‘Goh’ ‘wauw’ ‘aaahh’. Kreten die gedurende de voorstelling door de zaal te horen waren van het publiek dat onder de indruk was van de voorstelling van Kataklò.
Puzzle is een voorstelling die is ontstaan vanuit memorabele en herkenbare kataklò-choreografieën, ze zijn gecombineerd met nieuwe choreografieën die ontwikkeld zijn door de dansers zelf. Dit zorgt voor een wervelende show, bestaande uit verschillende stukjes puzzel. De puzzelstukjes bestaan uit verhalende dansen tot hele abstracte dansen, dit zorgt voor afwisseling. Het gezelschap bestaat uit zeven Italiaanse dansers die op het podium één geheel vormen. De dansers vormen de puzzelstukjes van de gelegde puzzel, samen zorgt ndit voor een fantastische voorstelling!

De voorstelling begint met alle zeven dansers die als het waren in een grote trappelzak zitten. Na een tijdje komen de hoofden tevoorschijn. De kleine bewegingen van hun hoofden zorgen voor een groots effect. Hiermee zijn de eerste puzzelstukjes gelegd. Op de momenten waarop de dansers met zijn alle springen of gewoon lopen, op precies dezelfde timing, zorgt dat voor de mooiste momenten ondanks er in de show geweldige acrobatische kunsten worden uitgehaald. De spelers hebben heel veel kracht en lichaamsbeheersing, zo veel dat het lijkt alsof het allemaal gemakkelijk is. De muziek is zorgvuldig uitgekozen en de dans op het nummer van ACDC vormde een absoluut hoogtepunt. De puzzelstukjes passen perfect in de vorige waarmee de puzzel al vorm begint te krijgen.

De voorstelling kent geen decor maar wordt ook totaal niet gemist. Er zijn wel enkele attributen die gebruikt worden waaronder ski’s en een fiets. Samen met het lichtplan zorgt het voor een geheel in de ruimte. Het lichtplan is overigens een legpuzzel apart. Wat zag dat er goed uit en het zorgde voor een fantastisch effect. De lichtstanden waren perfect samengesteld met de dans. Wanneer de dansers naar voren lopen staat er een tegenlicht en wanneer de spelers terug naar achter lopen is er een schaduw te zien op de achter wand. Dit zorgt voor een prachtig effect! Het licht ontwerp zorgt ervoor dat de puzzel af is, hij is helemaal gelegd en het resultaat mag er wezen.

Een fantastische voorstelling die bijna met het woord perfectie te omschrijven is. Het is één geheel, er staan geen zeven dansers op het podium maar één groep. De voorstelling is gewoon helemaal compleet.
Het volgende promo filmpje van puzzle vertelt u wat eigenlijk niet met woorden te omschrijven is.
http://www.youtube.com/watch?v=pjDgMriR8gI
Interesse? Kijk op http://webshop.seetickets.nl/Shows/Show.aspx?sh=KATAKLO voor kaarten.

FOTO: Bert van Berkum

Fantasie wordt werkelijkheid in de nieuwe kerstvoorstelling van Uitgezonderd Theater. Het ijskristal van Snowakije belooft een familievoorstelling te zijn voor kinderen vanaf 5 jaar, waarin alle winterhelden tot leven komen! Een belofte die de makers dan ook zeer serieus nemen. Het ijskristal van Snowakije neemt je mee langs een aantal bekende sprookjes en passeert zelfs langs het bijbelse kerstverhaal zonder daarmee aan enthousiasme en originaliteit in te boeten. De voorstelling speelt nog maar enkele dagen, dus wie met zijn kinderen nog een culturele uitstap wil doen deze kerstvakantie moet snel zijn!

Liesje, ook wel de uitvervrozene van de sneeuwelfjes van Snowakije, ziet haar kerst helemaal in het water vallen wanneer het maar warm blijft en ze beseft dat sneeuw niet voor deze kerst zal zijn. Dan belandt de sneeuwelf Korreltje plots in haar slaapkamer met de boodschap dat zij de uitvervrozene is en de enige die het volk van Snowakije kan redden! Daarvoor moet ze wel helemaal alleen door Sprookjesstad, naar de Schapenweide en over de Reuzenbergen! (Dora the explorer is nooit ver weg bij kindervoorstellingen.)

Ik had mezelf niet voorzien van de benodigde bengels voor deze voorstelling, maar gelukkig was de zaal goed gevuld met het kleine-mensenvolkje waardoor ik nu in alle eerlijkheid kan zeggen dat de kinderen ervan genoten hebben. Deze voorstelling heeft alles wat een goede kindermusical nodig heeft, herkenbare en vertederende personages (met Korreltje op kop, prachtig vertolkt door Sven Tummeleer) en ze laat net genoeg interactie toe met de kleintjes, zonder daarbij de controle over de voorstelling kwijt te raken. Een heel goed alternatief voor een namiddagje Disneyfilms als je het mij vraagt!

foto bron: www.hetijskristal.be

”Assepoester, het tamelijk ware verhaal” is naar alle waarschijnlijkheid de meest creatieve en bijzondere versie van het sprookje Assepoester. Stany Crets schreef en regisseerde deze jongste musical. Een gloednieuwe musical die her en der bekend aan doet. Zo doet De reporter ( Sébastien DeSmet) denken aan Ché uit Evita, roept de sfeer op de begraafplaats iets Mary Poppins achtigs op en is er een korte link naar Toon Hermans. Dit alles maakt Assepoester, het tamelijk ware verhaal een voorstelling die het schoentje past en hoe!

Alsof je je in een muziekdoosje bevindt, zo vangt de voorstelling aan. Sébastien De Smet, valt direct op. Op zijn soepele benen neemt hij het publiek mee door het verhaal van Assepoester, zijn ietwat cynische kijk op een sprookje is verfrissend en een geniale zet. Het is jammer dat het orkest hem soms wat overstemt.

Ann Van den Broeck is als Vicieuza geniaal. Zij is de ster van de voorstelling. Ann mag, als de stiefmoeder, een heel andere kant van zichzelf laten zien dan dat het publiek gewend is. De rol is voor haar geschreven en dat merk je, haar veelzijdige talent benut ze ten volle. Ze laat vocaal horen dat ze heel wat in huis heeft. Acteertechnisch verbluft ze en haar lachje? Die moet je gaan horen! Charlotte Campion is en mooie Assepoester, in ” Het enige dat ik wil” zorgt zij met haar stem en spel voor kippenvel. Laurenz Hoorelbeke, kruipt in de rol van Meneer het Prinske, het is dat we beter weten, anders zou je denken dat hij echt een verwende kleuter is. De rol van Prinske staat hem goed. Onnozel doen kan hij als geen ander. Hij heeft de lachers snel op de hand en is de vrolijke noot in het verdrietige leven van Assepoester. Jasmine Jaspers speelt de meest ”ondankbare” rol in Assepoester, het tamelijk ware verhaal. Ze zingt prachtig en staat maar weinig op toneel, ze zingt zelfs regelmatig terwijl je haar niet op toneel ziet. Het past bij het verhaal, maar Jasmine verdient meer. De stiefzusters van Assepoester zijn hilarischer dan ooit. Maaike Cafmeyer en Fleur Brusselmans zijn waanzinnig goed op elkaar ingespeeld. Weten heel goed wat ze doen en zijn heerlijk over de top. Maaike Cafmeyer is voor de Nederlandse bezoekers wellicht niet altijd even makkelijk te verstaan, maar met haar spel speelt ze dit gemakkelijk weg waardoor ze nog altijd heel goed te begrijpen is.

De dansscene met de stofzuigers is prachtig, de stofzuiger is sowieso een geniale zet in Stany’s Assepoester. Ook de moderne manier van tapdansen is leuk gevonden. De pruiken en de kostuums zien er prachtig uit. Het decor is, lekker over de top, mierzoet en sprookjesachtig. De muzikale arrangementen van Ad van Dijk liggen fijn in het gehoor. De melodieën zijn aanstekelijk en blijven hangen, maar zorgen daar waar het moet, ook voor ontroering. We willen niet teveel weggeven in deze recensie, in de voorstelling gebeurt van alles wat je niet verwacht en dát is de kracht van deze musical.

Assepoester, het tamelijk ware verhaal kent Broadway waardige scenes. Een sprookje dat vermaakt, puur entertainment is en een fantastisch uitje is met het hele gezien. Assepoester, ”het tamelijk ware verhaal” is een voorstelling die gezien moet worden. Voorlopig is de voorstelling tot en met januari in Antwerpen en Gent te zien.

Voor tickets en meer informatie www.musichall.be

Vrijdagavond 13 december, de vijfde show van Lieven Debrauwer gaat officieel in première in het Fakkeltheater. De verzamelde pers en genodigden maken zich op voor een cabaretvoorstelling door de man die bekend staat als de regisseur van de Vlaamse cultfilm Pauline en Paulette, vandaar ook de naam van de show: „Nog steeds meneer Pauline en Paulette.”

Lieven Debrauwer brengt met deze show een duidelijke hulde aan zijn theaterhelden, die hij met de regelmaat van de klok de hemel in prijst. Zijn gesprekjes met hen vanuit diezelfde hemel zijn een leuke insteek, maar vaak te gespeeld en nietszeggend. Ook de zin: „Iedereen kent mij als regisseur van Pauline en Paulette, maar ik heb mezelf beloofd cabaretier te worden” wordt tot vervelens toe herhaald. Een grote tip Lieven, als je wil dat mensen vergeten dat je ooit filmregisseur was, zwijg er dan gewoon over en zorg voor een leuke show, wedden dat de helft van de zaal dan niet eens meer weet welke film je nu weer maakte?

Want daar zit ook het grote gebrek bij deze voorstelling, leuke, eigen grappen en anekdotes. „Nog steeds meneer Pauline en Paulette” wordt dan wel verkocht als een show met minder persoonlijke verhalen en meer vertellingen over Toon Hermans, Annie MG Schmidt, Jasperina de Jong en andere helden, maar dan maak je geen cabaret meer.

Dan maak je een tribute-show die gladjes door het publiek heen glijdt, zonder die prikkende weerhaakjes die cabaret zo eigen zijn.

Het moet wel gezegd, ik heb nog maar zelden een volwassen man met zoveel kinderlijk plezier op een podium zien staan. Dat het theater het ware thuis is voor de voormalig regisseur wil ik dan ook graag geloven. De liedjes die hij brengt zijn ook niet slecht, hooguit in sommige gevallen een ongelukkige keuze met enkele nummers die zo specifiek Nederlands zijn dat een Vlaams publiek er weinig mee heeft. Het is een edele taak om het cabaret in Vlaanderen nieuw leven in te willen blazen, maar ik vrees dat dit niet zal gebeuren door oud Nederlands materiaal te recyclen.

Dat deze show een aanrader is zal u me niet horen zeggen, maar dat hij volstrekt waardeloos is ook niet. Er waren oprecht grappige passages en de bewerking van „Margootje” is er eentje om te onthouden. Voor wie Lieven Debrauwer graag zelf eens aan het werk ziet, in plaats van naar zijn werk te kijken, is dit uiteraard een uitgelezen kans. Maar toch, als je de keuze hebt tussen dit en een goed boek, kies dan het boek.

De langstlopende balletvoorstelling ter wereld en niet zonder reden. Matthew Bourne staat in het Verenigd Koninkrijk en ver daarbuiten bekend als een waar fenomeen, maar dat die reputatie hem maar mondjesmaat is voorgegaan naar Antwerpen mocht blijken uit een ietwat teleurstellende opkomst met de première. Ballet heeft dan ook niet de meest hippe uitstraling in Vlaanderen, tijd om daar verandering in te brengen!

Met Swan Lake brengt Matthew Bourne een volledig nieuwe versie van de alom bekende, iconische balletvoorstelling. Het stuk ging in 1995 in première en wekte heel wat onrust op in een toen nog tamelijk conservatief balletmilieu. Bourne heeft de voorstelling namelijk volledig opnieuw bedacht en verving de typisch vrouwelijke zwanen in de voorstelling door mannen. Dat dit de sfeer van de voorstelling bij momenten helemaal verandert mag duidelijk zijn.

De zwanentroep oogt bij momenten haast als een leger, met een dodelijke elegantie weliswaar, het blijft ballet! Matthew Bourne zag in zwanen niet enkel sierlijke wezens, maar ook krachtige en agressieve beesten, iets wat in deze voorstelling prachtig wordt uitgebeeld. Misschien is uitgebeeld zelfs een verkeerd woord, de dansers beelden geen zwanen uit, ze zijn de belichaming van zwanen. Dat ik hier een beetje lyrisch word is enkel en alleen omdat ik werkelijk onder de indruk was.

Behalve zeer indrukwekkend is Swan Lake ook een heel erg grappige voorstelling. Ik had mij hier absoluut niet aan verwacht, maar voor wie een beetje oplet zitten er heel wat komische noten in de voorstelling. De geliefde van de prins lijkt in het eerste bedrijf zo weggelopen uit Legally Blonde en zorgt voor heel wat gegiechel in de zaal. Voor meer grapjes moet je gaan kijken!

Maar dit Zwanenmeer is niet alleen grappig en indrukwekkend, de duetten tussen de prins en de zwaan zijn van een integriteit zoals je ze maar zelden ziet. De afwisseling van humoristische en integere momenten zorgt ervoor dat de voorstelling geen moment verveeld. Het blijft een sprookje, deze Swan Lake, een homosprookje volgens sommigen, een verhaal van twee verschillende wezens die elkaar leren kennen en appreciëren volgens anderen. Wat vast staat is dat je deze moet gezien hebben!

Nog tot zondag 1 december in de Stadsschouwburg Antwerpen. Tickets vanaf 23 euro

Red, Yellow & Blue is na ”Ne Me Quitte Pas”, ”C’est La Vie” en ”Et Après” de vierde voorstelling die door Isabelle Beernaert als choreografe naar het theater is gebracht. In februari van dit jaar won zij voor die voorstelling de Dans Publieksprijs voor Favoriete Dansvoorstelling van 2012. Geïnspireerd op de drie basiskleuren wordt een bijzonder verhaal verteld in Red, Yellow & Blue Spraakmakende choreografieën zijn te zien die iedereen op zijn eigen manier beleeft en dát is de kracht van deze voorstelling.

Red, Yellow & Blue is een liefdesverhaal, maar niet zomaar eentje. Veelal gaan liefdesverhalen over de liefde tussen een man en een vrouw, een romantisch verhaal. Red, Yellow & Blue is dat niet. Het gaat verder, liefde is niet enkel een romantisch verhaal tussen twee personen. Er is veel meer, liefde is primair aanwezig in het leven, je zou het de hartslag kunnen noemen. Die hartslag zie je in de voorstelling van Beernaert, er wordt niet enkel gedanst, er is emotie te zien op het toneel in beweging en mimiek van de dansers en dat voelt het publiek.

De show start met een filmpje, daarna luide muziek. Even waan je je niet in het theater maar in een discotheek, de perfecte inleiding. Je laat alles los en richt je daarna volledig op de voorstelling. Dat liefde verder gaat dan een een romantisch verhaal is niet enkel te zien in de prachtige choreografieën van Beernaert, ook de muziekkeuze draagt daaraan bij. Nog niet heel lang geleden wist Maaike Ouboter iedereen te roeren met haar ”Dat ik je mis” in De Beste Sing en Songwriter. Een nummer dat perfect past bij de voorstelling die Beernaert maakte. Het ontroert en juist dat nummer laat zien dat liefde niet enkel over een geliefde hoeft te gaan. Ook de scene ”Als de liefde niet bestond” laat zien wat liefde betekent. Natuurlijk komt het romantische verhaal ook aan bod. Els Smekens en Thomas van der Linden zijn het liefdeskoppel in deze dansvoorstelling. Els is een fantastische danseres. Zij weet het publiek mee te nemen en kruipt onder je huid. Je voelt wat zij danst én weet daarnaast ervoor te zorgen dat haar partner Thomas ook straalt. Samen zijn zij het perfecte koppel. De partnering is heel goed, ze weten elkaar te versterken en hun inlevingsvermogen is groot. Tijdens de scene ” Toen ik je zag” zie je de liefde van hun afstralen, ze zijn speels en slepen je mee in hun liefde.

Het samen dansen van de gehele cast is indrukwekkend, je weet niet waar je moet kijken, omdat je alles wilt zien. Helaas is dat niet mogelijk. In de groepschoreografieën valt één iemand in het bijzonder op. Johan Christensen trekt de aandacht naar zich toe. Zijn dans is prachtig, goed uitgevoerd en de emotie is heel goed zichtbaar. Tijdens ” I got you under my skin” een heerlijk stukje Jazz met de warme stem van Frank Sinatra krijgen de mannen de kans om te laten zien wat zij in huis hebben. Dit is prachtig. Eén voor één laten zij zien wat ze kunnen. Natuurlijk zullen vele bezoekers die vast en zeker naar ”So You Think You Can Dance” en ” The Ultimate Dance Battle”hebben gekeken dansers als Denden Karadeniz, Vivian Gomes en Nina Plantefeve herkennen.

Red, Yellow & Blue laat precies zien wat Isabelle Beernaert voor ogen had. Haar eerste stuk laat zien dat er maar een hele dunne lijn is tussen haat en liefde, daarna volgt dat liefde soms pijn kan doen om af te sluiten naar het moment dat ooit goed was. Een prachtig verhaal wordt verteld en het mooie ervan is dat je simpelweg je eigen interpretatie kunt geven aan het stuk. Is het dan alleen maar positief? Nee, er is wel degelijk een puntje van kritiek. Het is jammer dat de voorstelling zo snel afgelopen is. Het had nog uren voort mogen duren.

Voor meer informatie over de voorstelling en/of tickets klik hier