Vorige week zondag waren we bij een open repetitie van ”Assepoester, het tamelijk ware verhaal”. Op dit moment is de voorstelling net in première gegaan. Over ruim tweeënhalf uur weten we of het een geslaagde voorstelling is. Vorige week spraken we na de tweede doorloop met Laurenz Hoorelbeke, hij speelt het Prinske in ”Assepoester, het tamelijk ware verhaal”. De afgelopen vier weken heeft de cast keihard gewerkt. Nonstop ”Assepoester”. Je zou verwachten dat hij moe zou zijn, er even geen zin meer in zou hebben en het liefst meteen naar huis zou willen. Het was immers al na elven. Toch neemt hij uitgebreid de tijd en vertelt hij vol enthousiasme over de voorstelling die we net ook met eigen ogen hebben gezien. Met hem blikten we vooruit naar de première, de voorstellingen erna en terug op de voorbereiding…

Kritieken van de pers, Stany en het publiek
Laurenz vertelt dat hij hoopt dat we vragen op de première vragen naar hoe het gegaan is en dat hij dan kan antwoorden dat het geweldig, fantastisch, overheerlijk, super kei bangelijk was en dat iedereen super enthousiast is. Toch is de première pas echt de dag erna voor hem geslaagd. Als de recensies lovend zijn, dan zit het voor het gevoel pas echt goed. Er gaat op de avond zelf sowieso een feestje gevierd worden en als de recensies slecht zijn… dan is het slikken, jezelf herpakken en er het beste van maken. Na deze tweede doorloop in decor is het voor hem echter zeker dat het niet kan mislopen.

Het was pas de tweede doorloop, er zat wat pers in de zaal, Stany Crets was logischerwijs aanwezig, natuurlijk gingen er nog kleine dingetjes mis. Stany kwam in de pauze langs bij de cast. Hij vertelde dat het goed was, maar spijtig genoeg nog niet héél goed. Voor Laurenz’ gevoel was het een goede doorloop, gisteren was pas de eerste en toen hoorden ze Stany vaak lachen. Tijdens de repetities ook al. Dat betekent dat het goed zit. ”Scene’s met Ann, Fleur en Maaike, daarin lacht hij telkens weer. Ook al heeft hij dat opzeker al 5 keer gezien. Dat geeft ons, de spelers, een geweldig gevoel. Dán weet je dat het echt is, dat de mop goed is en hij blijft werken.”

De voorstelling is geschikt voor iedereen vanaf een jaar of tien, zo denkt Laurenz. Vooraf, door de titel had hij verwacht dat ze zich op jongere kinderen zouden richten. Nu denkt hij dat veel mensen het een geweldige voorstelling gaan vinden. Zoveel mensen, zoveel meningen, natuurlijk zullen er gemengde reacties zijn. Het is onmogelijk om unaniem te zien. Toch verwacht hij vooral goede commentaren. Het is een bewerking op… alle acteurs zijn goed, iedereen komt tot zijn recht en het beeld en de muziek zijn geweldig.

Vlaanderen wordt musicalminded
Vlaanderen is niet echt een musicalminded land, nu met Assepoester wordt er een slag gemaakt. Er zijn al ruim 20.000 kaarten verkocht. Dat is nog nooit gebeurd in Vlaanderen, dat er voor een première al zoveel kaarten verkocht zijn. Werken met kinderen en voor kinderen, dat werkt, zo blijkt wel. Studio 100 heeft daar ook altijd succes mee. Kijk eens naar Oliver, die heeft ruim 6 maand gespeeld. Er speelden een hoop kinderen in die voorstelling mee en dat trekt. Het wordt een uitstapje met het gezin. Voorlopig spelen we tot en met 12 januari in Antwerpen en Gent. Wellicht kunnen we langer doorspelen, of een herneming met dezelfde cast. De cast is een hechte groep geworden en dat is fijn!

”Assepoester, het tamelijk ware verhaal” wordt een ongeziene voorstelling, Een voorstelling die iedereen wat te bieden heeft. Voor iedereen van 10 tot 100 jaar. De kostuums en pruiken zijn heel mooi, de specialeffects zijn zeker de moeite waard. Je moet dit tamelijk ware sprookje gewoon gaan zien.

Tickets koop je via www.musichall.be

Ann Van den Broeck spraken we na de tweede doorloop van ”Assepoester, het tamelijk ware verhaal” Zij is de boze stiefmoeder van Assepoester. Voor het eerst, zo vertelde ze, speelt ze een voorstelling, die nog geheel gecreëerd moest worden. Dat is anders, maar wel heel fijn. Ze speelt een rol die op haar karakter geschreven is. Dat is prettig, maar een hele andere beleving. Neem als voorbeeld Belle en het Beest, zo zegt Ann. Dan ga je naar Scheveningen, je gaat repeteren in het decor. Alles is al uitgevonden. Het is bekend waar snelverkledingen plaats vinden, het decor is bekend en je kunt kijken naar anderen. Nu gaat dat niet. Het is puzzelen, plannen en creatief zijn en dat is heerlijk.

Ann is enthousiast, ze leeft echt voor deze voorstelling. Dat is te zien. De afgelopen weken heeft ze keihard moeten werken. Geen minuut vrij gehad, toch leeft en straalt ze. ”Er is nooit iemand geweest die dit aan durfde. Stany doet het voor het eerst, zo een grote, geheel nieuwe voorstelling maken. Ook de muziek, van Ad van Dijk, is helemaal nieuw. Het is gewoon van mannen van ons en dat is toch fantastisch? Het begon ook veel kleiner, er is nooit gedacht dat het zo groot zou worden als dat het nu is geworden. ”

Assepoester, het tamelijk ware verhaal” is niet extreem anders. Assepoester blijft gewoon Assepoester, daardoor is het wel herkenbaar en ook geschikt voor kinderen. ”Ja ik draag een pruik” waardoor ik er eng uitzie, maar dat is uit te leggen. Het is allemaal wat levensechter dan het sprookje dat iedereen kent, zo vertelt Ann. Je ziet nog steeds echte romantiek, tegenover de reporter. Die reporter is eigenlijk een beetje Stany en zijn mening over het verhaal. Die reporter is er echt voor de volwassenen. Wat er gebeurt in de voorstelling is net dat wat je net verwacht. Kinderen kunnen dit zeker ook wel zien. Vanaf een jaar of zes is dat mogelijk. Het is maar net hoe snel je kind bang is, wat je kind aan kan. Je kunt kleine kinderen heel goed vertellen dat we doen alsof. Ann zegt : ”Ik zie er een beetje eng uit, maar als je van tevoren een foto laat zien van hoe ik normaal ben, kan dat prima. Ik merk hier ook dat de kleine Assepoesters wat meer afstand van mij houden zodra ik in de make-up ben geweest, maar dat is denk ik een goed effect”

We hebben het nog even over de kaartverkoop, die heel goed gaat voor Vlaamse begrippen. Er zijn al veel kaarten verkocht. We kunnen nu ongeveer 5 weken spelen, dat is een uitzondering. Vaak spelen we in België korter dan dat de repeteerperiode is. Natuurlijk hoopt Ann dat er nog langer gespeeld kan worden, die optie is er ook. De kaartverkoop loopt goed en daarna? Dan zou het fijn zijn als ze de grenzen over zouden kunnen, naar Nederland en de voorstelling?Wellicht nog wel verder…

Nieuwsgierig geworden? Vanavond vindt de première plaats. Voor tickets daarna kun je terecht op www.musichall.be

Hoe is het om de boze stiefzussen te spelen?
MAAIKE: Leuk he!
FLEUR: Ja we amuseren ons wel goed!
MAAIKE: Ja want wij kenden elkaar ook niet, dat is ook altijd spannend. Maar ja, dat klikte eigenlijk meteen. Stany wist dat he.
FLEUR: Hij heeft dat goed gecast!
MAAIKE: Ja hij wist dat, hij zag dat het goed ging zijn om ons samen te casten. Hij had gelijk.

Ik neem aan dat je elkaar wel versterkt in zo’n rol, hoe gaat dat?
MAAIKE: Ja, zeker en heel organisch eigenlijk!
FLEUR: Dat is heel natuurlijk gekomen.
MAAIKE: Wij hebben ook nooit samengezeten over hoe we dit of dat gingen aanpakken of zo.
FLEUR: Nee inderdaad…
MAAIKE: Het schoot als champignons uit de grond!

Was het een leuke repetitieperiode?
FLEUR: Het was heel intensief omdat we weinig tijd hadden!
MAAIKE: Ja het was echt, zes dagen op zeven. Het was f*cking hard, dat is zo’n sportprestatie, ik wil dat toch ook wel even duidelijk maken! Wij zijn allebei jonge moeders die gebaard hebben à volonté, in een korte periode voor deze productie, het is hard stuff, maar wel super hoor!
FLEUR: Ja zeker! Heel heel tof!
MAAIKE: (fijntjes) Het was een pittige repetitieperiode.
Jullie hebben allebei al meer ervaring in het vak, hoe was het om met de stagiaires te werken?
FLEUR: Dat is heel goed meegevallen!
MAAIKE Ja he! Dat viel heel goed mee, ja, ze deden goed mee! (lacht) Nee het is waar, ze zijn vol goede wil en zo.
FLEUR: Ze zijn ook heel enthousiast en…
MAAIKE: Het is ook hun stageproject, er hangt veel van af voor hen, dus ze zijn supergemotiveerd! Ze waren ook supervoorbereid! Op de eerste repetitie…
FLEUR: Ze blijven Stany al omver…
MAAIKE: Ze kenden al hun partijen, al hun teksten, het was indrukwekkend!

Dus voor jullie mag dit stageproject wel blijven?
MAAIKE: Tja… Ja, natuurlijk, het is tof voor hen, om ervaring op te doen. Maar als goedkope werkkrachten natuurlijk…FLEUR: Maar voor een volledig ensemble… Ik vind het leuk als er zo drie of vier stagiaires zijn, dat kan, maar…
MAAIKE: Er zijn natuurlijk ook nog altijd mensen die werk nodig hebben, en die dat graag doen! Maar ik vind wel dat zo’n school de kans moet krijgen om met een hele klas in zo’n productie te zitten, want dat is gewoon noodzakelijk voor hen.
FLEUR: Dat is een ervaring voor hen, je kan dat niet vergelijken met…
MAAIKE: Met niets! Ze zeggen het ook allemaal, ik weet van een aantal dat ze…
FLEUR: Hier leren ze het. Hier hebben ze het geleerd.
MAAIKE: Ze hebben natuurlijk een goede training gehad, stemvorming en zo, maar hier leer je gewoon hoe het is he.
FLEUR: Niet klagen, gewoon doorgaan!
MAAIKE: Ook niet te veel vragen stellen en zo,…
FLEUR: Neen, het is zo, gewoon doen!

Na een geslaagde open repetitie van Assepoester, het tamelijk ware verhaal, sprak Puurtheater met Stany Crets.

Het is de eerste voorstelling in Vlaanderen met zoveel stagiaires, was dat iets wat je aanvankelijk zorgen baarde?
Het is niet evident natuurlijk, normaal gezien, als je een ensemble cast kan je er echt zelf een samenstellen op basis van wat je nodig hebt. Hier was dat niet het geval, nu, het was wel een kans om een ensemble te hebben, want als we die mensen niet hadden gehad, zou er nooit zoveel volk op het podium kunnen staan. Dan had ik een productie moeten maken met een ensemble van zes mensen. Dan weet je wel wat je moet kiezen, want dan had ik deze voorstelling nooit kunnen maken! En die voorstelling is gebaat bij dit project, en dat heeft wat opschudding veroorzaakt, maar aan de andere kant, bon, ik wil het er eigenlijk niet meer over hebben! (lacht) Ik denk dat iedereen er wel ongeveer vrede mee genomen heeft, en zeker wanneer ze dit zien. Ik denk niet dat iemand zal kunnen zeggen „Oei, er staan stagiaires op het podium!”

Maar om terug te keren naar de vraag, baarde het je zorgen om met zo’n grote groep te werken die nog relatief weinig ervaring hebben in het vak?
Natuurlijk want je weet ook niet wat je krijgt, dus dat is een gok. Afwachten, afwachten, maar zij hebben voor de repetitieperiode begon al heel hard gewerkt, zij hebben alle nummers mee naar huis gekregen en daar op school ook aan gewerkt, ze hebben vijf weken voor we officieel begonnen met repeteren ook alle choreo’s aangeleerd gekregen, want dat zou onmogelijk zijn geweest op vier weken tijd. Dus je zegt dan ja op zo’n voorstel, maar je moet wel voorwaarden stellen dat er binnen het lessenpakket aan de productie kan gewerkt worden, anders kom je er niet.

Maar het is goed meegevallen?
Ja zeker! Ik denk dat zij heel veel geleerd hebben en geleerd hebben van heel hard te werken en op een gefocuste manier te werken. Niet zomaar klakkeloos iets doen, maar op een goede manier, anders hadden ze hier nooit zo kunnen staan zoals vandaag. Dat groeit ook elke dag nog en dat is heel fijn, voor mij ook, om te zien.

Hoe is voor jou de repetitieperiode verlopen?
Zwaar! Want, je hebt de show nu gezien, dat is het resultaat van vier weken werk en iedereen begint hier zo stilaan op zijn tandvlees te zitten. Dit resultaat is er alleen maar omdat er gigantisch hard gewerkt is, en dat is fijn! Ik wist ook heel goed wat ik wilde, dus dan kan je heel gericht aan het werk, en kan je ook heel snel werken. Ik werk ook met mensen die ik ken, die ik vertrouw, Martin Michel heeft maar een half woord nodig om mij te begrijpen, Ad van Dijk, allemaal fantastische mensen, waardoor het ook zo snel kan gaan! Maar dit moet je geen twee keer op een jaar doen, want dan kunnen ze je wegdragen!

Heb je een bepaalde doelgroep voor ogen gehouden tijdens het productieproces?
Goh, kijk, ofwel maak je een musical voor volwassenen alleen, ofwel maak je een voorstelling voor kleuters. Ik wilde geen voorstelling voor kleuters maken en ik ben ervan uitgegaan dat kinderen vanaf een bepaalde leeftijd echt wel heel veel aankunnen, veel meer dan volwassenen soms denken. Ze kijken ook anders naar bepaalde dingen, dus ik heb niet laten remmen door leeftijdsgrenzen. Ik had vooral zoiets van: ik moet het graag zien en mijn kinderen ook. En ik weet wat mijn kinderen fijn vinden en graag zien, waardoor ze uitgedaagd worden en die vinden het fijn wanneer ze vragen kunnen stellen over dingen die ze niet helemaal begrijpen, dus ik heb deze voorstelling eigenlijk voor mijn kinderen gemaakt. Je moet kinderen niet betuttelen, ik kan ook een voorstelling over My Little Pony maken, maar wie interesseert dat? Tenzij je de pony dan in een paardenbiefstuk verandert op een gegeven moment en serveert met bearnaisesaus. (lacht)

Waarom moet iedereen deze voorstelling gezien hebben?
Omdat het een voorstelling is die volledig in België gemaakt is, en omdat het een originele creatie is. Dat gebeurt al niet zo vaak, originele creaties, wel in kleinere vorm, maar in grotere vorm zelden, en zeker niet in familievoorstellingen. Ik heb ook een unieke kans gekregen om dit te kunnen maken en ik denk dat we er wel in geslaagd zijn om de lat hoog te leggen en er dan nog eens over te springen. Het zou dan ook zonde zijn dat als je een beetje van de dingen die ik maak houdt, dat je dan dit niet ziet. Dat zou stom zijn. Ik vind ook niet dat je kinderen moet hebben om naar deze voorstelling te komen kijken, absoluut niet. Het is een geestige voorstelling, uitdagend soms, het is een groot feest. Het is ontroerend, ik vind het heel ontroerend wat Charlotte (Campion – Assepoester) doet, ook hoe Laurenz (Hoorelbeke) ‚t Prinske speelt vind ik hartverscheurend! Je leeft mee met de personages, het zijn geen bordkartonnen figuren.

Een vraag waar veel mensen mee zitten dan: waarom wordt er zo weinig origineel materiaal gemaakt op zo’n schaal?
Je wil niet weten hoeveel dat kost, zo’n musical maken, dat kan niet. Dat is een enorm risico voor de producent, dat is waanzinnig. Dus ik ben ook heel blij dat wij hier subsidies voor gekregen hebben, anders was dit nooit gemaakt! Dat is ook de enige reden. En ik hoop dat dit een scharniermoment is, dat bepaalde mensen wakker worden en denken: Oke, daarom geven we subsidie aan het genre! Dat hoop ik echt, dat wij hier ons steentje aan kunnen bijdragen, om bepaalde raden van advies en commissies te laten inzien dat dit een kunstvorm is waar rekening mee te houden valt!