vooral op het conto te schrijven van de zangeres. Op nota bene haar blote voeten is ze één groot brok zelfvertrouwen, geholpen door een dijk van een stem. De passie en overtuiging spatten bij wereldberoemde hits als ‘’Natural Woman’’ en ‘’Bridge Over Troubled Water’’ ervan af, begeleid door een vrolijke glimlach en sexy heupwiegende bewegingen. Rouse vermaakt zich net als het publiek uitstekend.

Bovendien maakt de afwisseling in kleding de voorstelling boeiend om te blijven volgen. Ook de achtergrondzangeressen en –zanger verschijnen telkens in een nieuwe outfit op het toneel. Dit maakt een verfrissende indruk; de dames in glinsterende, minimalistische jurkjes en de jongeman in keurig pak met stropdas. Over passende kleding is goed nagedacht bij Aretha, The Queen of Soul.

De goede belichting helpt ook mee om dat te accentueren. Zodoende is het totaalplaatje van deze show compleet. Het is alleen jammer dat het publiek op een gegeven ogenblik verblind wordt door een schijnsel dat iets weg heeft van een lamp die ook wel wordt gebruikt op een bouwplaats. Even later is te zien waarom dat gebeurde; het Gospel Choir uit Amsterdam betreedt het podium, iets dat voor het publiek, begrijpelijk, even verborgen moest blijven. Het was echter misschien een betere optie geweest om het doek even te laten zakken of de lampen een kort moment te doven. Deze verrassing was niet zo aangenaam voor de ogen van de toeschouwers, het had wellicht ook op een andere manier opgelost kunnen worden.

Acteur Dennis de Getrouwe kruipt knap in de huid van de belangrijke mannen uit het leven van Aretha Franklin, de vrouw om wie alles draait. Hij speelt platenbaas John Hammond, Aretha’s vader, Sam Cooke en inspirator en ex-echtgenoot Ted White. Wel is het spel van De Getrouwe zo nu en dan lichtelijk ‘over the top’. Ietwat overdreven enthousiasme doet zijn optreden af en toe gekunsteld overkomen. Over het feit dat hij vier verschillende karakters goed kan uitbeelden echter niets dan lof.

Voor wie van sterke zang en een aanstekelijk swingend sfeertje houdt, is een bezoek aan Aretha, The Queen of Soul absoluut verplichte kost.